Το τελευταίο διάστημα λόγω της μεγάλης έξαρσης του κορονοϊού βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ο κατ’ οίκον περιορισμός και η απαγόρευση της κυκλοφορίας είναι τα μόνα, μέχρι στιγμής, μέσα που διαθέτουμε απέναντι στον αόρατο εχθρό μας. Σκεπτόμενη ποιο θεατρικό κείμενο θα μπορούσε να αποτυπώσει εν μέρει όλα όσα ζούμε. Την απάντηση την βρήκα στο Θέατρο του Παραλόγου και συγκεκριμένα στα γραφόμενα του Ευγένιου Ιονέσκο.
Το έργο του «Το παιχνίδι της Σφαγής» (Jeux de Massacre) γράφτηκε το 1970 και έχει ως θέμα μια ξαφνική πανδημία με άγνωστες αιτίες, η οποία αφανίζει μια, μέχρι τότε, ήσυχη πόλη. Η πόλη αυτή δεν αναφέρεται ρητά μάλλον σκοπίμως, γιατί θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε πόλη, ακόμη και η δική μας. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, ο οποίος εξομοιώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε γέρους και νέους, πλούσιους ή φτωχούς. Όλοι ανεξαιρέτως είναι εν δυνάμει θύματα του. Ακόμα και στην σκηνή που οι πλούσιοι σηκώνουν οδοφράγματα, επειδή θεωρούν ότι η πανδημία προήλθε από τους φτωχούς, δείχνει την αφέλεια των ανθρώπων και προκαλεί γέλιο.
Στη συνέχεια, ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται,τα προσωπεία των ανθρώπων πέφτουν και η επίπλαστη ευτυχία τους καταρρέει. Οι άνθρωποι νιώθουν αδύναμοι και μόνοι σε ένα κρεσέντο τρόμου και αγωνίας με μόνο οδηγό την αόρατη απειλή. Δεν έχουν κάποιο τρόπο να αντιδράσουν μονάχα θρηνούν, γιατί σκέφτονται ότι η σειρά τους πλησιάζει. Το ξέσπασμα σε λυγμούς μπροστά στα τεκταινόμενα είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, όταν δεν γνωρίζει τι προκαλεί τόσους θανάτους. Δεν γίνεται να μην σκεφτείς ότι δεν θα την γλυτώσεις.
Παράλληλα, ο Ιονέσκο μέσα από τα λεκτικά παιχνίδια που χρησιμοποιεί,το έντονο κλίμα απαισιοδοξίας καθώς και τους μεταφυσικούς προβληματισμούς του μας δίνει την δυνατότητα να σχηματίσουμε μια εικόνα για τον συμβολικό και πραγματικό θάνατο. Ο συμβολικός θάνατος είναι αυτός των ηθικών αξιών και των ιδανικών μας, ενώ ο πραγματικός είναι ο φυσικός μας θάνατος. Ο μεγάλος αυτός θεατρικός συγγραφέας θέλοντας και μη στις μέρες μας δικαιώθηκε, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι το παράλογο έχει πάντα ως μέτρο σύγκρισης το λογικό και κάθε παράλογη κατάσταση ενέχει μια δόση λογικής.
Συνοψίζοντας, στο «Παιχνίδι της Σφαγής» όλοι πίστευαν ότι ο ιός είναι μια εξαιρετικά ύπουλη συνωμοσία σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να καταλάβουν ότι ο ιός είναι συνέπεια της δικής τους αλόγιστης συμπεριφοράς. Όταν ο ιός τελειώνει οι άνθρωποι συνεχίζουν να είναι ανόητοι,αφελείς και να απλά να υπάρχουν. Ας μην γίνουμε σαν το «Παιχνίδι της Σφαγής». Εύχομαι να βγούμε πιο συνειδητοποιημένοι από την δύσκολη αυτή κατάσταση.
