Χάνομαι! Πνίγομαι! Κάνε κάτι! Μην μ’ αφήνεις!
Έχω γίνει γραφική και το ξέρω, όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς… Αυτή είμαι! Έχουμε χτίσει μια σχέση πλέον. Δεν μπορώ να προσποιούμε. Δεν μπορώ να σου δείχνω ότι είμαι καλά, ενώ δεν είμαι. Έχω τόσα να σου πω, όμως κάτι δεν με αφήνει να τα μοιραστώ μαζί σου. Μην το πάρεις προσωπικά, απλώς δεν μου βγαίνει! Μου φαίνεται άθλος το να πιάσω το χαρτί και το στυλό, και να ξεκινήσω το γράψιμο. Δεν θέλω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου πουθενά. Δεν θέλω γιατί είναι πιο σκοτεινές απ’ οτι συνήθως και με τρομάζουν. Φαντάσου, ότι δεν έχω βρει κάποιο τίτλο γι’ αυτό εδώ το κείμενο. Δεν έχω βρει, διότι δεν έχω ιδέα το που θα με βγάλει. Έχω κάνει την λογική στην άκρη.
Έχω κλειδώσει την λογική μου σ’ ένα κουτί, και έχω πετάξει τα κλειδιά. Τα έχω πετάξει, με την ελπίδα ότι θα με σώσει η καρδιά. Αν και δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο. Το μυαλό ή καρδιά; Το συναίσθημα είναι τσάμπα, μα το πληρώνεις ακριβά στο τέλος. Δεν έχω μάθει ακόμα να προσέχω ποιο χέρι πρέπει να κρατάω και ποιο όχι. Όταν βρίσκεσαι στα ανοιχτά και πνίγεσαι, το μόνο που αναζητάς είναι μια σανίδα σωτηρίας. Δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από το να σωθείς. Πιάνεις το πρώτο χέρι που βρίσκεις με την ελπίδα ότι θα σε σηκώσει και θα σε βγάλει από τον βούρκο στον οποίο βουλιάζεις. Δεν κάθεσαι να ζυγίσεις τα πράγματα, καθώς εδώ μιλάμε για ζήτημα ζωής και θανάτου. Χάνομαι! Πνίγομαι! Κάνε κάτι! Σε παρακαλώ βοήθησε με να βγω απ’ εδώ μέσα! Μην μ’ αφήνεις! Είναι ανάγκη να βγω. Θέλω να ζήσω! Θέλω να με ζήσω! Κάνε κάτι! Βοήθησέ με και θα δεις πως θα κάνω κι εγώ το ίδιο! Μπα…άστο! Δεν είναι του χαρακτήρα μου να εκλιπαρώ για βοήθεια. Ίσως είναι γραφτό μου το να χαθώ! Ίσως ότι είχα να κάνω πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο να ολοκληρώθηκε.
Μα…από την άλλη είμαι τόσο νέα ακόμα. Έχω τόσα πράγματα να δω, να ζήσω και να κάνω. Γιατί να χαθώ από τώρα; Πώς είναι δυνατόν να χαθώ; Αν δεν μπορείς να με βοηθήσεις εσύ θα το κάνω μόνη μου. Εξάλλου δεν σ’ έχω ανάγκη. Ποτέ δεν σε είχα. Μόνη μου ήμουν σ’ αυτό από την αρχή. Μόνη μου ήμουν, είμαι και θα είμαι! Άστο! Φύγε καλύτερα, δεν θέλω να σου χρωστάω τίποτα. Δεν θέλω να σου χρωστάω αυτή μου την νίκη. Αν είναι να τα καταφέρω, θα το κάνω μόνη μου. Τί με κοιτάς; Αφού δεν έχεις σκοπό να με βοηθήσεις, γιατί με κοιτάς; Τι θες να δεις; Ποιός ο λόγος να με βλέπεις να βουλιάζω και εσύ να μένεις άπραγος; Σε γεμίζει δέος το θέαμα; Πες μου! Πες μου γιατί κάθεσαι εκεί με τα χέρια στις τσέπες; Δεν είσαι εσυ ο φύλακας άγγελός μου. Αν ήσουν εσύ κάτι θα έκανες, δεν θα με άφηνες έτσι. Θα προσπαθούσες να με σώσεις. Εσύ θέλεις να με βλέπεις να χάνομαι και να καταστρέφομαι.
Μίλησέ μου τουλάχιστον! Με τρελαίνει αυτή η σιωπή! Πες μου κάτι! Οτιδήποτε! Κάνε κάτι για να σπάσεις αυτή την σιωπή. Γέμισε αυτή την σκηνή με φασαρία. Δεν θέλω να ακούω τον φόβο μου να μιλάει. Θέλω να κάνεις αυτή την φωνή να σωπάσει. Μην αφήνεις τον φόβο να με βουλιάζει ακόμα περισσότερο. Μην τον αφήνεις να με πάρει μαζί του. Κάντον να σταματήσει. Χάνω τον έλεγχο! Χάνω τον έλεγχο και μαζί μ’ αυτόν χάνω και μένα! Μα πού έχει πάει τ’ άστρο το δικό μου; Γιατί δεν το βλέπω; Ποιός μου το έκλεψε; Θα έπρεπε να είναι εκεί πάνω, μαζί με τα υπόλοιπα, όμως δεν το βλέπω. Έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ότι η παράσταση πλησιάζει στο τέλος της. Θα μείνει το έργο μισό. Ανολοκλήρωτο! Εγώ δεν έχω πει την τελευταία μου κουβέντα. Δεν θα αφήσω τις επιβλητικές κουρτίνες να κλείσουν χωρίς να ολοκληρώσω τον λόγο μου. Έχω πράγματα ακόμα να πω και να κάνω. Σε παρακαλώ, πιάσε μου το χέρι και βγάλε με απ’ εδώ. Μην μου γυρνάς την πλάτη.
Πώς μπορείς να είσαι τόσο ψυχρός; Πώς γίνεται να μην σε νοιάζει; Ένας άνθρωπος χάνεται μπροστά στα μάτια σου, και εσύ μένεις απαθής. Κάνεις ότι δεν σε νοιάζει. Μένεις ατάραχος θεατής, μπροστά σ’ αυτό το βάρβαρο θέαμα. Κάνεις λες και είναι όλα μέρος μιας θεατρικής παράστασης, όπου στο τέλος του έργου θα σηκωθεί ο ηθοποιός και θα κάνει την υπόκλιση του μπροστά στο κοινό του. Μάλλον, φταίει που δεν έχεις μάθει να ξεχωρίζεις την πραγματική ζωή από τον χώρο του θεάματος. Αν πνιγώ, δεν θα υπάρξει επιστροφή. Θα χαθώ! Δεν θα αναδυθώ από τον βυθό μετά το πέρας της παράστασης, γιατί αυτό θα είναι το τέλος μου. Το δικό μου, και όχι κάποιας παράστασης! Το τέλος είναι τέλος. Δεν υπάρχει επιστροφή μετά. Η ζωή, διαφέρει κατά πολύ από τον χώρο της τέχνης. Εδώ δεν μιλάμε για ηθοποιούς, αλλά για υπαρκτές προσωπικότητες. Υπαρκτές…μέχρι…το τέλος τους. Σε αγχώνει η λέξη τέλος; Μήπως σε αγχώνει ακόμα περισσότερο, όταν αυτή η λέξη σχετίζεται με την ζωή σου;
Έχεις σκεφτεί ποτέ, πώς νιώθει κάποιος που χρειάζεται την ανάγκη σου, και εσύ δεν του την προσφέρεις; Έχεις σκεφτεί ποτέ, ότι δεν πρέπει να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου; Πώς μπορείς να γυρνάς την πλάτη σου σε έναν άνθρωπο που σε έχει ανάγκη; Πώς μπορείς να μένεις άπραγος μπροστά στον επικείμενο χαμό του; Σου είναι τόσο δύσκολο να του απλώσεις το χέρι; Σου είναι τόσο δύσκολο να γίνεις η σωσίβια λέμβος του; Μια απλή κίνηση, μπορεί να αποβεί σημαντική για την ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Βγάλε επιτέλους τις παρωπίδες που έχεις βάλει στα μάτια σου, και κοίταξε λίγο γύρω σου. Πες μου τι βλέπεις; Τι βλέπεις πέρα από το χάος που έχουμε δημιουργήσει σαν ανθρωπότητα; Πες μου! Τι άλλο υπάρχει έξω από την “φούσκα” σου; Τι άλλο υπάρχει έξω από εσένα; Το τίποτα! Το απόλυτο τίποτα. Έτσι σε έχουν κάνει να πιστεύεις. Έτσι τους βόλευε να σε αναθρέψουν. Έτσι σε ήθελαν. Έναν άνθρωπο άπραγο μπροστά σε καταστάσεις που απαιτούν άμεση δράση και με περιορισμένη όραση. Έναν άνθρωπο, ο οποίος να μην ξέρει τι υπάρχει πέρα απ’ αυτόν. Πέρα από το εγώ του!
