Είναι αδύνατο να σας πω την ηλικία μου. Δεν την γνωρίζω. Αυτή κρύβεται πίσω από εμένα και όχι εγώ πίσω από αυτήν. Ακολουθεί με το σκήπτρο της ματαιοδοξίας μου, ταπεινωμένη που δεν την άφησα να με προσπεράσει. Δεν έχουμε συναντηθεί. Ως εκ τούτου, δεν μπορώ να σας την συστήσω. Από την άλλη, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους αριθμούς και η ηλικία μου είναι ένας αριθμός και ένας αριθμός υπάρχει μόνο για να σε βοηθήσει να συγχρονιστείς στο παρόν με τα υπόλοιπα κοινωνικά όντα. Επιτυγχάνει τον συντονισμό στο τώρα. Λειτουργεί σαν παρανυχίδα του χρόνου και έχω φροντίσει να την κόψω προ πολλού. Με ενοχλούσε. Με ενοχλεί να με καθορίζει, να με προσδιορίζει ένας αριθμός. Με ενοχλεί ό,τι αφήνω να με ενοχλεί.
«Είμαι αυτό που φαίνομαι». Έτσι απαντάω πάντα. «Είμαι αυτό που αισθάνομαι κάθε φορά». Όταν με προσβάλλεις γίνομαι μεγαλύτερη σπάω τα κύματα και ξεπροβάλλω από το βυθό με την ορμή που υποδηλώνει η ανάγκη για ανανέωση αναπνοής. Όταν μου γελάς, αφαιρώ αριθμούς, κάνω ανασκαφή στην παιδικότητα. Όταν με κάνεις να κλαίω, προσθέτω περισσότερους αριθμούς, γίνομαι τόσο εύθραυστη που έχω ανάγκη το χάδι, την αγκαλιά. Προσθέτω βάρος και προετοιμάζω το σώμα μου να το αντέξει. Όταν με αγαπάς ψηλώνω, αφαιρώ αριθμούς και γίνομαι ελαφριά για να μπορώ να αιωρούμαι. Γιατί η αγάπη ψηλώνει.
Η ηλικία είναι γυναίκα πλανεύτρα. Σου συμπεριφέρεται με δόλιο τρόπο. Αν την σέβεσαι, αν σέβεσαι το σώμα σου και το νου σου μέσα από τα μάτια της, αν ζυγίζεις τους λογισμούς σου, κάθε φορά κάθε στιγμή, τότε σε κάθε εμφάνιση της θα σε αγγίζει απαλά χωρίς να σε γρατζουνάει. Χωρίς να σου αφήνει σημάδι τις γραμμές βαθιά χαραγμένες στο πρόσωπο. Αν αγνοείς και περιφρονείς ολότελα την ύπαρξη σου και τις δυνατότητες που έχεις να λάβεις καλλιεργώντας την, τότε βρίσκεσαι σε ένα ανελέητο κυνηγητό με την ηλικία. Πίσω εσύ, μπροστά αυτή τρέχεις να την προλάβεις για να την δωροδοκήσεις με το νέκταρ της τεχνολογίας. Θα σε προδώσει ωστόσο, θα σου γυρίσει την πλάτη της. Θα φροντίζει σε κάθε της επίσκεψη να στέλνει τούς χαφιέδες της το άγχος, την ανασφάλεια, τον φόβο και θα νιώθεις χειρότερα εγκλωβισμένος με χαρακιές, που πια θα ζωγραφίζονται ανεξίτηλα στο χρόνο, στην επιδερμίδα σου.Έτσι θα θυμάσαι τα μαθήματα μέσα από τις ήττες σου. Περήφανα μεν αλλά καταβεβλημένα δε.
Μήπως να πάψουμε πια να συγχέουμε την ηλικία μας με τις πιο δραματικές εικόνες του μέλλοντος που τροφοδοτούμε τον νου μας όταν αφήνουμε πρωταγωνιστή του σεναρίου της δικής μας ζωής την ανασφάλεια και την ματαιοδοξία; Ας μετρήσουμε με ακρίβεια την αληθινή διάσταση των εννοιών που εφευρίσκουμε οι ίδιοι προς εξυπηρέτησιν μας. Η ηλικία υφίσταται, αλλά όχι για το σώμα. Από την στιγμή που το μυαλό και η καρδιά καλεί το σώμα σε μια κοινή σύμπραξη που λέγεται ζωή δεν απομένει τίποτα άλλο από το μάθουμε να φροντίζουμε και να γυμνάζουμε τους μύες της νόησης και της συναίσθησης που εργάζονται αδιαλείπτως στο παρασκήνιο. Άλλωστε η ηλικία του μυαλού και της συναίσθησης δεν αργεί δυστυχώς ή ευτυχώς να αποτυπωθεί στο σώμα μας, ως πίνακα ζωγραφικής και να το ταυτοποιήσει προσδιορίζοντας το. Έχεις τα χρώματα (τα συναισθήματα), τις ιδέες σου για τα σχέδια (το μυαλό σου) και τον πίνακα (το σώμα σου) που καλείται να προβάλει την ζωή σου που εσύ επιλέγεις να χαράξεις.
