Ο Τζάκομο Πουτσίνι, ένας από τους διασημότερους συνθέτες της όπερας, έζησε στο γύρισμα του προηγούμενο αιώνα. Η ζωή του υπήρξε γεμάτη ένταση, κίνδυνο και ρίσκο, αλλά και πλήρης από τέχνη και εμπειρίες. Τα λιμπρέτα που μας άφησε, τα συγκλονιστικά αυτά έργα του, κρύβουν μέσα τους το πάθος που χαρακτήρισε όλο του τον βίο, τον έρωτα, καθώς και τον φόβο του, τον θάνατο, αλλά και την μαγεία και την ομορφιά της ζωής. Οι όπερες του μεγάλου μελοποιού Τζάκομο Πουτσίνι, μας συγκινούν και σήμερα, με την ίδια ένταση, γιατί όσο κι αν τρέχουν οι χρόνοι και τα γεγονότα, το μυστήριο του ανθρώπου πάντα υπερβαίνει τα συμβαίνοντα.
«Έζησα για την τέχνη, έζησα για την αγάπη!»
Τζάκομο Πουτσίνι
Η μουσική δυναστεία της οικογένειας του Τζάκομο Πουτσίνι
Ο Τζάκομο Πουτσίνι γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου του 1858 στην Λούκα της Ιταλίας. Το ακριβές όνομά του ήταν Giacomo Antonio Domenico Michele Secondo Maria Puccini και ήταν το έκτο από τα εννέα παιδιά του Michele Puccini (1813–1864) και της Albina Magi (1830–1884).
Η οικογένεια Πουτσίνι υπήρξε μια μουσική οικογένεια. Ο προπάππους του Τζάκομο, ονόματι επίσης Τζάκομο (1712–1781), ήταν μαέστρος στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου, στην γενέτειρά του Λούκα. Σε αυτή την θέση τον διαδέχθηκε ο γιος του, Antonio Puccini,και στη συνέχεια ο εγγονός του Antonio Domenico και κατόπιν ο δισέγγονός του Domenico Michele, πατέρας του μεγάλου συνθέτη της όπερας Τζάκομο Πουτσίνι. Όλοι αυτοί οι άντρες σπούδασαν μουσική στην Μπολόνια. Ορισμένοι μάλιστα φοίτησαν και σε άλλα μέρη και υπήρξαν αφοσιωμένοι συνθέτες της εκκλησιαστικής μουσικής. Κάποιοι από αυτούς συνέθεσαν, επιπλέον, ορισμένες όπερες.
Ο πατέρας του Τζάκομο Πουτσίνι, Μικέλε, ήταν διάσημος σε όλη την βόρεια Ιταλία, όπως άλλωστε και ολόκληρη η οικογένεια, αφού οι άντρες της διατηρούσαν την θέση του μαέστρου της εκκλησίας επί 124 ολόκληρα χρόνια. Έτσι, την θέση του μαέστρου μετά τον Μικέλε Πουτσίνι, αναμενόταν να αναλάβει ο μικρός Τζάκομο όταν θα μεγάλωνε, ωστόσο ο θάνατος βρήκε τον Μικέλε, όταν ο Τζάκομο ήταν μόλις έξι ετών.
Ο μικρός Τζάκομο συνεχίζει την μουσική παράδοση της οικογένειας
Αν και ο μικρός Τζάκομο έμεινε ορφανός από πατέρα, σε τόσο τρυφερή ηλικία, δεν στερήθηκε τα εφόδια και την καλή ανατροφή. Η μητέρα του, που στάθηκε και σαν πατέρας και μαζί και οι θείοι του, φρόντισαν το αγόρι να συνεχίσει την ζωή του και να ανατραφεί με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Η κάπως καλή οικονομική κατάσταση της οικογένειας βοήθησε αρκετά σε αυτόν τον σκοπό.
Ο μικρός Τζάκομο, μετά τον θάνατο του πατέρα του, συμμετείχε ενεργά στην μουσική ζωή της εκκλησίας του Αγίου Μαρτίνου, ως μέλος της χορωδίας των αγοριών και, αργότερα, ως αναπληρωτής οργανίστας. Κατόπιν, εκπαιδεύτηκε, παρακολουθώντας σεμινάρια της εκκλησίας. Ο θείος του Τζάκομο, Φορτουνάτο Μάγκι, καθηγητής μουσικής, με χαρά διαπίστωσε το ταλέντο και την εξυπνάδα του παιδιού, και κυρίως την θέληση. Έτσι τον παρότρυνε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Μουσική Σχολή Πατσίνι, στην Λούκα, απ’ όπου ο νεαρός, πλέον, Τζάκομο αποφοίτησε και πήρε το δίπλωμά του το 1880.
Την ίδια χρονιά συνέθεσε την μουσική για την Λειτουργία της εκκλησίας. Δηλαδή, κατά την οικογενειακή παράδοση, συνέθεσε την δική του Λειτουργία, γεγονός που υπήρξε ορόσημο για την μακροχρόνια σχέση της οικογένειάς του με την εκκλησιαστική μουσική στη γενέτειρά του Λούκα.
Στη συνέχεια μια επιχορήγηση από τη βασίλισσα Margherita, με την βοήθεια ενός άλλου θείου, έδωσε στον Τζάκομο την δυνατότητα να συνεχίσει ανώτερες σπουδές στο ωδείο του Μιλάνου, όπου σπούδασε σύνθεση για τρία χρόνια.
Ένα νέο ταλέντο στο Μιλάνο
Το 1883, λίγο πριν ο Τζάκομο Πουτσίνι αποφοιτήσει από το ωδείο του Μιλάνου, έγραψε ως σύνθεση διατριβής, το ορχηστρικό κομμάτι Capriccio sinfonico. Το συγκεκριμένο έργο ενθουσίασε τους καθηγητές του και όταν, αργότερα, παρουσιάστηκε σε μια μαθητική συναυλία στο ωδείο στις 14 Ιουλίου 1883, αξιολογήθηκε ευνοϊκά, προκαλώντας πολύ θετικά σχόλια στους μουσικούς που το άκουσαν. Τα καλά λόγια των μουσικών για το νέο ταλέντο του Μιλάνου δεν άργησαν να εξαπλωθούν σε ολόκληρη την πόλη. Οι μουσικοί κύκλοι του Μιλάνου γνώριζαν κιόλας το όνομα Τζάκομο Πουτσίνι.
Έτσι, ένας από τους δασκάλους του, ο Ponchielli, κάλεσε τον Τζάκομο στην βίλα του για να συζητήσουν για το μέλλον. Στην βίλλα, o καθηγητής Ponchielli, συνέστησε τον Τζάκομο στον επίσης νεαρό Ferdinando Fontana, προτείνοντας να συνθέσουν μαζί ένα λιμπρέτο για να συμμετάσχουν στον ετήσιο διαγωνισμό μίας μουσικής εταιρείας του Μιλάνου. Έτσι, οι δύο νέοι συνέθεσαν το έργο Le Villi, το οποίο δεν κέρδισε στον διαγωνισμό, ωστόσο, λίγο αργότερα ανέβηκε στο Teatro Dal Verme, κάνοντας πρεμιέρα στις 31 Μαΐου 1884. Η επιτυχία της παράστασης ήταν τόσο μεγάλη, που η εταιρεία Casa Ricordi αγόρασε την όπερα. Μάλιστα η επιτυχία συνεχίστηκε, αφού η όπερα παίχτηκε στη Σκάλα του Μιλάνου, στις 24 Ιανουαρίου 1885.
Ακολούθησαν προτάσεις για νέα έργα και συνεργασίες και το επόμενο έργο των Πουτσίνι και Φοντάνα ήταν η σύνθεση με τον τίτλο Edgar. Το έργο έκανε πρεμιέρα στη Σκάλα του Μιλάνου στις 21 Απριλίου 1889, χωρίς να έχει την ίδια επιτυχία με το Le Villi. Αν και το έργο αναθεωρήθηκε και παρουσιάστηκε ξανά σε βελτιωμένες εκδόσεις, δεν κατάφερε ποτέ να κάνει επιτυχία.
Η μουσική εταιρεία, βλέποντας την απογοήτευση του Τζάκομο Πουτσίνι από την αποτυχία του έργου που εν μέρη χρέωνε στον συνεργάτη του Φοντάνα, πρότεινε την σύνθεση ενός νέου έργου με άλλους συνεργάτες. Η επόμενη όπερα Manon Lescaut ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκε μετά από πολλές αλλαγές στους συνεργάτες και πολλά προβλήματα, καταφέρνοντας, τελικά, να εντυπωσιάσει το κοινό. Αυτή η επιτυχία ήταν πια, καθαρά του Τζιάκομο Πουτσίνι, ο οποίος πλέον θα συνέθετε μόνος.
Η όπερα Manon Lescaut σημείωσε μεγάλη επιτυχία και καθιέρωσε τη φήμη του Πουτσίνι ως τον πιο πολλά υποσχόμενο και ανερχόμενο συνθέτη της γενιάς του και πιθανότερο «διάδοχο» του Giuseppe Verdi.
Οι σπουδαίες όπερες του Τζάκομο Πουτσίνι
Το επόμενο έργο του Πουτσίνι, μετά την όπερα Manon Lescaut, ήταν το La bohème. Η όπερα έκανε πρεμιέρα στο Τορίνο το 1896 και μέσα σε λίγα χρόνια, είχε παιχτεί σε πολλές από τις κορυφαίες όπερες της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας, καθώς και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ήταν μια λαϊκή επιτυχία και παραμένει μια από τις πιο γνωστές όπερες που γράφτηκαν ποτέ. Το λιμπρέτο της όπερας, συνδυάζει κωμικά στοιχεία της φτωχής ζωής των νεαρών πρωταγωνιστών με τις τραγικές πτυχές, όπως ο θάνατος της νεαρής μοδίστρας Mimi. Η ίδια η ζωή του Πουτσίνι, ως νεαρού άνδρα στο Μιλάνο, στάθηκε ως πηγή έμπνευσης για το έργο, καθώς κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στο ωδείο, βίωσε για ένα διάστημα φτώχεια παρόμοια με αυτή των μποέμ στο έργο του La bohème.
Κάποια στιγμή τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά οικονομικά για τον φοιτητή, τότε, Τζάκομο και βίωσε την έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης όπως τρόφιμα, ρούχα και χρήματα για να πληρώσει το ενοίκιο. Παρόλο που ο Πουτσίνι είχε λάβει μια μικρή μηνιαία επιδότηση από κάποιον φιλανθρωπικό οργανισμό της Ρώμης, έφτασε πολλές φορές στο σημείο να βάλει ενέχυρο τα υπάρχοντά του για να καλύψει βασικά έξοδα. Πολύ αργότερα, ένας από τους βιογράφους του ανέφερε ένα ημερολόγιο που κρατούσε ο συνθέτης, ενώ ήταν ακόμη φοιτητής, στο οποίο είχε καταγράψει μια σκηνή παρόμοια με αυτή στην 4η πράξη του έργου, κατά την οποία μια ρέγγα έγινε το δείπνο για τέσσερα άτομα. Ο ίδιος ο Πουτσίνι είχε σχολιάσει: «Έζησα εκείνη τη μποέμ ζωή, όταν δεν υπήρχε ακόμα ούτε μια σκέψη στον μυαλό μου ότι θα την έκανα θέμα σε κάποιο έργο μου».
Το επόμενο έργο του Πουτσίνι μετά το La bohème ήταν η Tosca (1900), αναμφισβήτητα η πρώτη απόπειρα του Πουτσίνι στον βερισμό, δηλαδή την ρεαλιστική απεικόνιση πολλών πτυχών της πραγματικής ζωής, συμπεριλαμβανομένης της βίας.
Μετά την Τόσκα, ο συνθέτης ξεκίνησε να γράφει το έργο του Madama Butterfly, ωστόσο ένα σοβαρό ατύχημα που είχε με το αυτοκίνητό του και τα προβλήματα υγείας που το ακολούθησαν, καθυστέρησαν την ολοκλήρωση της όπερας. Τελικά η αρχική έκδοση της όπερας Madama Butterfly έκανε πρεμιέρα στη Σκάλα του Μιλάνου στις 17 Φεβρουαρίου του 1904.
Μετά και από αυτήν την όπερα, ο Τζάκομο Πουτσίνι συνέθεσε κι άλλα σπουδαία έργα.
Το έργο La fanciulla del West, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στην Metropolitan Opera, στις 10 Δεκεμβρίου του 1910, το La rondine, που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Όπερα του Μόντε Κάρλο στις 27 Μαρτίου του 1917, το Il trittico, που έκανε πρεμιέρα στην Metropolitan Opera στις 14 Δεκεμβρίου του 1918 και το έργο Turandot, έργο το οποίο έμεινε ημιτελές λόγω του θανάτου του συνθέτη. Ωστόσο το έργο συμπληρώθηκε από τον Franco Alfano και παρουσιάστηκε, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του συνθέτη, στην Σκάλα του Μιλάνου στις 25 Απριλίου του 1926, με μαέστρο τον φίλο του Πουτσίνι, Αρτούρο Τοσκανίνι. Ο Τοσκανίνι την μέρα της πρεμιέρας του ημιτελούς έργου, διέκοψε την παράσταση στο σημείο όπου είχε σταματήσει την σύνθεσή του ο δημιουργός και απευθυνόμενος, τότε, στο κοινό είπε: «Σε αυτό το σημείο τελειώνει το έργο αφού πεθαίνει ο συνθέτης. Δυστυχώς, ο θάνατος υπερβαίνει την τέχνη»
Εκτός από όπερες και εκκλησιαστική μουσική, ο Τζάκομο Πουτσίνι συνέθεσε, επίσης, μουσική δωματίου.
Το στυλ στις όπερες του Πουτσίνι
«Η έμπνευση είναι μια αφύπνιση, μια επιτάχυνση όλων των ικανοτήτων του ανθρώπου και εκδηλώνεται σε όλα τα υψηλά καλλιτεχνικά επιτεύγματα».
Τζάκομο Πουτσίνι
Advertising
Τα έργα του Τζάκομο Πουτσίνι χαρακτηρίζονται από την δραματική ατμόσφαιρα, την εξαιρετική ενορχήστρωση και τον έντονο λυρισμό.
Το κύριο χαρακτηριστικό του μουσικοδραματικού ύφους του Πουτσίνι είναι η ικανότητά του να ταυτίζεται με το θέμα του. Κάθε όπερα έχει την χαρακτηριστική της ατμόσφαιρα. Το ένστικτο του δημιουργού λειτούργησε άψογα σε όλες του τις συνθέσεις. Ο Πουτσίνι γνώριζε πως μια όπερα δεν είναι μόνο δράση, κίνηση και σύγκρουση. Για να υπάρχει μια ισορροπημένη δραματική δομή, πρέπει επίσης να περιέχονται στιγμές ανάπαυσης, περισυλλογής και λυρισμού. Για τέτοιες στιγμές εφηύρε έναν πρωτότυπο τύπο μελωδίας, παθιασμένο και λαμπερό αλλά και, ταυτόχρονα, χαρακτηρισμένο από μια υποκείμενη νοσηρότητα. Αυτά τα στοιχεία τα βλέπουμε έντονα στις άριες «αποχαιρετισμός» και «θάνατος» που αντικατοπτρίζουν επίσης την επίμονη μελαγχολία από την οποία υπέφερε στην προσωπική του ζωή. Αυτή του την προσέγγιση στις δραματικές του συνθέσεις εκφράζει άρτια με τα δικά του λόγια ο Τζάκομο Πουτσίνι, λέγοντας : «Η βάση μιας όπερας είναι το θέμα της και η αντιμετώπισή του».
Η μετατροπή μιας ιστορίας σε ένα συγκινητικό δράμα για τη σκηνή κέρδιζε την αφοσίωσή του και αφιέρωνε σε αυτόν τον τομέα της δουλειάς του, τόσο κόπο όσο και στη μουσική του σύνθεση. Η δράση των όπερών του είναι ακομπλεξάριστη και αυτονόητη, θα έλεγε κανείς, ώστε οι θεατές, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα , να μπορούν να αντιλαμβάνονται εύκολα ό,τι διαδραματίζεται στη σκηνή. Η αντίληψη του Πουτσίνι για τη διατονική μελωδία έχει τις ρίζες της στην παράδοση της ιταλικής όπερας του 19ου αιώνα, αλλά το αρμονικό και το ορχηστρικό του στυλ δείχνουν ότι γνώριζε επίσης τις σύγχρονες εξελίξεις, ιδίως το έργο των ιμπρεσιονιστών και το έργο του Στραβίνσκι. Αν και επέτρεπε στην ορχήστρα έναν πιο ενεργό ρόλο, υποστήριζε το παραδοσιακό φωνητικό στυλ της ιταλικής όπερας, στο οποίο οι τραγουδιστές φέρουν το βάρος της μουσικής. Από πολλές απόψεις, ο Τζάκομο Πουτσίνι, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο μεγαλύτερος εκφραστής του οπερατικού ρεαλισμού.
«Δουλεύω, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά ακόμα να γίνουν! Και με τρομάζει να σκέφτομαι το βάρος των ετών μου. Προχωράμε όμως, χωρίς φόβο ή δισταγμό!»
Advertising
Τζάκομο Πουτσίνι
Ερωτευμένος, μποέμ και θλιμμένος
Η ζωή του σπουδαίου Ιταλού συνθέτη υπήρξε άκρως περιπετειώδης και έντονη, όσο και δραματική. Μια ζωή που θα μπορούσε κανείς εύκολα να παραλληλίσει με τις ιστορίες των ηρώων του στις όπερές του.
Οι έρωτες και οι σχέσεις εκτός γάμου, το ατύχημα με το αυτοκίνητό του, που λίγο έλλειψε να του στερήσει την ζωή, αλλά και η αυτοκτονία της καμαριέρας του, τον συγκλόνισαν. Ήταν ένας μελαγχολικός άνθρωπος, που αγαπούσε πολύ τις γυναίκες, το κυνήγι και να οδηγεί αυτοκίνητα. Κάποτε είχε δηλώσει: «Είμαι δεινός κυνηγός άγριων θηραμάτων κι ελκυστικών γυναικών»
Στην ζωή του έζησε από την πλευρά της φτώχειας αλλά και από την πλευρά του πλούτου. Πέρασε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, στα φοιτητικά του χρόνια κυρίως, αλλά όταν πέθανε άφησε πίσω του μία περιουσία, που σήμερα θα είχε την αξία των 200 εκατομμυρίων ευρώ, περίπου.
Ο Τζάκομο Πουτσίνι έζησε με την γυναίκα του Ελβίρα Μποντούρι Τζερμινιάνι, μια ολέθρια σχέση.
Όταν την ερωτεύτηκε, την εποχή που ακόμη ήταν πολύ νέος και ζούσε στο Λούκα, εκείνη ήταν παντρεμένη με έναν φίλο του. Το γεγονός αυτό ωστόσο δεν τους σταμάτησε, κι αποφάσισαν να το σκάσουν και να ζήσουν μαζί, ενώ η Ελβίρα είχε κιόλας μείνει έγκυος. Μετακόμισαν οι δυο τους στο Μιλάνο, όπου λίγο αργότερα γεννήθηκε ο μοναχογιός τους Αντόνιο. Όταν ο συνθέτης άρχισε να αποκτά φήμη και να κερδίζει αρκετά χρήματα, τότε το ζευγάρι, μαζί με το μικρό τους γιο, μετακόμισε σε ένα παλιό σπίτι κοντά στο Τόρρε ντι Λάγκο, όπου έζησαν για κάποιο καιρό με ενοίκιο και όταν, γύρω στο 1900, η επιτυχία της όπερα Λα Μποέμ έφερε επιπλέον χρήματα, τότε ο συνθέτης αγόρασε ένα μεγάλο κτήμα με θέα στη λίμνη Μασατσιούκολι. Εκεί έχτισε την έπαυλή του, η οποία υπάρχει ως σήμερα και ονομάζεται Βίλα Πουτσίνι. Η έπαυλη σήμερα λειτουργεί ως μουσείο (Puccini Museum), και κάτω από το μαρμάρινο δάπεδο της, είναι θαμμένοι ο Τζάκομο Πουτσίνι, καθώς και η Ελβίρα και ο γιος τους Αντόνιο.
Στις 25 Φεβρουαρίου του 1903, ο συνθέτης είχε ένα τρομερό ατύχημα με το αυτοκίνητό του, καθώς επέστρεφε με την οικογένειά του στο σπίτι από κάποιο ταξίδι. Το αυτοκίνητο γλίστρησε στο δρόμο και κατέληξε με ταχύτητα σε κάποιο χωράφι, έχοντας ως αποτέλεσμα να εκτιναχτούν η γυναίκα με το παιδί και το αυτοκίνητο να ντελαπάρει, πέφτοντας, με όλο το βάρος του, πάνω στο πόδι του συνθέτη. Μέχρι να φτάσει κάποιος για βοήθεια, ο συνθέτης λίγο έλλειψε να πεθάνει από τις αναθυμιάσεις και τους πόνους. Ακολούθησαν οχτώ μήνες νοσηλείας, ωστόσο ποτέ δεν κατάφερε να συνέλθει πλήρως. Έτσι, ο Τζάκομο Πουτσίνι από τότε και ως το τέλος της ζωής του, κούτσαινε και χρειαζόταν την βοήθεια μπαστουνιού για να περπατήσει.
Το πιο τραγικό γεγονός της ζωής του, όμως, το έζησε όταν αυτοκτόνησε η νεαρή καμαριέρα της οικογένειας.
Η άστατη ερωτικά ζωή του μουσικού και οι συχνές εξωσυζυγικές σχέσεις του, είχαν προκαλέσει την ζήλια στην γυναίκα του Ελβίρα. Η ίδια πολλές φορές προσπάθησε να παραβλέψει τα γεγονότα, ωστόσο πλέον η ζήλια της είχε ξεπεράσει το όριο και η κατάσταση είχε γίνει επικίνδυνη, καθώς πλέον ζήλευε ακόμα κι όταν δεν υπήρχε λόγος.
Έτσι, όταν το 1909 η Ντόρια Μανφρέντι προσελήφθη ως καμαριέρα στη έπαυλη Πουτσίνι, η Ελβίρα άρχισε να την υποψιάζεται ως ερωμένη του άντρας της, ωστόσο, χωρίς να έχει αποδείξεις και χωρίς η νεαρή να δώσει δικαιώματα. Όμως είχε πλέον τυφλωθεί και έβαλε σκοπό να καταστρέψει την κοπέλα. Κάποιο απόγευμα η Ελβίρα ξέσπασε και μίλησε έντονα στην καμαριέρα της, απειλώντας και βρίζοντάς την. Το κορίτσι έφυγε κλαίγοντας και τρέχοντας από το σπίτι και δεν φάνηκε για μια ολόκληρη εβδομάδα. Όταν ο συνθέτης ανησύχησε και απευθύνθηκε στους συγγενείς της, έχασε την γη κάτω από τα πόδια του, όταν του είπαν ότι το κορίτσι ντράπηκε τόσο πολύ για όσα συνέβησαν και για τις κατηγορίες που δέχθηκε, που απελπίστηκε και ήπιε διαβρωτικό απολυμαντικό. Η νεαρή Ντόρια χαροπάλευε και μετά από λίγο πέθανε. Πριν πεθάνει είχε πει: «Μην κατηγορείτε τον μαέστρο γι’ αυτό που έκανα».
Λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατο της νέας γυναίκας, η νεκροψία απέδειξε ότι η Ντόρια ήταν παρθένα κι έτσι όλες οι κατηγορίες εναντίον της αποδείχθηκαν αναληθείς. Όπως ήταν φυσικό η οικογένειά της πλέον κατηγορούσε την σύζυγο του συνθέτη, Ελβίρα, και η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια. Η Ελβίρα καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμηση σε πεντάμηνη φυλάκιση, αλλά απέφυγε την ποινή, αφού ο άντρας της πλήρωσε ένα πολύ μεγάλο ποσό ως αποζημίωση στην οικογένεια της αδικοχαμένης Ντόρια. Η φήμη του συνθέτη, ωστόσο, αμαυρώθηκε κι ο γάμος του με την Ελβίρα παρά λίγο να διαλυθεί.
Μετά από αυτά τα γεγονότα η Ελβίρα έφυγε για το Μιλάνο, παίρνοντας μαζί της τον μικρό Αντόνιο κι αφήνοντας πίσω τον συνθέτη μόνο του, υποφέροντας από τις τύψεις για την αυτοκτονία της Ντόρια, ανίκανος εντελώς να συνθέσει μουσική, για πολύ μεγάλο διάστημα.
Ο Τζάκομο Πουτσίνι έφυγε, τελικά από την ζωή σε ηλικία 65 ετών στις 29 Νοεμβρίου του 1924, στις Βρυξέλλες. Η αιτία του θανάτου του ήταν καρδιακή ανακοπή, η οποία προκλήθηκε από επιπλοκές της θεραπείας που ακολουθούσε, καθώς έπασχε από καρκίνο του λάρυγγα. Το κύκνειο άσμα του, το τελευταίο έργο, η Τουραντό έμεινε ημιτελές. Πρόλαβε, ωστόσο, και κατάφερε με τον δικό του, μοναδικό, τρόπο να συνεχίσει την ζωή της Ντόρια, που το νήμα της κόπηκε τόσο πρόωρα και απότομα, κάνοντας την κομμάτι της τελευταίας του όπερας. Όταν ο Πουτσίνι, συνέθετε την Τουραντό, έχοντας το νου του στην Ντόρια, δημιούργησε μια ηρωίδα, την Λιου, μια νεαρή σκλάβα. Στην κορύφωση της άριας Nessun Dorma η Λιου βάζει τέλος στη ζωή της.
Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα απόσπασμα της όπερας, του Τζάκομο Πουτσίνι, Tosca, με την συγκλονιστική ερμηνεία της Μαρίας Κάλλας.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο:
Giacomo Puccini Quotes – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική σελίδα: www.azquotes.com – Τελευταία πρόσβαση: 28/11/2021
Giacomo Puccini – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική σελίδα: en.wikipedia.org – Τελευταία πρόσβαση: 28/11/2021
Giacomo Puccini – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική σελίδα:www.puccinifestival.it – Τελευταία πρόσβαση: 28/11/2021
Τζάκομο Πουτσίνι – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική σελίδα: el.wikipedia.org – Τελευταία πρόσβαση: 28/11/2021
Giacomo Puccini – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική σελίδα: www.britannica.com – Τελευταία πρόσβαση: 28/11/2021
Τζάκομο Πουτσίνι: Τα ένοχα μυστικά του διάσημου συνθέτη και η τραγική ιστορία της καμαριέρας του που η σύζυγός του πίστευε ότι ήταν ερωμένη του – 16/11/2019 – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική σελίδα: www.iefimerida.gr – Τελευταία πρόσβαση: 28/11/2021
