Ακούσατε, ακούσατε! Η εποχή μας δε σηκώνει συναισθηματισμούς, απαιτεί σκληρότητα, αδιαφορία και αναισθησία. Όσο για την καρδιά, ούτε λόγος! Θες να πετύχεις; Ξέρεις, έτσι όπως στο πλασάρουν σήμερα, η επιτυχία λέει και η ολοκλήρωση, ισούνται με χρήματα. Ξέρεις, εκείνα τα χαρτάκια, με τους διάφορους χρωματισμούς, κάθε χρώμα και άλλη αξία! Μετρούν και τη δική σου αξία με αυτά, ενίοτε. «Πόσο κοστίζει το έργο σου; Πόσα αξίζεις, να στα δώσω!».
Σπανίως σου δίνουν όσα δικαιούσαι, σε πιάνουν κότσο συνήθως, λόγω κρίσης. Αστείο δεν είναι; Να αξίζεις όσο ένα κομμάτι χαρτί το οποίο σκίζεται πανεύκολα και δε σηκώνει πολλές ταλαιπωρίες, εν αντιθέσει με σένα που περνάς από χίλια κύματα, με σκοπό να κοστολογηθείς και να αποκτήσεις αυτά τα χαρτάκια, ώστε να ζήσεις και να προσφέρεις. Για κάποιους είσαι κάτι σαν προϊόν που απαιτεί τιμή και φορολόγηση. Η απόκτηση χρημάτων είναι μια τόσο αυτοματοποιημένη και απρόσωπη διαδικασία που σιγά- σιγά σε μετατρέπει κι εσένα ως ένα τέτοιο ον. Όσο πιο πολλά χαρτάκια, τόσο πιο πολύ καλύπτεται το μέσα σου. Είναι ένα υλικό που σε τυφλώνει χωρίς υπερβολή.
Μα τι να κάνεις; Χωρίς αυτά η επιβίωση φαντάζει κάτι το ονειρικό, χωρίς αυτά δεν πας πουθενά, χωρίς αυτά δεν μπορείς να διεκδικήσεις μια αξιοπρεπή θέση στο σύνολο της κοινωνίας. Άμα έχεις και το μικροβιάκι μέσα σου, να αποκτήσεις δόξα και κύρος, εκεί να δεις πως τα χρειάζεσαι! Άδικο για ένα ρημάδι χαρτί να ξεχνάς ό,τι σε ορίζει, κείνο που σε κρατά στη ζωή, την καρδιά σου! Το έξω σου το τάισες σήμερα, σε βοήθησαν τα χαρτάκια και το τάισες, με το μέσα σου τι γίνεται; Του έδωσες λίγη τροφή ή θα το αφήσεις ανορεξικό μιας και δεν προλαβαίνεις από την τρεχάλα που ρίχνεις καθημερινά για την απόκτηση χρημάτων;
Μας έχουν βάλει στο τριπάκι να δουλεύουμε, να βγάζουμε χρήματα, να τα ξοδεύουμε και πάλι από την αρχή. Καλολαδωμένα μηχανηματάκια μιας καταναλωτικής και πιο πολύ από πότε ανταγωνιστικής κοινωνίας, όπου τα θέλω και τα ζητήματα ψυχής και καρδιάς, είναι μονάχα κάτι ψευτορομαντικά κουραφέξαλα, μπροστά στα μείζονος σημασίας, ζητήματα επιβίωσης. Μας έχουν εξαθλιώσει και δεν έχουμε το σθένος πια, να ακούσουμε την καρδιά μας, να κάνουμε κάτι καλό για τους γύρω μας και να αναζωογονήσουμε το μέσα μας, να ‘μαστε άνθρωποι με αξίες και ηθική. Ακόμα κι εκείνοι που έχουν την πολυτέλεια να μη σκέφτονται την επιβίωση -καθώς η ζωή τους έδωσε άφθονα χαρτάκια, με κόπο ή χωρίς- ακόμα κι εκείνοι, πολλές φορές θα δεις πως μέσα τους είναι άδειοι, ρηχοί, το καλό που πράττουν είναι φαινομενικό και σπάνια το ευχαριστιούνται. Γίνομαι σαν την Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου τώρα, αλλά ναι! Τα χρήματα δε φέρνουν την ευτυχία, τα χρήματα βοηθούν στην επιβίωση, ώστε να βρεις την ευτυχία.
Και η ευτυχία βρίσκεται σε ό,τι πιο απλό και αδιάφορο, σε αυτά τα παραπεταμένα που αναφέρουν κάποιοι. Ό,τι κάνει την καρδιά σου να ζει κι όχι απλά να χτυπά, σε κάνει απόλυτα ευτυχή, αυτό να κυνηγάς, να δουλεύεις, για να ‘χεις το προνόμιο της επιβίωσης, αλλά να κυνηγάς με ζήλο τα αληθινά κι όχι τα χάρτινα! Και πες πως το πορτοφόλι γεμίζει, χωρίς καρδιά πως θα το ευχαριστηθείς;
Θρέψτε τις καρδιές σας με όμορφα συναισθήματα και κάπου εκεί μεταξύ καριέρας και αυτοολοκλήρωσης να θυμάστε πως τα φράγκα δεν αρκούν από μονά τους! Η ζωή είναι μικρές στιγμές που γίνονται γλυκές και όμορφες, μέσα από τα συναισθήματα μας. Αν περάσουμε μια ζωή διψώντας μονάχα για χρήμα, θα έχουμε χαραμίσει στην ουσία όλη μας τη ζωή! Ζήστε, δώστε, αγαπήστε και νιώστε όσο μπορείτε περισσότερο!
