Η Ρενέ Στυλιαρά είναι Ελληνίδα συγγραφέας. Γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1994 και έκτοτε εξακολουθεί να μεγαλώνει στην Αθήνα. Ασχολείται με τις λέξεις, όπως τα παιδιά με τη χρυσόσκονη. Άλλοτε τις αφήνει μέσα σε βιβλία, άλλοτε μέσα σε τραγούδια.
Η πένα της Ρενέ Στυλιαρά είναι χαρισματική, πηγαία, γλαφυρή και τα βιβλία της χαρακτηρίζονται από έρωτα , ζωή και ανάγλυφη παραστατικότητα κερδίζοντας τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας αράδες.
Στο Maxmag μας μίλησε για το νέο της βιβλίο “Ήσουν ο άνθρωπός μου”, τη μουσική και τα σχέδιά της.
«Ήσουν ο άνθρωπός μου» είναι ο τίτλος τού τελευταίου βιβλίου σας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Queens». Πού σταματά η μυθοπλασία στο βιβλίο σας;
Εκεί όπου ξεκινά ο έρωτας.
Γιατί επιλέξατε και τη δεύτερη εκδοχή στο τέλος του βιβλίου; Πόσοι από τους αναγνώστες σας πιστεύετε ότι θα «σκίσουν τη σελίδα»;
Έδωσα στον κόσμο την επιλογή ενός διαφορετικού τέλους, γιατί θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να είναι προσωπικά υπεύθυνος για τον επίλογο, τον οποίο αποφασίζει να βάλει στην ιστορία μιας μεγάλης αγάπης. Αν βάζει επίλογο. Πληροφορήθηκα ότι αρκετοί έκαψαν τη σελίδα…
Η κεντρική ηρωίδα τού βιβλίου σας, τι συμβολίζει για εσάς;
Την πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Όμορφη εκ των έσω προς τα έξω.
Στο μυθιστόρημά σας η μοίρα οδηγεί σε μονοπάτια. Πιστεύετε ότι η μοίρα είναι αυτή που καθορίζει τις ζωές μας, ή οι ίδιοι επιλέγουμε τη ζωή μας;
Στο μυθιστόρημά σας η μοίρα οδηγεί σε μονοπάτια. Πιστεύετε ότι η μοίρα είναι αυτή που καθορίζει τις ζωές μας, ή οι ίδιοι επιλέγουμε τη ζωή μας;Πιστεύω πως η μοίρα ορίζει το σκηνικό. Αλλά εμείς ανεβάζουμε κατά βούληση την παράστασή μας.
Πώς θα χαρακτηρίζετε το βιβλίο σας;
Συναισθηματικά εξαρτημένο από την ευθραυστότητα των ηρώων του.
Γράφετε και στίχους τραγουδιών. Πόσο σας αγγίζει η μουσική;
Η μουσική είναι μία από τις ἀφθαρτες σταθερές πηγαίου ερωτισμού. Θα ήταν αδιανόητο να μη με αφορά, να μη με αγγίζει.
Έχετε νέα τραγούδια φυλαγμένα στο συρτάρι σας για αγαπημένους τραγουδιστές;
Έχω ένα δωμάτιο γεμάτο λέξεις, φυλαγμένες για δυο-τρεις ανθρώπους μόνο.
Πόσο καιρό κράτησε η προετοιμασία και η έρευνα που κάνατε, ώσπου ν’ αρχίσετε να γράφετε το συγκεκριμένο βιβλίο;
Συνειδητά, ενάμισι έτος τουλάχιστον. Εν αγνοία μου, το βιβλίο αυτό γραφόταν μέσα μου από καιρό· προτού δηλαδή ν’ ασχοληθώ εγώ εντατικά μαζί του και το φέρω στο φως.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας υλικό και ποια η βάση για να ξεκινήσετε να γράφετε ένα βιβλίο;
Μία ασυνήθιστη έμπνευση. Συνήθως κάποιος άνθρωπος – ή και πολλοί. Η βάση είναι πάντοτε η αλήθεια και η αποκατάστασή της μέσω της μυθοπλασίας, όσο οξύμωρο και ν’ ακούγεται κάτι τέτοιο.
Παράλληλα με τη συγγραφή εργάζεστε κάπου αλλού; Πόσο εφικτός μπορεί να είναι για έναν συγγραφέα αυτός ο συνδυασμός, χωρίς τις ανάλογες συνέπειες, γνωρίζοντας ότι η συγγραφή «επιβάλλει» καθαρό μυαλό κι ένα είδος ηρεμίας από οποιουσδήποτε εξωτερικούς παράγοντες;
Ο συγγραφέας εργάζεται επί 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα. Οποιαδήποτε στιγμή νιώσει, σκεφτεί ή παρατηρήσει κάτι ενδιαφέρον, πρέπει να είναι αφοσιωμένος σε αυτό. Να το ψηλαφίσει, να το επεξεργαστεί, να το αποκωδικοποιήσει με τη δική του γλώσσα και να το στερεώσει εντός του. Ειδάλλως, οι ήρωες και τα νοήματα δεν συνεργάζονται με τις λέξεις. Και ο συγγραφέας μοιάζει να κείτεται ανάπηρος στο μεταξύ τους διάκενο.
Είναι η διαδικασία της συγγραφής μια διαισθητική διεργασία, εμποτισμένη από τις εμπειρίες του συγγραφέα;
Ρητά και αδιαπραγμάτευτα.
Αν σας ζητήσω να θυμηθείτε την πρώτη μολυβιά, τις πρώτες λέξεις από το πρώτο σας βιβλίο μέχρι σήμερα, όλη αυτή η πορεία τι αφήνει στην καρδιά σας;
Αφήνει τη χαρά· εκείνη που έμαθα να συναντώ μέσα από την οδύνη της δημιουργίας.
Ζούμε σε μια εποχή όπου η λογοτεχνία διαθέτει μια μεγάλη «γκάμα» συγγραφέων. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό;
Αγαπώ την ετερότητα και την πολυφωνία. Φαντάζουν ιδανικά συνώνυμα μιας απρόσκοπτης ελευθερίας.
Με ποια βιβλία μεγαλώσατε και ποια είναι τα αγαπημένα βιβλία τής ζωής σας;
Μεγάλωσα με βιβλία που δεν ήταν για μένα. Είχα, εντούτοις, την ευτυχία να διασταυρωθώ στην πορεία τής ζωής μου με συγγραφείς και βιβλία που με καθόρισαν και με προσανατόλισαν σε άλλους ορίζοντες. Σημειώνω ενδεικτικά: «Η μοναξιά είναι από χώμα» της Μάρως Βαμβουνάκη, «Έρως ο γλυκόπικρος» της Anne Carson και «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος» της αείμνηστης Μαργαρίτας Καραπάνου.
Σας ευχαριστώ.
Ευχαριστούμε πολύ την Ρενέ Στυλιαρά για το φωτογραφικό υλικό.
