Νέος, κάπου στα 27, τριγυρνάς στα σοκάκια της πόλης σου, για μια τελευταία φορά, αύριο θα φύγεις, το θέλεις τόσο πολύ! Μετρούσες τις μέρες με τόση προσμονή, όπως όταν πήγαινες πενταήμερη, τα έχεις ετοιμάσει όλα. Άφησες τις βαλίτσες σφραγισμένες στο σπίτι, σα να μην πρόκειται να τις ξανανοίξεις ποτέ ξανά εκεί μέσα, σ’ αυτό το μέρος που τελευταία σε έπνιγε σα θηλιά στο λαιμό. Είσαι καθοδόν για το στέκι σου, εκεί σε περιμένουν όλοι όσοι αγαπάς και σ’αγαπούν, για να σε αποχαιρετήσουν, πετάς πρωί και δεν τους ήθελες στο αεροδρόμιο, δεν το θεώρησες απαραίτητο, είπες, άλλα η αλήθεια είναι ότι δε θα το άντεχες.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που το ανακοίνωσες, ο πατέρας σου πικράθηκε και η μάνα σου βούρκωσε, αλλά θέλουν να ‘σαι ευτυχισμένος, οι φίλοι σου σε ένιωσαν και κάπως σε παραδέχτηκαν, ευχόταν να είχαν κι εκείνοι τα κότσια, να την κάνουν από εδώ. Η κοπέλα σου; Αχ αυτό το κορίτσι! Πρέπει να σ’αγαπάει πολύ, εκείνη θα μείνει εδώ, μιας και θεωρεί αδιανόητο να αφήσει την οικογένεια και τη δουλειά της, όσο κι αν δεν την ευχαριστεί, εκείνη δεν είναι του ρίσκου, εσύ ζεις γι ‘αυτό. Της είπες να χωρίσετε, γιατί πιστεύεις ότι το μπορείς, μα εκείνη δεν ξέρει το πως. Ήταν στο τσακ να τα παρατήσει όλα για εσένα, αλλά ξέρεις πως κάτι τέτοιο θα τη σκότωνε, μαζί με την αγάπη που σου έχει.
Φτάνεις, τους κοιτάς από το τζάμι, όλοι εκεί, οικογένεια φίλοι, λες και μαζεύτηκαν, για να σε γιορτάσουν, σ’αγαπούν πολύ, το νιώθεις το βλέπεις, αισθάνεσαι τυχερός και ευλογημένος που τους έχεις στο πλάι σου, να στηρίζουν την επιλογή σου για φυγή, όσο κι αν πονούν. Σε δικαιολογούν, ξέρουν πολύ καλά τι πέρασες, πάλεψες πολύ για τα θέλω σου, μα η χώρα σου σε απογοητεύει κάθε μέρα, αναξιοκρατία, ανεργία, εξαπάτηση, αδικία, σιχάθηκες, δεν είσαι φτιαγμένος γι ‘αυτά, γνωρίζεις ότι εκείνο που επιθυμείς, υπάρχει κάπου αλλού, έξω από εδώ. Φαινομενικά, δείχνεις ότι δε σε σκοτίζει και πολύ το τι αφήνεις πίσω σου, ξέρουμε όμως κι οι δυο πόσο κουράγιο θέλει να φύγεις. Σε απέλυσαν, λόγω περικοπών, σπούδασες οικονομικά στην Ελλάδα της κρίσης και δεν μπορείς να βοηθήσεις. σε έκαναν να νιώθεις άχρηστος, μη απαραίτητος, ξέρουμε και οι δυο ότι δεν είσαι…
Γελάσατε, ήπιατε θυμηθήκατε αναμνήσεις, ο πατέρας σου, σου είπε ότι είναι περήφανος και η μάνα σου, σου έδωσε ένα φυλαχτό, να το έχεις πάντα μαζί σου, να σε φυλάει, οι φίλοι σου δε σταμάτησαν να σε αγκαλιάζουν και η κοπέλα σου, ούτε λεπτό να σε κοιτάει, έτσι όπως δε σε είχε κοιτάξει ποτέ. Ένιωσες να ξαναερωτεύεσαι, ένιωσες να ξαναγεννιέσαι. Έφυγες με ένα «αντίο, σας αγαπώ όλους και θα μιλάμε καθημερινά». Πήγες σπίτι, απαγόρευσες στον εαυτό σου να σκέφτεται, τον ανάγκασες να κοιμηθεί. Ξύπνησες, ντύθηκες, έκλεισες την πόρτα, κλείδωσες, μπήκες σε ένα ταξί και πήγες αεροδρόμιο, όλα αυτά σχεδόν μηχανικά, σχεδόν χωρίς να αναπνέεις.
Κάθισες κοντά στην πύλη της πτήσης σου, ξάφνου άκουσες από τα μεγάφωνα ότι η πτήση για Καναδά θα έχει καθυστέρηση, αυτόματα άρχισες να σκέφτεσαι και τώρα, η αναπνοή σου έγινε πιο βαριά και γρήγορη, έπιασες το φυλαχτό που φορούσες στο λαιμό, σαν χάδι από τη μάνα σου, στο μυαλό σου είχες τα λόγια του πατέρα σου, βάζεις το χέρι στη τσέπη, πιάνεις ένα χαρτάκι, παραξενεύεσαι, ήταν ένα σημείωμα από την κοπέλα σου, το έβαλε κρυφά στο σακάκι σου χθες βράδυ, προτού φύγεις. Τα χέρια σου τρέμουν, το ανοίγεις, γράφει «δεν ξέρω πως θα ‘ναι η καθημερινότητα μου χωρίς εσένα, αλλά σ’αγαπάω τόσο, που δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα μαραζώνεις εδώ, κυνήγησε τα όνειρα σου, άνοιξε τα φτερά σου και θα ‘μαι δίπλα σου, θα παλέψω για εμάς να το θυμάσαι, όταν έρθει η ώρα, θα έρθω, να σε βρω, να φτιάξουμε τη ζωή μας μαζί, όπου και να ‘σαι , θέλω να κάνω οικογένεια μαζί σου, μα πρώτα θέλω να κατακτήσεις τα όνειρα σου».
Μπαμ! Στο μυαλό σου έγινε έκρηξη, είδες τα πράγματα καθαρά, αν θες να φύγεις θα βρεις χίλιους λόγους σκέφτηκες και αν θες να μείνεις, ακόμα πιο πολλούς τρόπους και τι είναι αυτό που επιθυμείς στην ουσία; Να ‘σαι χαρούμενος, μακριά τους αυτό θα ναι αδύνατον. Μείνε, κανείς δε θα σε πει δειλό, παρά μόνον γενναίο που παραμένεις στον τόπο σου, προσπαθώντας για κάτι καλύτερο μαζί με τους ανθρώπους σου. Ο τόπος σου, η πατρίδα σου δεν είναι έτσι όπως την κατάντησαν, η πατρίδα σου είναι τα δικά σου άτομα, που μαζί τους κάθε επιτυχία και αποτυχία, έχει αξία.
