Φταίω το ξέρω. Πάλι βρήκα δικαιολογία ότι θα μπω για μπάνιο, βγάζω τα ρούχα μου και με κοιτάω στον καθρέπτη. Εγώ φταίω. Τα πρώτα δάκρυα πέφτουν στο μάγουλο μου, ανοίγω το νερό μπαίνω από κάτω και αρχίζω να κλαίω με λυγμούς, κλείνοντας το στόμα μου με το χέρι μου. Κλαίω για να ξεσπάσω από αγανάκτηση, από ντροπή, από οργή. Αναρωτιέμαι γιατί;
Εγώ φταίω. Εγώ τον εκνεύρισα, είμαι ηλίθια. Είμαι άχρηστη. Δεν είμαι καλή σύντροφος, δεν τον κάνω ευτυχισμένο, έχει συνέχεια παράπονα από μένα. Ό,τι και να κάνω δεν είναι αρκετό. Δεν τολμάω να μιλήσω, να πω αυτό που αισθάνομαι. Ό,τι λέω είναι λάθος. Εγώ φταίω για όλα. Πρέπει να είμαι πιο σωστή απέναντι του, να παλέψω για να τον κάνω ευτυχισμένο.
Όλα ξεκίνησαν όταν αποφασίσαμε να αρραβωνιαστούμε. Πίστευες ότι έδεσες τον «γάιδαρο» σου. Και έδειξες την πραγματική σου μούρη. Αλλά σε αγαπούσα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα. Πόσο ηλίθια ήμουν! Πίστευα λανθασμένα ότι μετά τον αρραβώνα μας θα είσαι καλός απέναντι μου, ότι θα καταλάβεις πως σε αγαπάω. Αντίθετα, εκείνο το διάστημα ξεκίνησαν πολλά.
Πίεση στον σεξουαλικό τομέα ανάλογα τα θέλω σου. Πολύ βρίσιμο, με έκανες ρεζίλι συχνά μπροστά στο κοντινό μας περιβάλλον. Με βαρούσες, αν σε τσάτιζα, ή έφερα αντίρρηση στις απαιτήσεις σου, με σήκωνες στον αέρα και απειλούσες να με πετάξεις μέσα στον κάδο σκουπιδιών, με έριχνες κάτω στον δρόμο, με δάγκωνες, χοροπηδούσες πάνω στα πόδια μου από τα νευρά σου, πατούσες τα δάχτυλα μου.
Με ανάγκασες να κόψω τα πάρε δώσε με όλες τις φίλες μου. Πέταξες στα σκουπίδια όλα τα ρούχα μου και κράτησες αυτά που έκρινες εσύ ως κατάλληλα. Μου είχες ρίξει μπουνιά στο μπούτι μια φορά που σε τσάτισα και η μελανιά έκανε να φύγει βδομάδες…
Έκοψα τα μαλλιά μου κοντά γιατί σε ενοχλούσαν, έκοψα τον καφέ το τσιγάρο γιατί σε ενοχλούσε. Κόψε, κόψε, κόψε. Κοφτά όλα. Έγινα η μαριονέτα σου. Εσύ κρατούσες τα ηνία κ εγώ δεν έλεγα λέξη. «Ναι αγάπη μου ό,τι θες εσύ», μόνο αυτό έλεγα. Καταπάτησα τα θέλω μου και την αξιοπρέπεια μου για χάρη σου. Εγώ φταίω. Έπαιζα την ευτυχισμένη, τη χαρούμενη, κατάπια πολλά, έγινα σκουπίδι, με άφησα στην άκρη μόνο ό,τι ήθελες εσύ. Δούλευα σαν το σκυλί, δεν κρατούσα τίποτα για μένα για να ικανοποιήσεις τα καπρίτσια σου. Έχασα πολλά λεφτά, αλλά ποιος τα υπολογίζει. Έχασα εμένα.
Έπρεπε να κάνω κάτι. Άρχισες να συζητάς για γάμο, παιδί, οικογένεια. Όχι δε θέλω!
Ώσπου λίγο καιρό αργότερα γνώρισα τον άνθρωπο της ζωής μου, τον άνθρωπο που μου έδειξε πως είναι να σε αγαπάνε πραγματικά, πως είναι να σε προσέχει κάποιος σαν τα ματιά του. Να είσαι πλάι του και να μην έχεις αυτόν τον κόμπο στο στομάχι. Να σκέφτεται πρώτα εσένα και μετά εκείνον, να σε λατρεύει και να σου δίνει όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Να δίνεις αγάπη και να παίρνεις αγάπη!
Εκεί ξύπνησα! Τι κάνω τόσο καιρό με έναν κακό,τοξικό, κατεστραμμένο άνθρωπο; Πρέπει να φύγω. Μου πήρε λίγες βδομάδες να προετοιμάσω το τι θα κάνω και πως θα το πω. Και το ανακοινώνω. Η πρώτη σου αντίδραση; Κλάμα, έπεσες στα πατώματα. «Θα αλλάξω, θα είμαι καλός, σε παρακαλώ μη με αφήσεις, δε ζω χωρίς εσένα. Τώρα που πάμε για γάμο τώρα θα χωρίσουμε; Θα βάλουμε μπρος και για μωρό, όλα θα πάνε καλά θα το δεις.» Αυτά ήταν τα λόγια σου και εγώ είχα παραλύσει από τον φόβο. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Φοβόμουν. Συμφώνησα, άλλα ήξερα ότι δε θα άλλαζες. Έγινες χειρότερος! Με έκανες κουρέλι από το βρίσιμο, ορμούσες κατά πάνω μου μανιασμένος. Φοβήθηκα για τη ζωή μου, εκεί είπα τέλος. Τα μαζεύω και φεύγω. Τέλος.
Το δέχτηκες φυσικά, τι άλλο θα μπορούσες να κανείς; Προσπάθησες να με γεμίσεις τύψεις. Ότι θα γίνω πόρνη μετά από σένα, πως δεν αξίζω μια, ότι εγώ σε έχω ανάγκη και όχι εσύ εμένα… και πόσα αλλά είπε το στόμα σου! Έκλεισα τα αφτιά μου, τα μάζεψα και έφυγα. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και ακόμα και τώρα σε μισώ. Πώς επέτρεψα να μου συμβεί αυτό; Εγώ φταίω. Γιατί δεν υπερασπίστηκα τον εαυτό μου. Γιατί σου επέτρεψα να μου φερθείς έτσι.
Σε μισώ. Είσαι ένας κατεστραμμένος άνθρωπος χωρίς ίχνος ανθρωπιάς ή αγάπης μέσα σου.
Όταν έμαθα ότι με απάτησες και όχι μόνο μια φορά, όταν έμαθα όλα όσα μου έκρυβες, όλα τα ψέμματα σου, όλη τη βρωμιά που έκρυβες μέσα σου σου, ευχήθηκα να μη βρεις ποτέ την ευτυχία. Να σέρνεσαι στα πατώματα σαν το σκουπίδι. Ξέρω ότι ο καιρός έχει γυρίσματα και ο κάθε ένας παίρνει αυτό που του αξίζει.
Για το μοναδικό πράγμα που έχω μετανιώσει, είναι που πλήγωσα πολύ με κάποιες πράξεις μου τον τότε σύντροφο μου και τωρινό άντρα μου. Όταν χωρίσαμε είχα τόσο μισός μέσα μου και την πλήρωσε ο λάθος άνθρωπος.
Συγνώμη αγάπη μου, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο να τα διορθώσω όλα αλλά δεν μπορώ… Σ’ αγαπάω όμως και το ξέρεις… Συγνώμη για αυτά που έκανα τότε. Τόσα χρόνια μετά σου έχω δείξει τι σημαίνεις για μένα. Σε ευχαριστώ για την υπομονή σου για την αγάπη σου. Που με έβγαλες από τον βούρκο που ήμουν βαθιά χωμένη. Που γιάτρεψες τις πληγές μου, που έκανες πολύ υπομονή. Που με γιάτρεψες. Σε ευχαριστώ.
Έζησα 3 ολόκληρα χρόνια μια κόλαση πλάι σε αυτόν τον άνθρωπο. Τα χρόνια δε γυρνάνε πίσω δυστυχώς. Εσύ όμως που με διαβάζεις και ταυτίζεσαι, ΞΎΠΝΑ! Δε σου αξίζει αυτό. Σήκω και φύγε. Ο άνθρωπος αλλάζει ναι, αλλά τέτοιου είδους αρπακτικά όχι. Κολλάνε πάνω σου και σου ρουφάνε τη ζωή. Μην κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια μην κανείς υπομονή. Δε θα αλλάξει με έναν γάμο ή με ένα παιδί. Ίσα-ίσα όλα θα χειροτερέψουν. Εκεί έξω υπάρχει το άλλο σου μισό και σε περιμένει.Σου αξίζει κάτι πολύ πολύ καλύτερο. Μάζεψε τα και φύγε. Φύγε μακριά και μην κοιτάξεις πίσω.
