Βασίλης Κατσικονούρης: Μια αιχμηρή πένα
Ο Βασίλης Κατσικονούρης είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σύγχρονους συγγραφείς με ένα σωρό διακρίσεις και βραβεία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, ενώ χιλιάδες θεατές έχουν παρακολουθήσει τα έργα του σε μεγάλες θεατρικές σκηνές όπως το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Δημήτρης Χορν, το Badminton, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης κ.α.
Από τα πιο διάσημα έργα του «Το γάλα» φυσικά που συγκλόνισε κοινό και κριτικούς όταν πρωτοπαίχτηκε το 2006 στο Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Συνεχίστηκε με μεγάλη επιτυχία τα επόμενα χρόνια σε σκηνοθεσία Άννας Βαγενά και το 2011 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Γιώργου Σιούγα με το συγγραφέα να έχει διασκευάσει ο ίδιος το έργο του σε κινηματογραφικό σενάριο αλλά να εμφανίζεται και σε ένα μικρό ρόλο- έκπληξη. Αυτόν του καθηγητή, υποδυόμενος κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό του μιας και ο ίδιος είναι πράγματι εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Την ίδια περίοδο που έγραφε «Το γάλα» έγραψε και έναν θεατρικό μονόλογο άκρως συγκινητικό που πρωτοπαίχτηκε από την Άννα Παναγιωτοπούλου σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια ενώ φέτος το ξαναείδαμε στη σκηνή του θεάτρου «Αλκμήνη» από την Άννα Ανδριανού σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σταύρου. Αναφέρομαι φυσικά στο «Μπουφάν της Χάρλει ή Πάλι Καλά» έναν μονόλογο μια μητέρας, μιας χαρακτηριστικής ελληνίδας μάνας για την ακρίβεια που ραγίζει καρδιές. Όπως έχει πει ο συγγραφέας σε παλαιότερη συνέντευξή του :
«Το Γάλα ήταν μια έκρηξη μέσα στο κεφάλι μου. Όλα εκεί ειπώθηκαν πολύ έντονα, πολύ δυνατά. Στο τέλος, μετά απ` όλη αυτή τη φασαρία, κάτι περίσσευε. Κάτι σαν μια ήρεμη θλίψη, ένα μουρμουριστό παράπονο. Αυτό ήταν το «Μπουφάν της Χάρλεϋ, ή Πάλι καλά».
Το πρώτο του θεατρικό έργο ήταν το “Εντελώς Αναξιοπρεπές”, που γράφτηκε το 1990. Δέκα περίπου χρόνια αργότερα, το 2001, βραβεύτηκε στο Διεθνή Διαγωνισμό του ιδρύματος Ωνάση και το 2004 παρουσιάστηκε στο θέατρο Στοά σε σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη. Την ίδια χρονιά παρουσιάστηκε επίσης στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου το έργο του, “Καλιφόρνια ντρίμιν” σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά που απέσπασε και το ‘Α κρατικό βραβείο θεατρικού έργου το 2002 ενώ 4 χρόνια αργότερα ,Το 2006 λαμβάνει και το Γ΄ Κρατικό Βραβείο θεατρικού έργου για τη “Φανέλα”. Άλλα θεατρικά του έργα είναι: Οι Αγνοούμενοι, Πήρε τη ζωή της στα χέρια της, Καγκουρό.
To πιο πρόσφατο θεατρικό του είναι το « Καμ Μπακ» (2017) . Αυτή τη φορά όμως πρόκειται για κωμωδία. Tην κωμωδία της μνήμης.
“Προσπάθησα επιμελώς να αποφύγω κάθε ίχνος σοβαρότητας. Για κάτι ψιλά που μου ξέφυγαν, ζητάω συγνώμη…” γράφει ο ίδιος στο σημείωμα της έκδοσης.
Έργα του παρουσιάστηκαν στη Γερμανία (2006, Φεστιβάλ Ευρωπαίων Δραματουργών, Βισμπάντεν, Φρανκφούρτη), στο Βελιγράδι (2008-09-10, Belgrade Drama Theatre), στη Βαρσοβία (2009-10, Θέατρο Kamienica) και στην Κύπρο (2007-2009 Ανοιχτό Θέατρο, Θέατρο Διόνυσος και 2009-10 Θέατρο Επίγονοι)
Η πένα του όμως δε στέκεται μόνο στα θεατρικά έργα, αλλά έχει γράψει και δύο πολύ ενδιαφέροντα και πρωτότυπα μυθιστορήματα . Τη «Μπάμπουσκα» ένα μελαγχολικό μυθιστόρημα (…που έχει πλάκα), το «Ντίντλο, το σωματίδιο του χρόνου» (Ένα γρήγορο μυθιστόρημα για το σωστό timing) και μια συλλογή διηγημάτων. Το “Η ρωγμή των 7:45 μ.μ.” και άλλες ιστορίες.
Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα ποτέ να πάω να δω έργο του Βασίλη Κατσικονούρη χωρίς να φύγω προβληματισμένη και με μάτια δακρυσμένα. Κάθε του έργο είναι μια κατάθεση ψυχής, μια καταγγελία στην πραγματικότητα και μια αλήθεια που ίσως φοβόμαστε να αντικρίσουμε. Αστείρευτη φαντασία, αιχμηρή πένα που δε μασάει τα λόγια της , ευφυές χιούμορ, έντονες εικόνες, δυνατές δόσεις ρεαλισμού, αμεσότητα, ευαισθησία, διορατικότητα, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία της εργογραφίας του. Τα έργα του Βασίλη Κατσικονούρη είναι γροθιά στο στομάχι και προκαλούν βαθιά συγκίνηση στο θεατή. Οι ήρωες του είναι ανθρώπινοι και αληθινοί. Είναι εγκλωβισμένοι νέοι, Ελληνίδες μάνες, μετανάστες, περιθωριακοί, ονειροπόλοι, αφηρημένοι, άτυχοι, θυμωμένοι, πληγωμένοι. Είναι οι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι που υποφέρουν από τα βάσανα και τα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής όπως όλοι μας. Με λίγα λόγια, οι ήρωες του Βασίλη Κατσικονούρη είμαστε εμείς. Εμείς και το παραπονεμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας. Αυτό που πάντα αγαπάει, ονειρεύεται και ελπίζει…
«Δεν … υπάρχει…. Χρόνος. Μόνο… οι… χτύποι της … παιδικής …. μας καρδιάς»
(Μπαμπούσκα, εκδόσεις Κέδρος 2012)
