«Για ένα δικό σου ίσως»
Έχεις αναλογιστεί ποτέ,πόσα σίγουρα δικά σου έχεις θυσιάσει για ένα ίσως κάποιου; Αυτή η σκέψη τριγυρνάει εδώ και πολλές μέρες στο μυαλό μου. Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας είχαμε κάποιον άνθρωπο, για τον οποίο θυσιάσαμε τα “σίγουρα” μας, για ένα αβέβαιο μέλλον μαζί του. Ακόμα κι αν αυτό το μέλλον ήταν για 10 λεπτά. Και το έκανες χωρίς δεύτερη σκέψη. Έπεσες με τα μούτρα και στο τέλος το πλήρωσες. Το πλήρωσες, βγαίνοντας από αυτή την πτώση με σημάδια. Σημάδια τα οποία προσπαθείς να εξαφανίσεις ή να τα γιατρέψεις για να μην πονάνε.
Είμαι σίγουρη πως κάποιοι από εσάς έχετε καταλάβει που το πάω. Εσείς που δεν έχετε καταλάβει θα σας βοηθήσω να καταλάβετε.
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την κακή συνήθεια που έχω, όταν ξέρω ότι κάτι θα με πονέσει, γιατί το έχω δοκιμάσει ήδη μια φορά στο παρελθόν, να επιμένω στο να με πονάω, ελπίζοντας ότι αυτή την φορά δεν θα με πονέσει. Είναι το λιγότερο παράλογο αυτό που κάνω. Είναι σαν να επιμένεις να ακουμπάς το χέρι σου, πάνω στο αναμμένο μάτι της κουζίνας, ελπίζοντας ότι αυτή την φορά δεν θα καείς. Πως σου ακούγεται αυτό; Δεν είναι γελοίο; Έλα έλα το ξέρω πως κάποιοι από εσάς ίσως πιάσετε τον εαυτό σας σε αυτό που είπα. Ίσως φταίει που πιστεύουμε ότι αλλάξει κάτι. Εντάξει, θα μου πεις εσύ είσαι επηρεασμένη από τον Ηράκλειτο. Συγκεκριμένα από την φράση του «δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι». Έτσι και γω, πιστεύω πως δεν μπορώ να βιώσω την ίδια εμπειρία δύο φορές. Κάπως έτσι, όπως καταλαβαίνεις στο τέλος καταλήγω να απογοητεύομαι.
Ίσως τελικά το μεγαλύτερο ελάττωμα μου είναι, ότι πιστεύω πως όλοι και όλα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο, αλλά το χειρότερο είναι πως πιστεύω ότι μπορώ να συμβάλω σε αυτό. Και τώρα που το γράφω γελάω. Την έχω δει μητέρα Τερέζα.
Προσπαθώ να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, προκειμένου να κάνω έστω και έναν άνθρωπο χαρούμενο. Δίνω, χωρίς να περιμένω να πάρω. Δίνω, γιατί έχω να δώσω. Πολλές φορές, δίνω ακόμα περισσότερα από αυτά που έχω, αλλά έτσι είμαι εγώ. Υπάρχουν φορές που ξέρω βαθιά μέσα μου, ότι θα βγω χαμένη, αλλά προσπαθώ να κάνω αυτή την φωνή να σωπάσει. Ωστόσο, στο τέλος βγαίνει αληθινή, και θεωρητικά δεν θα πρέπει να κάνω το ίδιο λάθος ξανά. Μάταια όμως, το πιστεύω αυτό. Πέφτω ξανά με τα μούτρα. Και πάμε πάλι από την αρχή. Ίσως πρέπει να πάρω απόφαση κάποια στιγμή στην ζωή μου, ότι κάποια πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Δεν μπορούν να αλλάξουν και δεν μπορούν να αποδώσουν “καρπούς”. Πράγμα που με πονάει πολύ. Πονάει ακόμα περισσότερο, όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι σχέσεις, είναι ερωτικές. Άστο…το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο.
Μπορεί τώρα, να θεωρείς ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, όμως κάνεις λάθος. Έχω μετρήσει πολλές φορές το ίδιο λάθος, για κάποιους ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να έχω κάνει ούτε βήμα. Και όχι απλά έκανα βήμα, αλλά έλιωσα τα παπούτσια μου κάνοντας βήματα για να φτάσω στον προορισμό μου. Έκανα χιλιόμετρα, και γκρέμισα μέσα σε δευτερόλεπτα όλα τα σίγουρα μου, που πάσχιζα καιρό για να χτίσω. Για ποιο λόγο ; Για ένα αβέβαιο μέλλον. Για «ένα πουκάμισο αδειανό». Και στο τέλος ξέρεις τι έγινε ; Βρέθηκα στο πάτωμα προσπαθώντας να μαζέψω τα κομμάτια μου με σκοπό να με φτιάξω ξανά. Να με φτιάξω ξανά για να συνεχίσω την ζωή μου. Να συνεχίζω να χτίζω τα σίγουρα μου. Ξέρεις ποιο είναι το θετικό της υπόθεσης; Το θετικό είναι ότι κάθε φορά που βρισκόμουν στην φάση της περισυλλογής των κομμάτων μου από το πάτωμα, στο τέλος ήμουν πιο δυνατή από πριν. Ίσως στην τελική θα έπρεπε να πω και ένα ευχαριστώ σε εκείνους μου με διέλυσαν, γιατί τώρα είμαι πιο δυνατή από πριν. Πατάω πιο γερά στα πόδια μου. Εγώ τουλάχιστον κοιμάμαι έχοντας την συνείδηση μου καθαρή.
Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή, από το να πατάς γερά στα πόδια σου και από το να κοιμάσαι έχοντας την συνείδηση σου καθαρή. Στο κάτω κάτω, πρέπει να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να πορευτούμε στην ζωή μαζί του. Όσους ανθρώπους και αν έχουμε γύρω μας, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μας μείνει είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε το μόνο σίγουρο μας. Εν ολίγοις, θυσιάζουμε τον εαυτό μας για ένα ίσως κάποιου. Τελικά πιστεύεις ότι άξιζε να σε θυσιάσεις; Αν ήξερες από την αρχή το αποτέλεσμα, θα το έκανες ξανά; Μην βιαστείς να μου απαντήσεις. Σκέψου το καλύτερα την επόμενη φορά, που θα θελήσεις να το κάνεις. Σκέψου καλύτερα αν αξίζει τον κόπο. Σκέψου αν αξίζει το ρίσκο.
