Πόσο κενή μπορεί να είναι η αγάπη τελικά;
Χάρις σε μια συζήτηση που είχα τις προάλλες, βρέθηκα να αναρωτιέμαι σε τι αξίες πιστεύω πραγματικά και ποια ιδανικά πρεσβεύω.
Δεν πιστεύω σε θεούς και δαίμονες, αδιαφορώ για το καλό και το κακό και τα συνάπτω μαζί στο πλαίσιο του κυνισμού, δε θέλγομαι από σημαίες και χρώματα, δεν πιστεύω πως ο άνθρωπος μπορεί κάνει περισσότερο καλό από ότι κακό.
Πρακτικά, είμαι κενός, όσο ελεύθερος και μη καταπιεσμένος και αν νιώθω με τις φυσικές επιλογές μου.
Αλλά δε γίνεται να είμαι κενός, από κάπου πρέπει (υποθετικό πρέπει) να γαντζώνομαι και εγώ, προκειμένου να έχω ένα στήριγμα στις δύσκολες στιγμές μου, να έχω κάτι σαν την προσευχή των πιστών όταν έχω φτάσει στο Γολγοθά των δακρύων μου.
Και μετά από πολλή σκέψη και συζήτηση με τον εαυτό μου, κατάλαβα ότι η κινητήριος δύναμή μου είναι η αγάπη.
Κλισέ; Τυπικό; Υπερβολικό;
Μπορεί, αλλά η αγάπη είναι αυτή που μου δίνει το κίνητρο όχι μόνο να ζήσω αλλά και να κάνω κάτι με τη ζωή μου, το βήμα μου, τη διάθεσή μου.
Καθημερινά, ίσως αν δεν είχα χτίσει όπως έχτισα τη σχέση μου με την κοπέλα μου -δεδομένης της ψυχικής μου κατάστασης πριν τη γνωρίσω- να μη διαβάζατε ωμές απόψεις από έναν ωμό τύπο σε μια ωμή σελίδα στο Facebook.
Η αγάπη έχει υπομονή, κλάμα και πολλά νεύρα. Αλλά έχει και πολλά κέρδη, πάθος και χαρά.
Αξίζει να περιμένω, σωστά;
Κοινωνικά, φτύνω στα μούτρα το άδικο και το κοιτάω με περιφρόνηση, φτύνω τους ισαποστάκηδες, φτύνω τις κοντές μνήμες και τα “ναι μεν, αλλά”.
Δεν αξίζουν σε έναν κόσμο που θέλει να προοδεύσει, δεν αξίζουν σε ένα σύμπαν αγάπης, δεν αξίζουν και σε μένα.
Αγαπώ τους μαύρους, τους gay, τους Ασιάτες, τις πορείες. Τα λατρεύω όλα αυτά.
Και για αυτό μισώ κάθε τι που θέλει να τα βλάψει.
Για κάθε θηλιά που περνάει σε ένα μαύρο λαιμό κάπου στις ΗΠΑ τη δεκαετία των ’70ς, είμαι εκεί.
Για κάθε πόρτα που κλείνει και μπρος της βλέπει ένα νεαρό αγόρι που δεν έχει πια σπίτι επειδή οι γονείς του δεν δέχονται τη διαφορετικότητά του, είμαι εκεί.
Για κάθε Ασιάτη που βιώνει απέραντο ρατσισμό στις σύγχρονες κοινωνίες μας και κανείς δε νοιάζεται όπως θα έκανε με τις άλλες μειονότητες, είμαι εκεί.
Είμαι εκεί, και έχω μια μεγάλη αγκαλιά για αυτούς, και θέλω να σχηματίσω μια μεγάλη αλυσίδα νοιάξης και ενδιαφέροντος που θα τσακίσει κάθε ρατσισμό, κάθε βία, κάθε κουμάντο.
Και αν πρέπει να μείνει ένας αρχηγός για να μας οδηγήσει στη δική μας Γη της Επαγγελίας σαν άλλος Μωυσής, αυτός ας είναι η αγάπη.
Γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Γιατί αν υπάρχει άλλη επιλογή, δεν κάνει για μένα.
Μέχρι τότε, μέχρι να πάρω κάθε μειονότητα αγκαλιά και να την κάνω κανόνα, παραμένω ένας κενός άνθρωπος, χωρίς άγκυρα, χωρίς σανίδα σωτηρίας, χωρίς θρησκεία, χωρίς πατρίδα.
Μπορεί η πλειονότητα να με θεωρεί άδειο, αλλά όσο έχω την αγάπη μου είμαι πιο γεμάτος από όλους.
*Αν πρέπει να αφιερωθεί κάπου αυτό το κείμενο, ας είναι -ξανά- σε όλους όσους αποχώρησαν νωρίτερα από ότι έπρεπε. Θα τα πούμε ξανά σύντομα.
Σας αγαπώ το ίδιο.
Μου λείπετε περισσότερο.
*ΥΓ. Από το εξαιρετικό φετινό Nomadland
