Εβδομάδα Μόδας ή μόδα μιας εβδομάδας;
Το σκηνικό ήταν ασπρόμαυρο, η διάθεση κόκκινη και η πραγματικότητα δεν κατάφερε για την ώρα να βρει το χρώμα της. Βιομηχανικός ρομαντισμός ανάμεικτος με καλτ συντηρητισμό, πρόχειρο και συνάμα καλοδουλεμένο προκειμένου να μην κινδυνέψει να μεταφραστεί σε κάτι λιγότερο συντηρητικό. Παράλληλες πασαρέλες σε δρόμους, πεζοδρόμια, διαδρόμους και αίθουσες. Εβδομάδα μόδας πλημμυρίζει άρθρα, κοινωνικά δίκτυα και προτρέπει να δοκιμάζουμε όλοι catwalks ακόμη και από το σπίτι μέχρι τη δουλειά μας. Εγώ νιώθω ήδη μοντέλο, μια και η εποχή επιτρέπει τη διαφορετικότητα και ξέρετε είμαι πολύ διαφορετική όπως εσύ και εσύ, εκτός από εκείνους που είναι αποδεκτά υπέροχα όμοια όμορφοι και μπορούν να είναι πάντα μοντέλα ακόμη και την εποχή της ακτιβιστικής εναλλακτικότητας. Ξέρεις πάει να γίνει δικαίωμα η διαφορετικότητα και οριακά πλησιάζει και η υποχρεωτικότητα της. Για όλους μας αυτό θα συμβεί, όλοι μας θα το ζήσουμε εκτός από εκείνους που δε το έχουν ανάγκη. Υποστηρίζουν άλλωστε θεσπέσια τη διαφορετικότητα των άλλων.
Στη αδιέξοδη λεωφόρο που φαρδαίνει από προσδοκίες και μεγαλεπήβολο παρόν και έπειτα στενεύει από ελπίδες για ριζικές αλλαγές, ανεπηρέαστες από τη στερεότυπη βιωματική ιστορία της ζωής μας, περπατιέται από όσους δεν πήραν πρόσκληση αλλά θα ήθελαν πολύ, από όσους δεν πήραν και υποστηρίζουν πως η δική τους πασαρέλα είναι οι δρόμοι που ζουν και δημιουργούν εικαστικά παραστρατήματα ανώτερης καλλιτεχνικής αξίας, από εκείνους που πήραν πρόσκληση και πιστεύουν πως μπορούν έτσι να προκαλούν του υπόλοιπους που τους απέρριψε το star system και από αρκετούς άλλους που είναι αδιάφοροι παρατηρητές ή παρατηρητικοί με ότι για τους προηγούμενους είναι αδιάφορο. Για όλους όμως η λεωφόρος είναι ο ίδιος δρόμος, που είναι σήμερα, που ήταν εχθές και θα είναι και αύριο. Ο δρόμος των εντυπώσεων, των συμπτώσεων και των επαναστατικών διαδηλώσεων.
Μια τέτοια μικρή επανάσταση από διαδηλωτές της μόδας λαμβάνει χώρα αυτό το καλοκαιριάτικο φθινοπωρινό μεσημέρι. Εντυπωσιάζουν με πανό την ακριβή εκδοχή της υποκουλτούρας και με συντηρητικό βηματισμό σχηματίζουν συμπτωματικές ασυμμετρίες καθώς τι είναι και τι δεν είναι συντηρητικό για τον καθένα είναι βάσει της ανάγκης τους να μην απορριφθεί κοινωνικά, να παραμείνει στους κύκλους της, να μπορεί να συμμετέχει.
Κόκκινα βινύλια με μεταξωτές φόδρες και πολυεστερικά παντελόνια με oversized τούλινες ζακέτες, τουίντ κοστούμια με σιφόν crop tops και δερμάτινες φούστες με ντενίμ ριχτές καμπαρντίνες παρελαύνουν περιχαρακωμένα από αυστηρά πρόσωπα και αιχμηρά άκρα. Οι κινήσεις είναι σε ντέμο στρατιωτικό, οι στάσεις σαν από φτηνό πορνό και τα μαλλιά σχιζοφρενικά δεμένα πάνω. Το ακραία παράταιρο είναι μόδα αρκεί η μόδα να ξυπνάει μνήμες, μνήμες από ντεφιλέ της δεκαετίας του ΄80 και να είναι χορογραφημένη από Ρώσο χορογράφο που εμπνεύστηκε από τον βηματισμό της κόκκινης φρουράς. Κάποιες ανδρόγυνες φιγούρες φωνάζουν τη θηλυκότητά τους και άλλες άκρως αρρενωπές χαμογελούν με θηλυκή σαγηνευτικότατα.
Ο πόθος γίνεται αυτοσκοπός, ο ερωτισμός του ανέραστου επιβάλλεται σε κάθε ανθρώπινη κίνηση και η παρουσία του καθενός ξεχωριστά γυρεύει μάταια ταίρι καθώς κανείς εκεί δεν είναι για κανένα. Όλοι παραδομένοι στον εγωκεντρισμό τους, επιδιώκοντας να πλησιάσουν όσο γίνεται την τελειότητα που ορίζει με ευκολία η εποχή μας, νάρκισσοι της ιστορίας που γράφεται σε γλώσσα γεμάτη ασυνταξίες, ορθογραφικά λάθη και χωρίς κληρονομία. Όλοι σχεδιαστές, όλοι μοντέλα, όλοι κριτικοί και όλοι κακοί εραστές της μόδας, ανοργασμικοί και ουδέτεροι.
https://www.vogue.com/slideshow/the-best-street-style-photos-from-the-resort-2023-shows
