Καλλιτεχνική Πορεία
Η σύγχρονη κι δυναμική σκηνοθέτις, Λένα Κιτσοπούλου, γεννήθηκε στην Αθήνα και σήμερα ζει κάπου στον Βύρωνα. Το πάθος της για το θέατρο πραγματοποιείται το 1994, με την αποφοίτηση της από την Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης – Κάρολος Κουν. Μετά από την φοίτηση της στο Θέατρο Τέχνης, έπαιξε στην Καταιγίδα του Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου. Το 1995, αφού παρέμεινε δύο χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, ξεκίνησε την θεατρική της πορεία στο Θέατρο Αμόρε πλάι στον Γιάννη Χουβαρδά. Η πορεία της όμως δεν χαράχθηκε μέχρι εκεί. Αργότερα, το 1997 έπαιξε στην πρώτη της κινηματογραφική ταινία, με τίτλο Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο του Δημήτρη Αθανίτη, όπου και πήρε το Α’ βραβείο γυναικείου ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Έπειτα, συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Βογιατζή, παίζοντας στην δεύτερη χρονιά της Νύχτας της Κουκουβάγιας, θεατρικό έργο του Γιώργου Διαλεγμένου.
Το 2009 σκηνοθετεί τον πρώτο της μονόλογο Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. μαζί με την Μαρία Πρωτόπαππα για τη Νέα Σκηνή του Εθνικού. Το 2011 σκηνοθετεί το Άουστρας ή η Αγριάδα, επίσης για το Εθνικό Θέατρο. Την ίδια χρονιά, σκηνοθετεί την Γυναίκα της Πάτρας του Γιώργου Χρονά στο Θέατρο Από Μηχανής, καθώς και το Χαίρε Νύμφη του Γρηγορίου Ξενόπουλου στο Θέατρο Τέχνης, το οποίο βγήκε μέσα από πειραματισμούς. Το 2012 συμμετείχε με δύο μικρά μονόπρακτα N–euro–se και The Price (Η Τιμή) σε δύο πανευρωπαικά φεστιβάλ θεάτρου, το Wake – up, Voicing Resistance στο Βερολίνο και το Theatre Uncut στο Λονδίνο. Την ίδια περίπου περίοδο, σκηνοθετεί κι ανεβάζει το πρωτοποριακό έργο Αθανάσιος Διάκος – Η Επιστροφή, για το Φεστιβάλ Αθηνών. Έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά ισπανικά και πολωνικά. Το 2013 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθετεί η ίδια και παίζει στην παράσταση Ludus, Lucta, Illusio, μία αφήγηση της νουβέλας του Χάινριχ φον Κλάιστ Η Μονομαχία, σε σύμπραξη με το μουσικό σύνολο παλαιάς μουσικής Ex Silentio.
Τέλος, τον Μάιο του 2014 παίχτηκε στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το έργο της Κοκκινοσκουφίτσα – Το πρώτο αίμα σε σκηνοθεσία δική της, ενώ το 2015 σκηνοθετεί στο Θέατρο Τέχνης, το έργο: Μια μέρα όπως κάθε μέρα σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και με τους βολικούς καναπέδες τους σε κατάσταση αμόκ ή Η ανουσιότητα του να ζεις.
Η Λένα Κιτσοπούλου, ένα ανήσυχο πνεύμα, που όσο «σόκαρε» τα πλήθη μέσα απ ’τις παραστάσεις της, άλλο τόσο τα έκανε να την «ερωτευτούν», όπως εκείνη ερωτεύτηκε εις βάθος την τέχνη και την Αθήνα.
Αθανάσιος Διάκος – Η επιστροφή, 2012
Το ταλέντο της Κιτσοπούλου να παραληρήσει την σύγχρονη Αθήνα με τον ήρωα της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθανάσιο Διάκο, «καταδικάζοντας» με αλληγορικό τρόπο την ελληνική κοινωνική παθογένεια, φαίνεται απ’την πλοκή που ξετυλίγεται παρακάτω: Ο Αθανάσιος Διάκος επιστρέφει με μία μηχανή του χρόνου στην Αθήνα του 2012, μαζί με την γυναίκα του την Κρουστάλλω και ανοίγει ψησταριά στο κέντρο της Αθήνας. Ο έμπιστος υπάλληλός του, ο Μοχάμεντ, ένας Κούρδος, έχει κρυφό δεσμό με την Κρουστάλλω και αποκαλύπτεται ότι το παιδί που περιμένει η γυναίκα είναι του Μοχάμεντ και όχι του Διάκου.
Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι επιχείρησε να ενσαρκώσει χαρακτήρες με κοινωνικό υπόβαθρο, υπήρξε αρκετά ευφυέστατο, αφού κατάφερε να «συνταράξει» το ελληνικό κοινό, όσο το προβλημάτισε.
