Κάποτε μια φίλη θυμάμαι να μου λέει
Κάποτε μια φίλη, ενώ μου περιέγραφε τη φάση της, θυμάμαι να μου λέει: Είναι φορές που νιώθω παρατηρητής της ζωή μου. Παρατηρώ λοιπόν πως κρατάω στα χέρια μου ένα μήλο και πάνω του υπάρχει ένα μαύρο σημάδι. Το σημάδι αυτό μοιάζει με μια μαύρη τρύπα και από εκεί μπαίνει και βγαίνει ένα σκουλήκι. Είναι το σάπιο σημείο του φρούτου αυτού. Για κάποιο λόγο νιώθω πως θέλω να δαγκώσω πολύ κοντά…. και κάπου εκεί θυμάμαι πως εγώ ένιωθα τα λόγια της: Πριν το δαγκώσω, αποφεύγοντας ξεκάθαρα τον κίνδυνο δαγκώνοντας το σάπιο μέρος του, να δηλητηριαστώ, να αηδιάσω ή να σιχαθώ για πάντα τα μήλα που τόσο λατρεύω , περνάει αιχμηρά από το μυαλό μου να ρίξω την πρώτη δαγκωματιά πολύ κοντά και περιμετρικά της μαύρης τρύπας. Το αποφεύγω και δαγκώνω μακριά. Λατρεύω τη γεύση του! Τραγανή, γλυκιά, ζουμερή.
Με κεραυνοβολεί σύντομα μια δεύτερη σκέψη να επισκεφτώ την περιοχή κοντά στο σκουλήκι και να κόψω ένα κομμάτι του μήλου πολύ κοντά σε αυτό. Ακόμη μια φορά αντιστέκομαι στα άγνωστα και απόκοσμα μαγνητικά πεδία του τόπου που έχει εγκατασταθεί το σκουλήκι και δαγκώνω ακριβώς από την πίσω πλευρά. Ξανά η ίδια απολαυστική στιγμή που έζησα και πριν. Τραγανά μόρια μήλου διασπώνται και πλημμυρίζουν σάλιο το στόμα μου. Εκεί όμως μια ακόμη ιδέα παραστρατήματος με καλεί να πλησιάσω οριακά αγγίζοντας με τα δόντια μου το βρομερό ασπόνδυλο ζώο. Και πάλι όμως απομακρύνω πεισματικά την ιδέα αυτή από το μυαλό μου. Σύντομα, λίγα δευτερόλεπτα μόλις μετά, επαναφέρω τον λάθος στόχο ίσα με τα χείλη μου. Το μυαλό έχει όλο εγκατασταθεί στα μάτια και βλέπω ήδη το στόμα να ακουμπάει το αναθεματισμένο σάπιο, αποκρουστικό μα συνάμα περιέργως δελεαστικό μέρος του μήλου.
Φαντάζομαι να σκάσει η όξινη γεύση του στο στόμα μου και να ξενερώνω που δάγκωσα, επιτέλους ωστόσο, το λάθος κομμάτι της τροφής της οποίας είμαι κυρίαρχος. Όμως αυτή η συνθήκη υπομονής, στην επίμονη σκέψης επιρρέπειας, την έχει εξαντλήσει και αυτό ήταν ξεκάθαρο τότε. Ήθελε να σπάσει και να υποκύψει στην περιέργεια. Μια κρυφή απαγορευμένη επιθυμία έκοβε αγωνιώδεις βόλτες στα υπόγεια δίκτυα του μυαλού σαν ποντικός που ζει κάτω από το φως γιατί δεν ξέρει να ζήσει έντιμα εκεί έξω. Μα σα βγει στον ήλιο ζει και μάλιστα επιθετικά, λεηλατώντας καθετί που μπορεί να φαγωθεί. Ανάμεσα σε κάθε νόστιμο και καθαρό θα δοκιμάσει και λαίμαργα θα καταβροχθίσει ότι είναι σαθρό και βρωμικό. Και θα επιθυμήσει ότι μπορεί να έχει και ότι δε φαντάστηκε ότι κάποια στιγμή θα επιθυμούσε.
Άραγε μια απαγορευμένη επιθυμία προκύπτει ως επιθυμία ακριβώς γιατί είναι απαγορευμένη;
Άραγε μια απαγορευμένη επιθυμία προκύπτει ως επιθυμία ακριβώς γιατί είναι απαγορευμένη; Και είναι απαγορευμένη γιατί μέχρι να γίνει επιθυμία δεν είχε αυτό το δικαίωμα; Μπορεί άραγε μια ιδέα να έχει ή μη δικαιώματα; Ποιος αποφάσιζε το δικαίωμα σε κάτι τόσο φυσικά αόριστο, όπως μια ιδέα, που κανένα νομικό έρεισμα υπέρ της ή κατά δεν προέκυπτε όσο δε καταχραζόταν οποιαδήποτε άλλη ιδέα, επιθυμία, ελευθερία κανενός. Ή μήπως σε εκείνο ακριβώς το σημείο μια επιθυμία είναι που γίνεται απαγορευμένη; Και επιπλέον όποια γνώμη είναι αντίθετη σε μια επιθυμία είναι ικανή να την μετατρέψει σε απαγορευμένη; Σε αυτό το σημείο είναι που αρχίζω και θυμάμαι ακριβώς πως εμείς οι άνθρωποι ζούμε τις επιθυμίες μας: είτε στο φως του ήλιου ή στη σκιά.
Αν σε έναν κάμπο γεμάτο μηλιές τόλμησες κάποτε να κόψεις ένα μήλο που δε σου ανήκε και βιάστηκες να κρύψεις μέσα στην τσέπη σου, όσο ακόμη γύρευες να χορτάσεις τη γεύση του, τότε λοιπόν έφερες με βία την επιθυμία στα άκρα της, καταπιέζοντάς την, εξαφανίζοντας την. Την έκανες λοιπόν απαγορευμένη χωρίς να θυμάσαι να σου’ χαν ποτέ εξηγήσει τι ήταν τόσο απαγορευτικό; Και αν πρόλαβες και ένιωσες ντροπή; Και αν θέλησες να εξομολογηθείς το λάθος που σου χρέωσαν με ένα κοίταγμα; Τότε στέρησες από μόνος σου στον εαυτό σου την ευκαιρία να ξέρεις αυτό που ξέρουν οι άλλοι και να διαφωνήσεις με αυτό που οι περισσότεροι συμφωνούν.
Αν πάλι κάποτε άρπαξες από έναν πάγκο ένα μήλο με τιμή, γιατί λαχτάρησες το κόκκινό του χρώμα, μα ομολόγησες σαν αμαρτία την πράξη σου, στη μάνας σου και εκείνη σου “βέργισε” το χέρι , βάπτισες απαγορευμένη τη λαχτάρα για τα χρώματα και τον πόθο για τις γεύσεις. Μα αν εκείνη ζήτησε να το ξεπλύνει με νερό και στο βάλε στο πιάτο, σου είπε όσο το έτρωγες πως είχε κάνει κάποτε και αυτή το ίδιο και είχε πλάκα, τότε τίποτα απαγορευμένο δε θα είχε φοβηθεί μην και το ονομάσουν έγκλημα. Μα αν πάλι έφαγες το μήλο ως την καρδιά του και πέταξες περήφανα τον σπόρο στο χώμα, σήκωσες τα μάτια στο Θεό και απλά ξεκούρασες τα χέρια μες στις τσέπες, σημαίνει πως απόλαυσες μια απενοχοποιημένη βόλτα κάτω από έναν ήλιο που μας φωτίζει όλους το ίδιο.
Είναι και εκείνες ωστόσο οι επιθυμίες που μόνο ως απαγορευμένες μπορούν να είναι επιθυμίες. Δεν είναι οι επιθυμίες καλά κορίτσια, δεν ξέρουν από πρέπει και ούτε από καθωσπρέπει. Είναι νεράιδες που πραγματοποιούν ευχές και σαγηνεύουν με την ομορφιά του. Είναι όμως και Χίπησες ψυχές που ζούνε σε κοινόβια και αλληλοταϊζονται από την ίδια τους την ασυδοσία για ζωή. Οι απαγορευμένες επιθυμίες απαγορεύεται να μην είναι. Αν επιτρέψουμε σε αυτές τον ανεπίτρεπτο εαυτό τους, κινδυνεύουν να γίνουν ανάγκη, εξάρτηση και πόνος. Όσο τις χαλιναγωγείς τόσο γίνονται εμμονή και όσο γίνονται εμμονή τόσο γυρεύουν την απελευθέρωσή τους. Μα σαν τις απελευθερώσεις σε εκδικούνται που γνώρισες τα όριά τους.
