Είναι τελικά καταδικαστέα η βία από όπου και αν προέρχεται;
Σε πρώτη ανάγνωση, δε θα μπορούσα να στηρίξω ποτέ τη βία ως πολίτικη, ως στάση, ως καθημερινότητα, γιατί ξεφεύγουμε από τις αξίες της ανθρωπότητας, της δημοκρατίας και της ισότητας.
Σκεφτείτε σε τι κόσμο θα ζούσατε εσείς και οι αγαπημένοι σας, αν κινδυνεύατε ανά πάσα στιγμή.
Σκεφτείτε τον τρόμο στη ψυχή σας κάθε φορά που επιλέγατε να ξεμυτήσετε από το σπίτι σας, με το άγχος και την αγωνία να βομβαρδίζουν με σενάρια το μυαλό σας.
Σκεφτείτε τώρα πως αυτά γίνονται ήδη!
Η πρώτη ανάγνωσή δεν θέλει καθόλου αίμα στην ελληνική κοινωνία. Αλλά η αντι-βία στη βία δεν είναι επιλογή, δεν προϋποθέτει σκέψη, δε χρειάζεται χρόνο.
Είναι αντανακλαστικό από τα πρώτα χρόνια του είδους μας στη γη.
Τότε, που ο άγριος τρόπος ζωής σε κρατούσε σε επιφυλακή ανά πάσα στιγμή.
Τότε, που ο κίνδυνος των ζώων και των αντίπαλων φυλών καραδοκούσε κάθε φορά που έκλεινες τα μάτια σου.
Τότε. Τώρα.
Αν όπως κάθεσαι τώρα, έρθω από πίσω σου και σε χαστουκίσω αιφνιδιαστικά και αναίτια, η πρώτη σου αντίδραση δεν θα είναι να με δικαιολογήσεις, να συζητήσεις στωικά ή να φύγεις από κοντά μου.
Η πρώτη σου αντίδραση -αντανακλαστικά- θα είναι να με χτυπήσεις.
Δεν είναι ηθικολογικά σωστό, αλλά είναι ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα.
Θα αντιταχθούμε και στην επιστήμη;
Υπάρχει λόγος που η εξουσία είναι εξουσία. Πέραν των προσωπικών της φιλοδοξιών κλπ, έχει χρέος να προστατεύει τους πολίτες της.
Όταν δε γίνεται σκόπιμα και κατ’ επανάληψη, οι πολίτες -που ήταν ήδη αδύναμοι αφού χρειάζονταν «προστάτες»- γίνονται έρμαιο των πλεονεκτημάτων της κυβέρνησης και των μέσων καθιέρωσής της.
Ο αστυνομικός έχει το όπλο, η κυβέρνηση έχει τους νόμους.
Και οι δύο έχουν συνταγματικό χρέος να προστατεύουν την κοινωνία τους.
Όταν το όπλο του αστυνομικού καταλήγει στον κρόταφό μου και ο νόμος της κυβέρνησης στον λαιμό μου, τι γίνεται;
Να μην αντιδράσω, γιατί δεν είναι σωστό;
Να το συζητήσω, γιατί δεν είναι ηθικό;
Να διαπραγματευτώ το μέγεθος της σφαίρας που φέρει το όνομά μου, γιατί η βία δεν πρέπει να φέρει βία;
Τι μπορώ να κάνω, πέρα από το να σκεφτώ πως η βία δεν θα έπρεπε να υπάρχει εξ’ αρχής;
Αν αντιδράσω και καταφέρω να αναστρέψω την εις βάρος μου κατάσταση με τον αστυνομικό, κοινωνικά θα μας θεωρήσουν ισάξιους. Και οι δύο ασκήσαμε βία για τους ισαποστάκηδες, που λέει και ο stand up κωμικός Δημήτρης Χριστοφορίδης.
Και οι δύο συνταγματικά και ηθικά είμαστε λάθος.
Αλλά μήπως οι περιπτώσεις διαφέρουν;
Το ίδιο είναι οι θάνατοι που προκάλεσαν οι Ναζί με αυτούς που προκάλεσαν οι εχθροί τους;
Το ίδιο είναι οι θάνατοι που προκάλεσαν οι ορδές του Μεγάλου Αλεξάνδρου με αυτούς που προκάλεσε η ελληνική επανάσταση του ’21;
Τεχνικά, ναι, είναι το ίδιο. Οι ζωές ζυγίζουν πανομοιότυπα. Οι ψυχές -αν υπάρχουν- είναι άυλες. Οι οικογένειες θα βιώσουν τον ίδιο πόνο.
Λειτουργικά, δεν είναι το ίδιο. Μπορεί να σας φαίνεται, αλλά κάποτε -όπως έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία- θα καταλάβετε πως κάνετε λάθος. Και συνήθως, αυτό το plot twist συμβαίνει όταν έχει περάσει η ώρα, και είναι πια πολύ πολύ αργά.
Όταν ο κρόταφος και ο λαιμός σας θα είναι ένα με τα όπλα του συστήματος.
Όταν η αστυνομική βία επιφέρει διαρκώς πόνο στους πολίτες -που θα έπρεπε κανονικά να φροντίζει- τότε αργά ή γρήγορα και οι πολίτες θα επιφέρουν πόνο στην αστυνομία.
Όταν ο αστυνομικός γίνεται μπάτσος, οι πολίτες από ήρεμοι θα γίνουν άγριοι.
Δυστυχώς, η βία φέρνει βία no matter what. Είτε πρόκειται για αστυνομία, είτε για απόπειρα κλοπής, είτε οτιδήποτε, η βία θα αναγκάσει τη βία να γεννηθεί στο θύμα. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι στην τελική. Όταν απειλείσαι, τσιτώνεις και προσπαθείς να προστατευτείς. Και όταν βλέπεις το αίμα του αδερφού σου να χύνεται στους δρόμους της δημοκρατίας, δε ξέρω πως θα κρατηθείς.
Δεν είναι όμορφο, αλλά νομίζω ότι αν μας ενδιέφερε η ομορφιά, θα ήμασταν κοινωνικά κύριοι από την αρχή.
Καλός ο φασισμός, καλή η εξουσία, καλή η οπλοκατοχή της κάθε εξουσίας.
Αλλά τη δημοκρατία των πολιτών δεν θα την αγγίξουν ποτέ πραγματικά, όσο και να προσπαθούν να θολώσουν την όρασή της με καθημερινό τραμπουκισμό και αίμα!
Βία είναι ότι σε οδηγεί να πράξεις διαφορετικά από το σύνηθες.
Βία είναι η παράλογη ανεργία.
Βία είναι η είναι το λουκέτο σε κάθε μορφή της ζωής.
Βία είναι οι ελάχιστες ΜΕΘ σε μια χώρα που πεθαίνει από τον ιό.
Βία είναι ένα πρόστιμο που ισούται με τον μισθό σου.
Όταν όλα αυτά είναι βίαιες μορφές πραγματικότητας, μην περιμένετε να μην υπάρξει αντι-βία.
