Χρόνια πολλά με υγεία, αγάπη, αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη! Άλλαξε η ευχή που απλόχερα μοιραζόμαστε τόσα χρόνια με τόσους γνωστούς και οικείους μας σε κάθε τέτοια εορταστική περίοδο. Την αναπροσαρμόσαμε καθότι η ύπαρξη της καθίσταται επιβεβλημένη ή απλά την βαρεθήκαμε όντας τετριμμένη και συνηθισμένη και αποφασίσαμε να την αλλάξουμε; Αλήθεια, διψάει η εποχή μας για αλληλεγγύη ή απλά «ακούγεται» παντού και συχνά, οπότε μας επηρεάζει να την αναπαράγουμε μηχανικά για να θεωρηθούμε «διαβασμένοι» και ίσως πιο ενημερωμένοι για τα τελευταία δρώμενα που αφορούν μια νοσηρή επικαιρότητα μέσα από ένα φακό που χρησιμοποιεί ένα φίλτρο πιο επιδερμικό, συχνά out of focus, με μεγάλο εύρος σε οπτικό zoom out;
Θέλω να πιστεύω μεγαλώνοντας δεδομένου των περισσότερων εμπειριών που βιώνουμε, σε συνδυασμό με μια εξελικτική συνειδητή, πιο ώριμη θεώρηση διαμορφώνουμε μια αντίληψη ακονισμένη, πιο κοφτερή αναφορικά με το τι γίνεται γύρω μας και πάνω από όλα σχετικά με το τι γίνεται μέσα μας. Η επιβολή λοιπόν μιας τέτοιας αρετής συνίσταται δεδομένη και καθοριστική για την εξέλιξη των ανθρώπων σε προσωπικό επίπεδο μα και σε κοινωνικό. Έχω την ανάγκη να πιστέψω πως το να εύχεσαι για αλληλεγγύη δεν σε μετατρέπει σε διανοούμενο αυτής της χώρας. Δεν αποτελεί φραστική συνέχεια μιας ευχής με σκοπό να εμπλουτιστεί με διαφορετικό λεξιλόγιο η νοηματική συνοχή της πρότασης. Παρ όλα αυτά εικάζω όντας ενήλικες, κάποιοι δεν έχουμε ακόμη ξεπεράσει την εφηβική ηλικία του μηρυκασμού. Δεν έχει παρέλθει ακόμη για ορισμένους η τάση του να μηρυκάζουν από ευχές μέχρι πεποιθήσεις, ιδεολογίες και απόψεις που μέσα από την δύναμη των πολλών θα αποσπάσουν ευελπιστούν βίαια, σκόπιμα και απεγνωσμένα λίγο από την προσοχή και το ενδιαφέρον των άλλων.
Η αλληλεγγύη διαθέτει ένα διαφορετικό εύρος απεύθυνσης. Υπάρχει η κοινωνική αλληλεγγύη την οποία λαμβάνουμε από το κράτος όντας ευυπόληπτοι, συνεπείς στις οικονομικές και νομικές υποχρεώσεις, συνετοί πολίτες. Σύμφωνα με την οποία λοιπόν το κράτος οφείλει να επιδείξει την μέριμνα του και την προστασία στο λαό του μέσω διαφόρων παροχών. Μας προστατεύει, μας ασφαλίζει, μας επιδοτεί, μας ενημερώνει, μας μορφώνει. Υπάρχει ωστόσο και η ανθρωπιστική αλληλεγγύη ίσως και από τα πιο σημαντικά συναισθηματικά οικοδομήματα που μετά βίας ορθώνεται στο σήμερα. Σε έναν κόσμο που έχει χάσει την ισορροπία του και πασχίζει να σταθεί όρθιος στην παραζάλη των συνθηκών.
Πρόκειται για μια αρετή που το οικοδόμημα της όσο όρθιο και αν φαίνεται πάντα κινδυνεύει να γκρεμιστεί σε κάθε αφορμή. Βάλλεται η σημασία της κάθε φορά με πολλούς τρόπους που δοκιμάζουν την προέλευση και τα κίνητρα της προσφοράς της. Πολλές φορές ξεπερνάει τα εσκαμμένα και παρέχεται για την ανταλλαγή συναισθημάτων μέχρι υλικών αγαθών εισβάλλοντας θρασύτατα στα χωρικά ύδατα της ιδιοτέλειας. Τότε δυστυχώς από αλληλεγγύη γίνεται αλισβερίσι. Σε βοηθάω για να με βοηθήσεις, σου προσφέρω γιατι ξέρω οτι θα μου προσφέρεις. Κάπως έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα πως το έδαφος δεν είναι γόνιμο, πρόσφορο ηθικά για να φιλοξενήσει τέτοιου βεληνεκούς αρετή. Έτσι διαπιστώνουμε την έλλειψη της και κατά συνέπεια την απουσία ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης. Ως εκ τούτου απροκάλυπτα πια βιώνουμε τάσεις συμπεριφορικές άκρως εκδικητικές, βαθιά αντιδραστικές, με ισχυρές δόσεις άμετρου εγωισμού και αλαζονείας. Με έναν καινούριο εμφύλιο πόλεμο να ξετυλίγεται με πρωταγωνιστές το συμφέρον, το δόλο, έναντι της ανιδιοτέλειας, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης.
Γνωρίζουμε οτι το κλίμα της εποχής παραμένει νωχελικό. Γνωρίζουμε επίσης οτι τα υπολείμματα της νοσηρότητας, της διαφθοράς, της κτητικότητας θα συνεχίσουν να μας επισκέπτονται απρόσκλητα σοκάροντας μας. Γνωρίζουμε ακόμη οτι το χέρι παλεύει καλύτερα όταν γίνεται γροθιά. Συνεπώς αξίζει σε αυτό το ατίθασο και άναρχο σήμερα να αγωνιζόμαστε για αξίες όπως αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση που το βάθος τους εξαρτάται από το πλάτος της ψυχοσύνθεσης μας.
Η ζωή αξίζει μονάχα αν τη μοιράζεσαι.
