Νομίζω δε μας χαλάει τίποτα περισσότερο την ησυχία από την ιδέα της “σιωπηρής παραίτησης”
Νομίζω δε μας χαλάει τίποτα περισσότερο την ησυχία από την ιδέα της “σιωπηρής παραίτησης”. Είναι απίστευτο πως αυτές οι δύο λέξεις συνδυασμένες μαζί προκαλούν τόσο θόρυβο ενώ περιέχουν εσωστρέφεια, αποχή, άρνηση. Είναι επίσης εντυπωσιακό που για κάποιο λόγο η φράση “σιωπηρή παραίτηση” χρησιμοποιείται συστηματικά, συνήθως για να περιγράψει ένα φαινόμενο που αφορά στη αντίληψη των ανθρώπων περί εργασίας. Τι γίνεται με όλα τα άλλα πεδία της ζωής μας; Δεν έχουμε παραιτηθεί, ούτε συνέβη σιωπηρά κάτι τέτοιο στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας; Και γενικά μήπως φωνάζαμε κάποτε τις ατομικές μας αποσύρσεις και δεν το θυμάμαι; Υποθέτω και τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως κάτι μάλλον προέκυψε στις ζωές μας και αρχικά απομονωθήκαμε. Αυτό έγινε μαζικά και ταυτόχρονα. Έπειτα πήραμε τις απαραίτητες αποστάσεις προκειμένου να παρατηρήσουμε τους εαυτούς μας και εκεί κάπου το έργο τελειώνει. Από εκείνο το σημείο ξεκινάει η επόμενη μέρα της “σιωπηρής παραίτησης”.
Η επομένη μέρα φέρνει
Η επομένη μέρα φέρνει κατά τα λεγόμενα μια αλλαγή που ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι αποτέλεσμα επανάστασης. Γρήγορα η αλλαγή βαπτίζεται με τον όρο “σιωπηρή παραίτηση” και εντοπίζεται ως ένα νέο κοινωνικό γίγνεσθαι με αποδέκτες όλους εμάς. Παράλληλα μια κοινωνική ενδοσκόπηση οδηγεί στο συμπέρασμα πως μια νέα τάξης πραγμάτων στην επαγγελματική ζωή όλων μας θα φέρει έναν γενικευμένο προβληματισμό προ των πυλών και θα μας κάνει να αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε: Πως ακριβώς φτάσαμε να προσπαθούμε ελάχιστα για κάτι που αφορά την επιβίωσή μας, χωρίς να έχουμε προβεί νωρίτερα σε ιδιαίτερες ανακοινώσεις; Πως από τη μία μέρα στην άλλη, η καριέρα για τον άνθρωπο δεν αποτελεί κριτήριο διαμόρφωσης της γενικότερης του στάσης στα πράγματα; Πως έπαψε να είναι σημαία στις επιλογές του, δεν μεθοδεύει πια τα προσωπικά του εγχειρήματα με βάση αυτήν και πως δεν διακατέχεται από το αίσθημα της απόλυτης διαφύλαξής της επαγγελματικής του καταξίωσης ως αξία ζωής;
Όμως η καριέρα στην πραγματικότητα δεν είναι επιβίωση
Όμως η καριέρα στην πραγματικότητα δεν είναι επιβίωση. Και είναι αρκετοί εκεί έξω που παλεύουν ακόμη για την επιβίωση τους και όχι για κάποια καριέρα. Αφορά αυτούς τους τελευταίους η σημασία της “σιωπηρής παραίτησης”; Τους αφορά θα πω εγώ. Μάλιστα τρίβουν τα χέρια τους παρατηρώντας τους σιωπηρά παρατημένους από το επαγγελματικό όνειρο. Νιώθουν να παίρνουν το αίμα τους πίσω που μείναν για καιρό στην αφάνεια. Ξαφνικά θα μπουν νέα μέλη στον κύκλο τους, άνθρωποι που αποζητούν την επιβίωση είτε ως μονόδρομος πια ή σαν επιλογή ζωής. Σε κάθε περίπτωση η πλειοψηφία θα στραφεί σε μία νέα πλειοψηφία που δε θα περιλαμβάνει κυνηγούς καριέρας. Άλλοι εκ του αφαλούς και άλλοι όχι επιλέγουν τον προφανή δρόμο της εργασίας για επιβίωση και επειδή κανείς ακόμη δεν παραιτήθηκε από τις οικονομικές συνθήκες που ικανοποιούν συνθήκες καλύτερες της απλής επιβίωσης, λογικά ο μισθολογικός εξορθολογισμός θα είναι η επαύριον της εργασιακής αντίληψης. Μια τόση όση παραίτηση θα έλεγα πως είναι αυτήν που εγώ διακρίνω για την ώρα και δε θα έπρεπε να απασχολεί τόσο αυτή, η οποία έχει ταυτίσει τη εργασιακή μετριοπάθεια με παραίτηση.
Μήπως λοιπόν κάποια άλλης μορφής σιωπηρή παραίτηση
Μήπως λοιπόν κάποια άλλης μορφής “σιωπηρή παραίτηση” προπορεύεται της υφιστάμενης επαγγελματικής και η δεύτερη απασχολεί τόσο πολύ γιατί απλώς δεν είναι ακόμη ούτε αρκετά σιωπηρή ούτε αρκετά παραίτηση όσο η πρώτη; Αυτή η άλλη που ξεκίνησε ως σιωπηρή και αρχίζει και δυναμώνει ο ήχος της, θα έλεγα πως είναι πιο αληθινή, πιο βαρυσήμαντη και πιο επικίνδυνη από εκείνη που εννοούμε οι περισσότεροι καιρό τώρα. Αυτή λοιπόν στα δικά μου μάτια ευθύνεται και για την πολυσυζητημένη. Η πιο διάσημη από τις δυο έχει προκαλέσει έναν κατευθυνόμενο διάλογο γύρω από τον εαυτό της για να αποσπάσει τις κουβέντες γύρω από την λιγότερο διάσημη. Υπάρχει σχέδιο παρεμπόδισης μια σιωπηρής επανάστασης που σχεδιάζεται καιρό και λογικά θα κάνει πάταγο. Η παραίτηση κρύβει όση σιωπή δεν κρύβει τίποτα άλλο και ο χαρακτηρισμός της ως σιωπηρής προκαλεί πλεονασμό που αβίαστα μετατρέπεται σε μια τεράστια επανάσταση. Βαθύς ύπνος αγκύλωσε τα όνειρά μας. Αυταπάτες για κόσμους χειροποίητους και όχι φυσικούς και αυθύπαρκτους ανακύκλωσαν την ελπίδα για καταναλωτική επικράτηση και κατασκεύασαν ακριβώς ίδια τύπου ελπίδα για αρκετό καιρό. Μία “Δευτέρα” λοιπόν και γιατί όχι μια “Παρασκευή” αποφάσισε η οικουμένη να απλοποιήσει τους στόχους της, να ελαφρύνει την υπερπροσπάθεια και να δώσει πνοή στα ανθρώπινα, τα γήινα.
Είμαι σίγουρη πως αν ψάξουμε την ιστορία, ξανα-υπήρξε σιωπηρή παραίτηση
Είμαι σίγουρη πως αν ψάξουμε την ιστορία, ξανα-υπήρξε “σιωπηρή παραίτηση”. Απλά ο σημερινός κόσμος συνήθισε πια για μεγαλο διάστημα την λανθάνουσα μορφή του κοινωνικού του καθωσπρεπισμού και παραμέλησε για ακόμη μεγαλύτερο διάστημα των προσωπικό του σύστημα αρχών και αξιών. Μια οικονομική κρίση, μία θανατηφόρα πανδημία και ότι άλλο ακόμη, συνέβαλαν στην κατάρευση ενός κόσμου με ιδανικά ο οποίος τώρα επανέρχεται για να τα αποκαταστήσει. Υπάρχει ωστόσο αδυναμία, εξάντληση και δυσκαμψία, κοινώς λείπει το κίνητρο. Αυτήν είναι λοιπόν η δική μου “σιωπηρή παραίτηση”, η έλλειψη κινήτρων. Ομογενοποιημένα, ταυτόσημα, παστεριωμένα κίνητρα δίνουν τη θέση τους σε μια ανάγκη για καινούργια εξατομικευμένα. Ο νέος δεν είναι πως δε θέλει να παλέψει για το δικό του επαγγελματικό όνειρο. Απλά δεν είναι δικό του εδώ και καιρό. Είναι όλων των άλλων. Ήταν όλων των άλλων γιατί και αυτοί οι τελευταίοι κυνηγούν πλέον τα απόλυτα δικά τους όνειρα.
