Μπροστά στη δύναμή του είμεθα ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΙΣΧΥΡΟΙ. Εάν μας χτυπήσει, «μας πήρε και μας σήκωσε» που λέει και η λαϊκή έκφραση. Δε μιλώ για τον ενθουσιασμό της στιγμής, αλλά για τον κεραυνοβόλο έρωτα. Αυτόν που χτυπάει ελάχιστες φορές, και που μας κάνει να μην έχουμε μάτια για άλλο άτομο.
Κάποιος με εξειδικευμένες οργανώσεις πάνω στην ιατρική θα έπρεπε να γράψει τόμους ολόκληρους για τα συμπτώματά του. Αιφνίδιος σαν καρδιακή προσβολή, συνοδευόμενος από έναν κόμπο στο στομάχι όσο το κεφάλι μου και βάλε (άντε να βρεις παρομοίωση για το μέγεθος!)… Όσα και να γράψω είναι λίγα… «Τρως κεραμίδα» που λένε… Ε, στην περίπτωσή μου, όταν ο έρωτας με χτύπησε, δε μου ‘ρθε μόνο η κεραμίδα, αλλά η στέγη ολόκληρη…
Ο πραγματικός έρωτας μας χτυπά 1-2 το πολύ φορές στη ζωή μας. Εκεί καταλαβαίνουμε πως όλα τα προηγούμενα ήταν απλά υποκατάστατα και αναζητήσεις, μέχρι να βρεθεί κάτι αληθινό. Συμβαίνει συνήθως εκεί που δε το περιμένουμε, σε στιγμές και μέρη ανύποπτα.
Καλή ώρα έτσι μου συνέβη κι εμένα…
«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» λέει το αρχαιοελληνικό γνωμικό… Στην ίδια πόλη λοιπόν το «δις εξαμαρτείν». Με την ίδια παρέα, με τις ίδιες συζητήσεις… Η ιστορία επαναλαμβάνεται, ελπίζω όχι ως φάρσα που θα ΄λεγε και ο Μαρξ… Τα μάτια, το γλυκό χαμόγελο, το ανοιχτόχρωμο δέρμα… Η στιγμή που θέλεις να εξυμνήσεις αυτό που είδες, μα τα λόγια σου είναι τόσο φτωχά, που κάθε σου κουβέντα φαίνεται κοινή, συνηθισμένη, λίγη… Κι η ψυχή σου, να θέλει μόνο να ξοδέψει ένα ακόμη λεπτό κοντά στα μάτια αυτά, να ξεκλέψει λίγο ακόμη χρόνο κοντά τους. Έστω και ένα δευτερόλεπτο την ώρα εκείνη είναι πολύτιμο…
Κι η βραδιά να κλείνει με «τροχήλατες» επιστροφές… Ταξίδια-αστραπή που σε γεμίζουν όμως μέχρι εκεί που φτάνει ο ανθρώπινος νους… Είναι έρωτας; Είναι αληθινή αγάπη; Ίδωμεν! Μιλάς, ή το βουλώνεις, πνίγοντάς το μέσα σου…;
«Άγιε Νικόλα φύλαγε, κι αγιά Θαλασσινή…» που ΄γραψε κι ο Νίκος Καββαδίας στη «Θεσσαλονίκη» του. «Φύλαγέ με να ναι κάτι κάτι διαφορετικό» συμπληρώνεις. Προσεύχεσαι σε θεούς ανύπαρκτους να βγεις από το άθλιο δώμα σου, που ‘ναι γεμάτο γόπες, μπόχα, και μισοτελειωμένα κείμενα…
«Λες να καώ;» αναρωτιέσαι… Ας καείς! Ας καείς από έρωτα, όπως ο Κερέμ στο ομώνυμο ποίημα του Nazim Hikmet. Ανακαλείς τους στίχους του καθώς το μελάνι τελειώνει, κι εσένα σε παίρνει ο ύπνος, με το παράπονο στο μαξιλάρι…
«Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι,
φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω.
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω,
να λειώσουμε το μολύβι.
Κάποιος μου λέει,
φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή,
θα γίνεις στάχτη.
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του.
Και εγώ του λέω,
ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ.
Αν δεν καώ εγώ,
αν δεν καείς εσύ,
αν δεν καούμε εμείς,
πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη…;»
Υ.Γ: Αφιερωμένο στα δυο μάτια, που όταν τα αντίκρισα έφαγα όχι μόνο την κεραμίδα, αλλά και ολόκληρη τη στέγη μαζί!
