Ο Μίλτος Δημουλής είναι ένας έμπειρος και καταξιωμένος ηθοποιός που σε λίγες μέρες κάνει πρεμιέρα ως πρωταγωνιστής στην παράσταση “Το Όνομα του Ρόδου”.
Επιμέλεια συνέντευξης:Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
Μίλησε μας θα τη φετινή παράσταση που συμμετέχεις
Η παράστασή μας νομίζω ότι φωτίζει όλες τις αρετές του έργου του Ουμπέρτο Έκο “Το Όνομα του Ρόδου“. Αναδεικνύει την αστυνομική του πτυχή μέσα από μια ιστορία θαυμαστής πλοκής, μυστηρίου και δράσης. Θίγει τα δεινά του ανθρώπου όταν βιώνει καταστάσεις πολιτικής και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας αλλά και το πόσο ευεργετικά μας διαμορφώνει η αναγνώριση της διαφορετικότητας του άλλου και της αντίθετης άποψης. Μια παράσταση ρεαλιστική και βαθειά ανθρώπινη. Ο δικός μου ο ρόλος, ο Γουλιέλμος, είναι αυτός που του ανατέθηκε η εξιχνίαση των εγκλημάτων που λαμβάνουν χώρα στο μοναστήρι. Οξύνους, με φιλοσοφική σκέψη. Εκφράζεται και ενεργεί απελευθερωμένος από δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις. Διψάει για γνώση και πιστεύει ακράδαντα ότι είναι το μόνο μέσο για την ανύψωση του ανθρώπινου πνεύματος. Άνθρωπος με ιδιαίτερο χιούμορ αλλά και με προκλητική μερικές φορές συμπεριφορά υπερασπίζεται την άποψη ότι το γέλιο είναι καρπός του νου, ανήκει στον άνθρωπο και το επαινεί ως εργαλείο της γνώσης όπως άλλωστε και ο Αριστοτέλης στην “Ποιητική” του.
Μίλησέ μας για το πότε και πώς άρχισες την επαφή σου με την ηθοποιία.
Μεγάλωσα σε ένα χωριό της Κέρκυρας την δεκαετία του 70 όπου δεν υπήρχε θέατρο, μια κοινωνία με ανύπαρκτες καλλιτεχνικές προσλαμβάνουσες. Δεν είχαμε καν τηλεόραση. Εν τούτοις έλεγα από, περίπου, 5 ετών ότι θα γίνω ηθοποιός. Μία από τις πιο καθοριστικές εμπειρίες ήταν όταν στην εκκλησία έλεγα το “Πάτερ ημών” και το “Πιστεύω” και δη την Ανάσταση όπου υπήρχε πολυπληθέστερο κοινό. Τώρα όπως το αντιλαμβάνομαι με γοήτευε αυτό το τελετουργικό στοιχείο, η κατάνυξη, το να αφηγηθώ κάτι και να με ακούσει κάποιος. Πράγματα συμφυή και με τη θεατρική πράξη. Και επειδή περιέγραψα λίγο ζοφερά την κατάσταση σε μια αγροτική κοινότητα της δεκαετίας του 70 στην Ελλάδα, θεωρώ εξαιρετικά σημαντική για την καλλιτεχνική μου συγκρότηση και ιδιοπροσωπία, την επαφή που είχα ως παιδί με τη φύση και την παρατήρησή της.
Εκτός από το θέατρο ασχολείσαι και με τη τηλεόραση; Ποιο από τα δύο σου δίνει μεγαλύτερο αίσθημα ελευθερίας όσον αφορά την απόδοση ρόλου;
Στην τηλεόραση έχω κάνει λίγες δουλειές. Πρόκειται για δύο διαλέκτους της ίδιας γλώσσας που εν τέλει καταλήγουν να είναι διαφορετικές. Στο θέατρο υπάρχει μεγέθυνση λόγω της απόστασης της θεατρικής πράξης. Στην τηλεόραση μινιμαλισμός καθώς η κάμερα μπορεί να εστιάζει στο βλέμμα. Ελευθερία και ομορφιά υπάρχει και στα δύο. Περιοριστικές είναι μόνο οι συνθήκες στις οποίες γίνεται είτε το ένα είτε το άλλο, για παράδειγμα αν δεν υπάρχει χρόνος για δοκιμές, υλικά μέσα, ανθρώπινες σχέσεις.
Το θέατρο και η τηλεόραση σίγουρα για να έχουν θετικό αποτέλεσμα χρειάζονται πολλά στοιχεία, όπως η συνεργασία. Με ποιους τύπους, χαρακτήρες ανθρώπων δυσκολεύεσαι να συνεργαστείς;
Με ανθρώπους αγενείς, αντισυναδελφικούς που είναι στη δουλειά αυτή για οποιονδήποτε άλλο λόγο εκτός από το θέατρο.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να κάνεις μερικές ερωτήσεις σε κάποιον σπουδαίο συνάδελφό σου από το εξωτερικό, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί.
Θα ήταν ο Daniel Day Lewis. Είναι εντελής πάντα υποκριτικά. Πρωτεϊκός ηθοποιός. Τόσο μα τόσο διαφορετικός σε κάθε ρόλο. Θα τον ρωτούσα για τη μέθοδο της δουλειάς του φυσικά αλλά και τα διαστήματα που διήγε ως χειρώνακτας π.χ. τσαγκάρης στην Φλωρεντία. Θεωρώ ότι η τεχνική της υποκριτικής έχει συνάφεια με χειρωνακτικές εργασίες, απλώς τα υλικά είναι αόρατα αλλά είναι η ίδια διεργασία, ράβεις, ξηλώνεις, φινιρίζεις. Με πνευματικά μέσα αλλά και με το σώμα, την φωνή, δημιουργείς μια άλλου είδους ένυλη πραγματικότητα.
Ποιος από τους ρόλους που έχεις ενσαρκώσει σε θέατρο και τηλεόραση πιστεύεις πως είναι πιο κοντά στον πραγματικό σου χαρακτήρα.
Οι άνθρωποι δεν είναι μονοδιάστατοι ή έστω δισδιάστατοι. Δεν είναι καλοί ή κακοί. Είναι πολλά περισσότερα. Επιπλέον είναι μια αενάως μεταβαλλόμενη ουσία. Τα μεγάλα έργα έχουν τέτοιους χαρακτήρες. Αληθινούς, ανθρώπινους. Αυτό τα καθιστά μεγάλα. Μεταβάλλονται από εποχή σε εποχή, από ηθοποιό σε ηθοποιό, από αναγνώστη σε αναγνώστη. Συνεπώς κάθε φορά προσπαθώ να φτιάχνω έναν πολυδιάστατο ανθρώπινο χαρακτήρα. Δεν παίζω τον εαυτό μου, φέρω στον ρόλο το βίωμα, την εμπειρία, την φαντασία μου αλλά ποτέ τον εαυτό μου.
Υπήρξε κάποιος ρόλος που σε επηρέασε τόσο ώστε να αλλάξεις κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς σου;
Το θέατρο θα έλεγα ότι μου έχει σώσει τη ζωή κυριολεκτικά κάποιες φορές. Για παράδειγμα ο Ορέστης του Σοφοκλή, εκείνη την περίοδο, με βοήθησε να συνθηκολογήσω με την ανειρήνευτη και δύσκολη σχέση που είχα με την μητέρα μου στην παιδική μου ηλικία.
Ποιον ρόλο ονειρεύεσαι κάποια μέρα να ερμηνεύσεις στο θέατρο;
Δεν ονειρεύομαι ρόλους, ονειρεύομαι συγκλονιστικές παραστάσεις και υπέροχες συνεργασίες με συναδέλφους.
Ποια η προετοιμασία σου πριν από κάποια παράσταση, πως ξεπερνάς το άγχος, ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν βγεις στη σκηνή;
Η προετοιμασία είναι η σκληρή δουλειά, η πρόβα, η φωνητική άσκηση, η καλή φυσική κατάσταση, η μελέτη, η περισυλλογή του ρόλου. Το θέατρο είναι πρωταθλητισμός χωρίς χρονικό καταληκτικό όριο. Αυτά φροντίζω να κάνω όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες για να απομειώνω το άγχος. Όταν έχω κάνει την προπαρασκευή μου ξέρω ότι θα είμαι τουλάχιστον αξιοπρεπής. Όταν έχεις δουλέψει αυτό φαίνεται. Το τελευταίο πράγμα που κάνω είναι να προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε αυτό που πρόκειται να κάνω.
Πώς φαντάζεσαι τα επόμενα βήματά σου, σε θέατρο, τηλεόραση αλλά και κινηματογράφο;
Ξέρω πια πως η ανεξάντλητη πολυστροφία της ζωής είναι απρόβλεπτη και αδημονώ για τα δώρα της. Το ευκταίο είναι να μου συμβούν ενδιαφέροντα πράγματα καλλιτεχνικά.
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους νέους σήμερα μέσα από το maxmag;
Να ταξιδεύουν, να γνωρίζουν άλλους ανθρώπους, άλλες κουλτούρες και να ενδιαφέρονται για τον διπλανό τους. Με παρρησία να εκφράζουν τη γνώμη τους και να σέβονται την διαφορετικότητα του άλλου. Να αγωνίζονται για έναν πιο δίκαιο κόσμο.
Το Όνομα του Ρόδου του Ουμπέρτο Έκο | Ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Σαράντα χρόνια από την έκδοσή του, Το Όνομα του Ρόδου του Ουμπέρτο Έκο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του Michael Seibel και διασκευή του βραβευμένου θεατρικού συγγραφέα, σκηνοθέτη και δημοσιογράφου Stefano Massini.
Πρεμιέρα: 27 Ιανουαρίου 2020
Πρόκειται για το πρώτο μυθιστόρημα του Έκο, το οποίο έγραψε λίγο πριν το κατώφλι των πενήντα χρόνων του. Από το 1980, οπότε εκδόθηκε για πρώτη φορά με τον τίτλο Il NomeDella Rosa, μέχρι σήμερα έχει μεταφραστεί σε 40 γλώσσες και έχει πουλήσει 50 εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ η εφημερίδα Le Monde το συμπεριέλαβε στη λίστα με τα 100 αριστουργήματα του 20ου αιώνα. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε ήταν δύσκολο να καταταχθεί σ’ ένα λογοτεχνικό είδος, καθώς θα μπορούσε να διαβαστεί ως αστυνομικό μυθιστόρημα, αλληγορία, μεσαιωνικό χρονικό αλλά και γοτθική νουβέλα.
Το Όνομα του Ρόδου μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ζαν–Ζακ Ανό το 1986 με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερυ στο ρόλο του Γουίλιαμ της Μπάσκερβιλ και τον Κρίστιαν Σλέιτερ ως Άντσο. Μια ταινία που συγκλονίζει τους θεατές ακόμη και σήμερα, οι διεθνείς εισπράξεις της οποίας ξεπερνούν τα 77εκατομμύρια δολάρια. Τον περασμένο Μάρτιο, δε, προβλήθηκε μια σειρά οκτώ επεισοδίων διάρκειας 52 λεπτών στη δημόσια ιταλική τηλεόραση, με πρωταγωνιστή τον Τζον Τουρτούρο. Μάλιστα, ο ίδιος ο Έκο είχε εγκρίνει το προσχέδιο του σεναρίου πριν από το θάνατό του το 2016.
Το Όνομα του Ρόδου εξακολουθεί να σαγηνεύει το κοινό σαράντα χρόνια μετά από την έκδοσή του, αποδεικνύοντας τη διαχρονική του αξία. Ενδεικτική, η επιτυχία που γνώρισε η πρώτη θεατρική μεταφορά του, το 2016 οπότε και ανέβηκε στο ιστορικό Piccolo Teatro του Μιλάνο, με την υπογραφή του καλλιτεχνικού του διευθυντή Stefano Massini, ενός εκ των σημαντικότερων σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων. Ακολούθησαν παραστάσεις στο περιφερειακό θέατρο του Τορίνο, καθώς και στη Γένοβα.
Τον Ιανουάριο του 2020 το αριστούργημα του Ουμπέρτο Έκο κάνει πρεμιέρα στο Altera Pars. Για πρώτη φορά στα ελληνικά, σε θεατρική μεταφορά του βραβευμένου Stefano Massini.
Το ομώνυμο βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός
Λίγα λόγια για την πλοκή
Μεσαίωνας, 14ος αιώνας. Ένας φραγκισκανός μοναχός καλείται σ’ ένα απομονωμένο μοναστήρι βενεδικτίνων, με σκοπό να λύσει ένα μυστηριώδη θάνατο. Η άφιξή του, όμως, πυροδοτεί μια σειρά φόνων, οι οποίοι φαίνεται πως συνδέονται μ’ ένα σπάνιο βιβλίο: Το δεύτερο τόμο της «Ποιητικής» του Αριστοτέλη που είναι γραμμένος για την «Κωμωδία». Και ενώ η μία δολοφονία διαδέχεται την άλλη, στο μοναστήρι καταφτάνει ένας απεσταλμένος της Ιεράς Εξέτασης, έτοιμος να στείλει στην πυρά όσους δεν συμμορφώνονται με το γράμμα των εκκλησιαστικών νόμων. Μια δυνατή αστυνομική ιστορία, αλλά και μια ιστορική αναπαράσταση μιας εποχής.
Ταυτότητα παράστασης
Το Όνομα του Ρόδου
Συγγραφέας: Umberto Eco
Θεατρική διασκευή: Stefano Massini
Μετάφραση: Ντίνα Μπόγρη
Σκηνοθεσία: Michael Seibel
Σκηνικά-κουστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά
Μουσική: Γιώργος Καγιαλίκος
Κινησιολογία: Ανούσκα Οικονόμου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Motion Graphics: Βαγγέλης Καλαιτζίδης
Φωτογραφία: Μαρία-Αγγελική Γκίντη
Προβολή-Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Παραγωγή: OLYMPIA CULTURE, Σαρανταπήχου 5 & Αγ. Ισιδώρων 35, Λυκαβηττός
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Δημήτρης Μπικηρόπουλος, Μίλτος Δημουλής, Αντώνιος Αντωνιάδης, Δημήτρης Νικολόπουλος, Ιωάννης Πολυτάκης, Κωνσταντίνος Συράκης, Παναγιώτης Σπηλιόπουλος, Αντώνης Αντωνάκος, Μαρίνος Ορφανός, Σάκης Τσινάρης, Αλέξανδρος Ζαχαρέας, Πασχάλης Μερμιγκάκης, Μανώλης Δεστούνης, Νατάσα Κορομβόκη, Νίκος Πανόπουλος.
Πού: Altera Pars, Μεγάλου Αλεξάνδρου 123, τηλ.: 210 3410011
Πότε: Από 27 Ιανουαρίου και κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων: Α Ζώνη: 22 ευρώ, Β Ζώνη: 18 ευρώ, Φοιτητές, Άνεργοι και ΑΜΕΑ: 14 ευρώ
Κρατήσεις στο τηλέφωνο 210 3647200
Προπώληση: VIVA.GR, MIKROPARKAKI.GR
Βιογραφικά
Ο Stefano Massini είναι θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος. Πρόσωπο γνωστό για τις ιστορίες του στην τηλεόραση, στην Piazzapulita και αρθρογράφος στην εφημερίδα La Repubblica. Σπούδασε αρχαία λογοτεχνία και το 2005 κέρδισε το βραβείο Tondelli. Τα κείμενά του έχουν μεταφραστεί σε 24 γλώσσες και έχουν γίνει 90 παραγωγές σε Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι Νότια Αμερική και Αφρική. Το 2016 διασκεύασε το «Το όνομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Έκο, το οποίο παίχτηκε σε πολλά θέατρο, μεταξύ των οποίων και το Piccolo Teatro di Milano.
O Michael Seibel γεννήθηκε στη Γερμανία και τα τελευταία 25 χρόνια ζει στην Ελλάδα. Σπούδασε Μουσική και Θέατρο στο Πανεπιστήμιο του Saarland (Ανώτατη Μουσική και Δραματική Ακαδημία του Saarland) παίρνοντας Υποτροφία του ιδρύματος Richard Wagner. Κάτοχος MA of Arts στην σκηνοθεσία στο θέατρο και στην όπερα στο Middlesex University London και Υποψήφιος Διδάκτορας του τμήματος Επικοινωνιακών Επισιτισμών και Αισθητικής Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο του Hildesheim, Γερμανία
Σκηνοθέτησε παραστάσεις Όπερας και Θεάτρου στη Γερμανία και την Ελλάδα, αποσπώντας διεθνείς διακρίσεις. Από το 2015 έως 2018 ήταν Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Λυρικής Σκηνής και του Int. Opera Studio του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας.
Διδάσκει Υποκριτική και Φωνητική σε δραματικές σχολές στην Ελλάδα καθώς και σε workshops και masterclasses σ’ όλο τον κόσμο. Από τις πιο πρόσφατες δουλειές του, η σκηνοθεσία του «Βαν Γκογκ-Το βαλς των δέντρων και του Ουρανού».
ευχαριστούμε πολύ τον Μίλτο Δημουλή για το φωτογραφικό υλικό.
