Το Θέατρο του Παραλόγου είχε πρωτοεμφανιστεί στα έργα του Αριστοφάνη, αλλά ως ρεύμα έγινε πιο έντονο στα μισά του 20ου αιώνα, στην Ευρώπη, λόγω των πολέμων και κυρίως λόγω της εμφάνισης των πυρηνικών όπλων.
Μετά την βιομηχανική επανάσταση, επήλθε η αποθέωση της λογικής και πλέον ο κόσμος είχε πειστεί πως η επιστήμη υπήρχε για να εξυπηρετήσει το γενικό καλό. Ωστόσο τα δεδομένα όλων ανατράπηκαν, όταν κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου έκανε την εμφάνιση της η ατομική βόμβα και η Αμερική ως αντίποινα για την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, βομβάρδισε τις περιοχές Χιροσίμα και Ναγκασάκι της Ιαπωνίας.
Τότε οι άνθρωποι άρχισαν να αναρωτιούνται αν όντως η επιστήμη εξυπηρετούσε το γενικό καλό και έτσι προέκυψε το ηθικό κομμάτι του ζητήματος.
Οι παραστάσεις που ανήκουν στο Θέατρο του Παραλόγου, στοχεύουν στη διαγραφή των βεβαιοτήτων που μας βοηθάνε να κατανοήσουμε τον κόσμο και στην απόδειξη πως τα εργαλεία μέσω των οποίων αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο είναι ανεπαρκή. Ο άνθρωπος εμφανίζεται μπερδεμένος, χαμένος, αγανακτισμένος και δίχως κάποιο σκοπό. Στο Θέατρο του Παραλόγου, ο χρόνος και ο Θεός είναι απόντες και δεν υπάρχει κανένα σημείο αναφοράς, γεγονός που οδηγεί τους ήρωες στην τρέλα.
Έτσι και στην δική μας πραγματικότητα, μετά τις βόμβες του πολέμου, σε ποιον Θεό μπορούσε να πιστέψει κανείς όταν οι συνέπειες ήταν ασύλληπτες για τον ανθρώπινο νου?
Κάπως έτσι λοιπόν, οι συγγραφείς της εποχής του πολέμου ανέδειξαν το Θέατρο του Παραλόγου με τον ίδιο τρόπο που οι γιατροί κάθε φορά υποδεικνύουν στους ασθενείς πιο φάρμακο να χρησιμοποιήσουν.
Οι θεατρικοί συγγραφείς υποδεικνύουν και το πόσο παράλογη είναι και η γλώσσα, η οποία είναι κλισέ (cliche), αινιγματική και με συνεχείς επαναλήψεις, η οποία όχι μόνο δεν ευνοεί την επικοινωνία αλλά γίνεται και επικίνδυνη. Για παράδειγμα στο Μάθημα του Ιονέσκο, οι λέξεις μετατρέπονται σε αντικείμενα που προκαλούν σωματική βλάβη (μαχαίρι).
Η ιδιαιτερότητα των γλωσσικών επιλογών γίνεται αντιληπτή και στο έργο του Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό, όπου ο μονόλογος του ενός από τους δύο ήρωες, του Λάκι, συμβολίζει τις έκπτωτες ιδέες και σκέψεις του Δυτικού κόσμου.
Ένα τελευταίο και ιδιαίτερο στοιχείο της γλώσσας του Θεάτρου του Παραλόγου είναι το black χιούμορ. Η χρήση της γλώσσας δηλαδή κάνει τους θεατές να γελάνε με πράγματα, καταστάσεις ή άτομα, ενώ κανονικά θα έπρεπε να λυπούνται για αυτά.
Πλέον ανήκουμε στη γενιά που τίποτα δε μας προκαλεί αίσθηση, ακριβώς επειδή έχουμε βιώσει την ανθρωπότητα στα χειρότερα της. Ωστόσο, αξίζει να παρακολουθήσετε Θέατρο του Παραλόγου όποτε προκύπτει η ευκαιρία γιατί πάντα υπάρχει περιθώριο για τα δεδομένα σας να ανατραπούν πάνω σε θέματα και προβλήματα που ίσως να μη γνωρίζατε ότι υπάρχουν.
