Ένα αστέρι του θεάτρου γεννιέται στα Χανιά της Κρήτης τον Αύγουστο του 1898. Ο Αλέξης Μινωτής υπήρξε κορυφαίος δραματικός ηθοποιός και σκηνοθέτης, με τεράστια συμβολή στο χώρο του νεοελληνικού θεάτρου. Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου, ενώ το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξης Μινωτάκης, γεγονός που τον οδήγησε σε μακρόχρονη σύγκρουση με τον πατέρα του, όταν αποφάσισε να το “κόψει”. Σε ηλικία μόλις 15 ετών δημοσίευσε ποιήματα του στο φιλολογικό περιοδικό Διόνυσος της Κωνσταντινούπολης, με το επίθετο Μινωτής. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Τράπεζα Αθηνών κι αργότερα, στην Εθνική Τράπεζα των Χανίων.
Η καλλιτεχνική του πορεία ξεκίνησε το 1921 στην Αθήνα ως ερασιτέχνης ηθοποιός, συμμετέχοντας σε διάφορα θεατρικά συγκροτήματα και θιάσους της εποχής. Μετέπειτα, με τις πολλαπλές του ερασιτεχνικές εμφανίσεις επί σκηνής, επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός, ακολουθώντας τον περιοδεύοντα θίασο του Βεάκη και του Νέζερ, παρουσιάζοντας τον Οιδίποδα τύραννο. Αργότερα, στην Αθήνα, εντάχθηκε στον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη απ’τον οποίο και σημείωσε το 1925 την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο έργο του Αρτζιμπάσεφ Πόλεμος που υποδυόταν τον ρόλο του βιολιστή. Επίσης, για μεγάλο χρονικό διάστημα συνυπήρξε ως ηθοποιός με τον Μήτσο Μυράτ, τον Ροντήρη και τον Λογοθετίδη. Από την ίδια χρονιά έως το 1930 συνεργάστηκε με τον Σπύρο Μελά στοχεύοντας μάταια στην δημιουργία Θεάτρου Τέχνης στην Αθήνα. Το 1930 άφησε το στίγμα του δικαίως στις παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν στο τότε πρωτοποριακό συγκρότημα της “Ελεύθερης Σκηνής”. Αναμφίβολα, στο πέρασμα των χρόνων, αναγνωρίστηκε ένας από τους καταξιωμένους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, ιδίως στην Αγγλία το 1939 με τον “Άμλετ” του Σαίξπηρ, όπου και κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.
Σημαντικοί παράγοντες για το χτίσιμο της καριέρας του, υπήρξαν οι σπουδές του πάνω στην θεατρική τέχνη το 1936 στην Αγγλία και στην Γερμανία, όπου και συναναστράφηκε με τον Γερμανό ηθοποιό Βέρνερ Κράους. Οι ευρωπαϊκές του σπουδές τον συγκρότησαν καλλιτεχνικά κατακτώντας έτσι την τεχνική των έντονων φωτοσκιάσεων, την εξπρεσιονιστική τεχνική. Οι κυριότεροι πρωταγωνιστικοί και δημιουργικοί ρόλοι που συμμετείχε ήταν: «Ιούλιος Καίσαρ» και «Άμλετ» του Σαίξπηρ, «Δον Κάρλος» του Σίλλερ, «Ιβάν ο τρομερός» του Τολστόι, «Πέερ Γκυντ» του Ίψεν, «Μάκβεθ» και «Βασιλιάς Ληρ» του Σαίξπηρ, «Βρυκόλακες» του Ίψεν κ.ά. Επίσης, ενσάρκωσε ρόλους από έργα των Μπρεχτ, Λόρκα, Μπέκετ κ.ά. αλλά και εγχώριων δραματουργών, όπως Χορν, Ξενόπουλος, Μπόγρης, Τερζάκης. Το ταλέντο του “άγγιξε” σχεδόν όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα (όπερες) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία.
Το 1940 νυμφεύτηκε την παγκόσμιας φήμης ηθοποιό, Κατίνα Παξινού , με την οποία κι έκανε εμφανίσεις στο Βασιλικό Θέατρο. Το 1941, στα χρόνια της Ελληνικής Κατοχής, κατέφυγε στις Η.Π.Α. με σκοπό να κυνηγήσει την τύχη του. Πράγματι, η τύχη του χαμογέλασε και το 1946, βρέθηκε στην καρδιά του Χόλιγουντ, παίζοντας στο πλάι των Κάρι Γκραντ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Μισέλ Μοργκάν. Το 1952 προσκλήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα, μαζί με την γυναίκα του Κατίνα Παξινού, για έκτακτες εμφανίσεις σε αρχαία δράματα και στους Βρυκόλακες του Ίψεν. Καθώς, συμμετείχε και στην χολιγουντιανή ταινία Το Παιδί και Το Δελφίνι με την Σοφία Λόρεν, όπου και γυρίστηκε στην Ύδρα. Το ίδιο έτος ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για να συμμετάσχει σε παραστάσεις αρχαίων δραμάτων του Εθνικού Θεάτρου, εκ των οποίων ο σοφόκλειος “Οιδίπους Τύραννος” ανέβηκε με δική του σκηνοθεσία. Στην πορεία, σκηνοθέτησε τις τραγωδίες Εκάβη (1955) και Μήδεια (1956) του Ευριπίδη, με πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού. Ακόμη, σκηνοθέτησε τις τραγωδίες Αντιγόνη (1955) με πρωταγωνίστρια την Άννα Συνοδινού και Οιδίπους επί Κολωνώ, με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Βέβαια, η πιο αξιόλογη παράσταση που σκηνοθέτησε και άφησε εποχή, ήταν η Μήδεια το 1958 με πρωταγωνίστρια την αξέχαστη Μαρία Κάλλας. Η παράσταση της όπερας του Ιταλού συνθέτη Κερουμπίνι, ανέβηκε στο Dallas Civil Opera στην Αμερική και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο.
