Σε έναν κόσμο χωρίς καθρέφτες, χωρίς είδωλα, φωτογραφίες και εικόνες, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας; Πώς θα αντιλαμβανόμασταν την ομορφιά του πλανήτη, τα χρώματα, την θάλασσα, τον ουρανό, τον ήλιο; Θα υστερούσε η αντίληψη της ομορφιάς, αν δεν υπήρχε καθόλου σαν αίσθηση η όραση, στο ανθρώπινο είδος;
Πόσο σημαντικό ρόλο «προβάλλει» η εξωτερική εμφάνιση στον περίγυρό μας; Αν έλειπε η όραση από τον κόσμο, ποια χαρακτηριστικά θα θεωρούνταν όμορφα, ποια θα μας διαφοροποιούσαν; Η οσμή, η φωνή, ο τρόπος ομιλίας, οι σκέψεις, τα συναισθήματα ή κάτι τελείως διαφορετικό που θα αναπτυσσόταν από την ανάγκη επικοινωνίας χωρίς την εικόνα;
Σ’ ένα κόσμο που δεν θα έδινε πλέον αξία στα ρούχα, στα παπούτσια, στο αυτοκίνητο ή το σπίτι, σ’ έναν κόσμο που η λειτουργικότητα θα ήταν το μοναδικό κριτήριο των αντικειμένων, τι θα «έμενε» να διαφοροποιεί; Φανταστείτε δεν θα υπήρχαν φυλετικές διακρίσεις, δεν θα υπήρχαν πολλά επαγγέλματα με την έννοια που τα γνωρίζουμε, η ένδυση και η υπόδηση δεν θα είχε καμία αισθητική αξία, διότι η αισθητική θα οριζόταν υπό άλλες συνθήκες! Δεν θα υπήρχε η τηλεόραση, τα κινητά δεν θα είχαν οθόνες, τα αυτοκίνητα θα είχαν άλλες λειτουργίες, η καθημερινότητα μας θα ήταν ίσως πιο απλή. Σ’ έναν κόσμο που θα είχε μάθει ν’ ακούει, να μιλά, να μυρίζει, να νιώθει, να σκέφτεται. Να ζει με άλλους τρόπους, να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται.
Τότε ίσως θα λέγαμε «Μου αρέσει αυτός ο άνθρωπος, πόσο όμορφα σκέφτεται» ή «Τι ωραίος τύπος, αισθάνεται…» αντί να λέμε «Τι ωραίο κορμί, και πόσο όμορφο πρόσωπο». Τότε ίσως θα λέγαμε «Θες ν ’ακούσουμε μουσική; Θες να μιλήσουμε;» Τα κριτήρια προσέλκυσης ερωτικών συντρόφων ίσως να ήταν πιο εγκεφαλικά ή πιο ενστικτώδη. Πιθανότατα θα μας άρεσαν άνθρωποι που θα μπορούσαν να χειριστούν τον λόγο, ή που θα είχαν ανεπτυγμένες δεξιότητες αφής, ακοής και αφύπνισης των αισθήσεων. Με κάποιο τρόπο θα έπρεπε να λαμβάνουμε αυτοπεποίθηση, όχι από την εικόνα αλλά από την προσωπικότητα. Ο λόγος, ο ήχος, θα οξυνόταν και θα είχε βαρύτητα, να υποστηρίξει την προσωπικότητα. Η αφή, θα είχε τον ρόλο της όρασης και για να «δούμε», πιθανότατα θα αγγίζαμε! Με το άγγιγμα ενεργοποιούνται γρηγορότερα οι αισθήσεις, «ζεσταίνεται» το μέσα μας. Η εικόνα είναι κάπως νωχελική, αλλά το άγγιγμα είναι πληθωρικό, «κουβαλά» αισθήματα, καρδιά!
Δυστυχώς έχουμε παραγκωνίσει τις υπόλοιπες αισθήσεις μας, και δίνουμε πολλή προσοχή στην εικόνα μας. Αρκεί να ήμαστε όμορφοι εξωτερικά, και μέσα μας ας υπάρχει σύγχυση, αρκεί να έχουμε μια ζωή βιτρίνα, τακτοποιήμενη ως προς τι; Ως προς την αντίληψη των πολλών, υποθέτω. Ένα περιτύλιγμα που όσο και αν σαπίζει εσωτερικά, εξωτερικά αστάφτει και χαρίζει σιλικονάτα χείλη που μετά βίας χαμογελούν, μην και σπάσουν και φανούν τα αληθινά μας χείλη…
…Kαι τελικά, τι μένει όταν φεύγει το περιτύλιγμα; Μένει ένα σώμα γυμνό, και μια ψυχή που εξαρτάται από εσένα αν θα παραμείνει γυμνή ή όχι. Το σώμα, σε κάθε εκδοχή του κόσμου μας, θα εξακολουθήσει να έχει σημαντικό ρόλο, διότι μας στηρίζει, μας περιβάλει, μας «ντύνει», πρέπει να είναι υγιή, αλλά σε έναν άλλο κόσμο, δεν θα ήταν κριτήριο του ψυχισμού μας! Τα κριτήρια θα ήταν επίκτητα και όχι χαρακτηριστικά μόνο δυο άλλων ανθρώπων. Η αποθέωση του σώματος ίσως να μην υπήρχε! Το πνεύμα, η «ψυχή», ένα άλλο είδος ανθρώπου προς εξέλιξη, θα γεννιόταν, σε έναν κόσμο παρωχημένο που «φούσκωνει» στήθη, χείλια και πισινούς και αντιλαμβάνεται την ομορφιά μόνο βλέποντάς την και σαν αιώνια νεότητα!
