H παράσταση »Την λένε Εύα» από το ομότιτλο θεατρικό έργο του Αντώνη Μποσκοΐτη στις 13 και 14 Νοεμβρίου 2016 στο Θέατρο Αυλαία.
Η παράσταση του Αντώνη Μποσκοΐτη, ο οποίος έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο, είναι βιογραφική, ένας θεατρικός μονόλογος, που προέκυψε από μία συνέντευξη του ίδιου προς την Εύα Κουμαριανού.
Η ζωή της Εύας, πολυτάραχη, ανήσυχη και σκληρή ξεδιπλώνεται μπροστά στους θεατές με τραγικότητα και χιούμορ σε ασφαλή ισορροπία. Ο ρόλος του δημοσιογράφου καθαρά βοηθητικός για να νιώθει εκείνη την ασφάλεια του κειμένου διατηρεί την μονολογική απόδοση του έργου. Διάχυτος ρεαλισμός καθώς οι ηθοποιοί υποδύονται τους εαυτούς τους κατά την διάρκεια μιας συνέντευξης. Η αλλαγή φωτισμού συνοδεύει τις πιο δύσκολες και επώδυνες προσωπικές αφηγήσεις δημιουργώντας έντονες δραματικές σκηνές. Παραβάν, τουαλέτες, φτερά, κορδέλες τίτλων ομορφιάς, δύο πολυθρόνες και ένα τραπέζι στο οποίο ακουμπούν τα ποτήρια κρασιού που προσφέρει η Εύα στον επισκέπτη της. Σκηνογραφία απλή και στατική με κίνηση μόνο των διάσπαρτων παπουτσιών στο πάτωμα, γόβες πεταμένες στην σκηνή σαν να συμβολίζουν το εντός της. Την ακατάστατη ζωή της και το πληθωρικό θηλυκό.
Μέσα από την αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής, ο πιο μύχιος πανανθρώπινος πόθος, έρχονται οι αλλεπάλληλες απογοητεύσεις, η εγκατάλειψη και η συνειδητοποίηση της εκμετάλλευσης σε όλες τις κοινωνικές της σχέσεις. Ένας κίβδηλος κόσμος που ανασύρει τις μνήμες του απόντος πατέρα, της σκληρής μάνας και της αδυναμίας της να αποδεχτεί την ιδιαίτερη φύση της Εύας που της επιβάλλει να απαρνηθεί το βαφτιστικό της όνομα, τα αναμορφωτήρια, τις φυλακές, τους βιασμούς.. Μιλά για τον θάνατο, την κρίση, την οικογένεια. Ωρύεται στην σκηνή πως οι γονείς πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά. Οι θεατές γίνονται μάρτυρες μιας εξομολόγησης που αφορά το αέναο κυνήγι της Εύας για την αγάπη, για την αίσθηση και την αγκαλιά μιας οικογένειας που την αποδέχεται για αυτό που είναι.
Με μεγάλη δόση αυτοσαρκασμού, το έργο αποτελεί μια ειρωνική και καυστική κριτική απέναντι στις στερεότυπες αντιλήψεις, την ομοφοβία και την ρατσιστική αντιμετώπιση της κοινωνίας απέναντι στους trans αλλά και συμπεριλαμβάνοντας και όλες τις ομάδες οι οποίες χαρακτηρίζονται ως υποδεέστερες και αντιμετωπίζουν την περιθωριοποίηση και τον ρατσισμό. Μέσω του μονολόγου της Εύας και της αναπαράστασης του ίδιου της του εαυτού, η παράσταση βρίσκει διέξοδο και επιβεβαίωση στην θεωρία της Judith Butler περί επιτελεστικότητας (perfomatively) για την έμφυλη ταυτότητα η οποία αποτελεί μία κοινωνική κατασκευή και δεν ταυτίζεται με το βιολογικό φύλο. Πρόκειται απλά για ένα παραστασιακό επίτευγμα που επιβάλλει η κοινωνία της οποίας τις επιταγές η Εύα αποποιήθηκε. Η κοινωνία όχι μόνο δεν την αποδέχτηκε αλλά και της επιτέθηκε με τον πιο ωμό της πρόσωπο, συγχρόνως, όμως, και το πιο ειρωνικό. Κατονομάζει πρόσωπα, αστυνομικούς, παπάδες, δασκάλους οι οποίοι την περιθωριοποίησαν, την ξεφτίλισαν, την κακοποίησαν αλλά, ταυτόχρονα, ήταν οι ίδιοι που το βράδυ ήταν οι πελάτες της.
Δίχως γραμμική αφήγηση αλλά με μία αχρονική παράθεση αναμνήσεων, οι θεατές παρακολουθούν την Εύα να καταθέτει την ψυχή της σε μία αποδόμηση του καθωσπρεπισμού και των κοινωνικών συμβάσεων. Μία ερμηνεία του ίδιου της του εαυτού που πλημμυρίζει το θέατρο στην σκηνή με την ευθυμία της, την οργή της, την πληθωρικότητα της και στην πλατεία με γέλια, προβληματισμό και δακρυσμένα μάτια. Στο τέλος της παράστασης υποκλίνεται συγκινημένη με τα 100 της πρόσωπα. Εκείνη που ήταν αγόρι, η Εύα, ο άνθρωπος, το παιδί. .Σαν μια ηλικία που δεν πέρασε ποτέ γιατί ποτέ δεν βιώθηκε όπως έπρεπε.
Η Εύα Κουμαριανού βραβεύθηκε στα φετινά Queer Theatre Awards με ειδικό βραβείο Trans Ορατότητας στο Θέατρο.
Συντελεστές της παράστασης:
Κείμενο- Σκηνοθεσία: Αντώνης Μποσκοΐτης
Φωτισμοί: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
Μουσική: Στέφανος Χυτήρης
Τραγούδι: Τάνια Τσανακλίδου (Μουσική: Λένα Πλάτωνος, στίχοι: Ελένη Φωτάκη)
Φωτογραφίες: Alex Kat
Ηθοποιοί: Εύα Κουμαριανού, Αντώνης Μποσκοΐτης, Αναστάσιος Στέλλας, Γιώργος Τσάμης
