“Το Αγκάθι της Ακακίας” που μετά την πορεία του στο Θέατρο Άβατον ήρθε στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Σοφούλη, για μία μοναδική παράσταση, αφορά την πρακτική της κλειτοριδεκτομής. Όπως σύντομα θα ενημερωθούμε από το κείμενο που εμφανίζεται μέσω προτζέκτορα πρόκειται για μια πρακτική που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα, με τρόπους που υποβαθμίζουν την αξία της ζωής, σε νεαρά κορίτσια, τα οποία ούτε κατά διάνοια δεν έχουν το δικαίωμα της επιλογής, και αποτελεί μια απροκάλυπτη καταπάτηση των δικαιωμάτων τόσο του παιδιού όσο και της γυναίκας.
Τολμηρή και αξιέπαινη η επιλογή του Φίλιππου Ζαρφειάδη να καταπιαστεί με ένα θέμα ταμπού το οποίο βρίσκεται μακριά από τις πεποιθήσεις, τα έθιμα και τις συμπεριφορές του δυτικού κόσμου. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Μπορεί η κλειτοριδεκτομή να μην μας αφορά όταν πρόκειται για μία καθαρά βίαιη διαδικασία που υπόκειται στις αρχές της καλά εδραιωμένης πατριαρχικής πρακτικής που επιχειρεί να ελέγξει την γυναικεία σεξουαλικότητα και να θεσμοθετήσει τα δικά της αισθητικά πρότυπα;
Ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων συνδέεται εξ ορισμού με το φύλο. Αποτελεί το πέρασμα του κοριτσιού στην εφηβεία και κατ επέκταση στην αγορά του γάμου σημαδεύοντας για πάντα την παιδική ψυχή και το γυναικείο σώμα στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί στην χειρότερη ο πόνος, το σοκ, η αιμορραγία και οι ενδεχόμενες μολύνσεις μπορούν να οδηγήσουν και στο θάνατο. Παρόλο που πλέον σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης η κλειτοριδεκτομή θεωρείται έγκλημα, η Ελλάδα δεν έχει ακόμη ενστερνιστεί αυτή τη νομοθετική αντιμετώπιση.
“Το αγκάθι της Ακακίας” χωρίζεται σε 2 μέρη. Στο πρώτο μέρος 2 νέοι ηθοποιοί καταπιάνονται με κείμενα του Σοφοκλή, του Σαίξπηρ και άλλων κλασικών τα οποία μιλούν για την υποδεέστερη θέση της γυναίκας, για τις σχέσεις εξουσίας και την επιβολή σιωπής και υπακοής. Ψάχνοντας να βρουν το θέμα για την επόμενη παράσταση τους έρχονται σε επαφή με την ανισότητα των φύλων μέσω της “ευγενούς” και πολιτισμένης δυτικής σκέψης, έως ότου η Μαρίνα θα δει κάτι στην τηλεόραση, κάτι που απέχει πολύ από την ευπρεπισμένη και προοδευτική αντίληψη του εκσυγχρονισμένου κόσμου και σοκάρει με την βιαιότητα και την βαναυσότητά του.
Ρεαλιστικοί διάλογοι με ενσωματωμένα διακείμενα, σε συνθήκη πρόβας και “πραγματικού” χρόνου και δοσμένοι με χιούμορ, θα οδηγήσουν στο δεύτερο μέρος όπου η παράσταση εκτοξεύεται. Βασισμένος στο θέατρο Ντοκουμέντο, ο Ζαρφειάδης παίρνει στα χέρια του πραγματικό υλικό, αληθινές μαρτυρίες κοριτσιών που έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή, συνεντεύξεις και εξομολογήσεις και με απλά θεατρικά μέσα τα συνυφαίνει εξαιρετικά και καταφέρνει να συγκινήσει και να μιλήσει με ωμότητα καθηλώνοντας τον θεατή. Όλη η παράσταση είναι μια mise en abyme όπου οι βασικοί ρόλοι είναι πραγματικά πρόσωπα τα οποία στην συνέχεια μοιράζονται ρόλους που δραματοποιούν τις ιστορίες με αμεσότητα, ένταση και συναίσθημα.
Ερμηνευτικά το πρώτο μέρος ήταν πιο αδύναμο σε σχέση με το δεύτερο και ίσως θα έπρεπε να είναι και πιο σύντομο σε διάρκεια. Στο δεύτερο ο Ζαρφειάδης και η Παντελάκη χαρίζουν 2 πολύ δυνατές ερμηνείες, γεμίζουν την σκηνή με τις φωνές τους και τα σώματά τους, φορτίζουν και φορτίζονται, ουρλιάζουν και σιωπούν. Όλη τη δράση την συνοδεύει ο Θωμάς Αντωνόπουλος με την εκπληκτική μουσική του, πρωτόγονη, γήινη και παραστατική και την ντύνει με τους φωτισμούς του ο Γιώργος Ψυχράμης. Έξυπνο και ιδιαίτερο το βίντεο της έναρξης όπου οι ηθοποιοί φαίνονται στα παρασκήνια να προετοιμάζονται πριν την παράσταση κρατώντας σε μια απόσταση την ψευδαισθησιακή συνθήκη και προιδεάζοντας τον θεατή πως και στην συνέχεια δεν θα τον παραδώσουν σε αυτή.
Μια παράσταση που παρ όλη την τεχνική δυσκολία του χώρου και την απαίδευτη συμπεριφορά του κοινού (κινητά, θόρυβοι, αργοπορημένοι θεατές) κατάφερε με την τόλμη της και το πάθος της να αγγίξει, να προβληματίσει και να παραμείνει στη σκέψη σου πολύ περισσότερο από ότι περίμενες για ένα θέμα που “δεν σε αφορά”.
Το Αγκάθι της Ακακίας Το Αγκάθι της Ακακίας Το Αγκάθι της Ακακίας
