Γνωριστήκαμε σε μια συναυλία το περσινό καλοκαίρι. Από τη στιγμή που την πρόσεξα, δεν με απασχολούσε ούτε η μουσική, ούτε το συγκρότημα, ούτε η παρέα μου. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά το μόνο που με ενδιέφερε ουσιαστικά ήταν να την πλησιάσω, να παρακάμψω τα κύματα κόσμου που μας χώριζαν. Nα την πλησιάσω! Να είμαι πίσω της, να παρατηρώ τις κινήσεις της, το χαμόγελο και τα μαλλιά της να ανεβοκατεβαίνουν στην πανδαισία του χώρου. Ξαφνικά, με κοίταξε επίμονα, σαν να περίμενε κάτι από εμένα, σαν να ήθελε να της αλλάξω τη ζωή. Μου χαμογέλασε. Χαμογελούσε υπέροχα. Αποφάσισα να το διεκδικήσω αυτό το χαμόγελο. Και το διεκδίκησα. Ήθελα τόσο να μου αλλάξει τη ζωή…
Μετά από αυτό, ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Το υπόλοιπο καλοκαίρι μας βρήκε ρυθμικά στις παραλίες της Σερίφου, χωρίς να μας ενδιαφέρει κάτι άλλο πέρα από τις αγκαλιές και τα συνεχή μας γέλια. Τη φιλούσα και ένιωθα τον ψυχικό μου κόσμο να γεμίζει, τη μύριζα και ένιωθα ολοκληρωμένος. Η άμμος και ο ήλιος ήταν η μόνη μας παρέα, θέλαμε να ήμασταν μόνοι, μακριά από τη βαβούρα της μάζας.
Όσο περνούσε ο καιρός, λογικό είναι, η σπίθα στο βλέμμα μικραίνει, το πάθος στο φιλί τείνει να εξαφανιστεί και οι αγκαλιές φαντάζουν πιο πολύ σε αγγαρεία. Κάθε νέα μέρα δε μας έβρισκε πάντα μαζί, σταδιακά άρχισαν οι τσακωμοί και οι εντάσεις. Κι’ άλλοι τσακωμοί. Τις περισσότερες φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο, τις περισσότερες φορές χωρίς ιδιαίτερη αξία.
Και κάπως έτσι, μετά από πολλές φωνές, πολλές υστερίες και παρανοϊκά νεύρα το πάθος της συναυλίας έσβησε, το χαμόγελο που τόσο ήθελα να κυνηγήσω έπαψε να ανατέλλει στο στόμα της, η σπίθα στο βλέμμα μου όταν την έβλεπα σταμάτησε να καίει ευχάριστα τον οργανισμό μου. Κάπως έτσι, τελειώσαμε. Διήρκεσε πολύ λιγότερο από όσο ήθελα όταν τη γνώρισα, διήρκεσε όμως πολύ παραπάνω από έναν καλοκαιρινό έρωτα.
Για αρκετούς μήνες δε μιλήσαμε, δε νομίζω ότι έγινε προσπάθεια να μιλήσουμε. Δε τη σκεφτόμουν, δε με σκεφτόταν.
Όσο ο καιρός άρχισε να ξανθίζει, όσο παρουσία του ήλιου με χτυπούσε στο πρόσωπο χωρίς έλεος, η μορφή της με συντρόφευε τα βράδια. Το μυαλό μου ταξίδεψε πίσω στους τσακωμούς και τις άνευ σημασίας έριδες του χειμώνα, ταξίδεψε πίσω στις φωνές και τα κλάματα.
Επικεντρώθηκα στο καλοκαίρι μας, όταν μας χάσαμε στην πηχτή σαν ηλιακή κόλαση Αθήνα και μας ξαναβρήκαμε στις αμμουδιές ενός νησιού. Μου λείπουν αυτοί οι μεγάλοι περίπατοι, μου λείπουν αυτά τα μάτια. Αναπολώ το χαμόγελο της συναυλίας, την αποφασιστικότητά μου να την πλησιάσω και να «αλληλοκερδιθούμε». Μου λείπει το καλοκαίρι μας, οι σφιχτές αγκαλιές και η μυρωδιά των μαλλιών της. Μου λείπει να της φιλάω το λαιμό ενώ τη ξεντύνω, να μου κρατάει το χέρι και να της χαμογελάω και να μου χαμογελάει, όπως όταν γνωριστήκαμε.
Αποφασίζω να την πάρω τηλέφωνο. Να της υπενθυμίσω τα όσα ζήσαμε, τις φορές που κοιμηθήκαμε αγκαλιά το καλοκαίρι, αλλά και τις διαφορές μας στο χάος του χειμώνα. Θαρρώ πως ο έρωτας υπερισχύει.
Πληκτρολογώ το νούμερο. Καλεί…
