Η αληθινή αξία της φωτογραφίας είναι αξεπέραστη. Η παλιά φωτογραφία, πλέον έχει μπει στην κατηγορία της αντίκας. Επάξια και αναντικατάστατη. Η λέξη «φωτογραφία» προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις phōs που σημαίνει φως και graphine που σημαίνει γραφή, επομένως, φωτογραφία σημαίνει γραφή ή ζωγραφική με φως. Στη σύγχρονη εποχή, η φωτογραφία είναι η τέχνη της λήψης φωτογραφιών χρησιμοποιώντας κάμερες, κινητά. Οι λεγόμενες ψηφιακές φωτογραφίες.
Οι ψηφιακές φωτογραφίες δεν έχουν σώμα. Αποτυπώνουν την τέλεια εικόνα, αποθεώνοντας την απελπισμένη ματαιοδοξία μας που η έρμη πασχίζει να ηγηθεί έναντι μιας υγιούς αυτοπεποίθησης που πηγάζει από μια δομημένη αυτοεκτίμηση. Προσφέρει ευκρινώς την επιλογή της επεξεργασίας με σκοπό την διόρθωση των «ατελειών». Γεγονός που την ανεβάζει σκαλιά σε επίπεδο αναγκαιότητας, στον σύγχρονο κόσμο της εικόνας, κάνοντάς την περιζήτητη. Οι ψηφιακές μας φωτογραφίες πια με την έλευση της τεχνολογίας είναι αποθηκευμένες σε μνήμες κινητών και κάρτες SD.
Το γεγονός οτι μπορούμε στην σύγχρονη εποχή να τραβάμε φωτογραφίες, όπως τις θέλουμε με τον τρόπο που θέλουμε, με τέτοια άνεση και ευκολία με την βοήθεια ενός κινητού, αυξάνει ακόμη περισσότερο την επίδραση της στην ζωή μας και κατ’ επέκταση της τεχνολογίας στο τρόπο διαβίωσης μας. Ξεπεράσαμε κατά πολύ τα εύθραυστα όρια που προϋποθέτει η χρήση της, σε σημείο που διαστρεβλώσαμε την ίδια μας την ζωή. Καταφέραμε να ζούμε μέσα από μια οθόνη μιας κάμερας με τις φωτογραφίες μας ως επιστέγασμα αυτής της ουτοπικά πλασμένη τέλειας ζωής να συμπληρώνουν άρτια την εικόνα. Με μια ευτυχία να ουρλιάζει. Κατασκευασμένη από στημένα χαμόγελα με έντονη μυρωδιά πρόκλησης. Μια ευτυχία δοσμένη από έντονα χρώματα, σκηνοθετημένη. Επίκεντρο τα χρήματα, μέτρο η ακρίβεια. Μας ξεγέλασε η τόση τελειότητα και φανήκαμε επαίτες μια ζωής που ανέκαθεν ονειρευόμασταν, με αξιοσημείωτη την τόσο εύκολη άλωση αυτής της ψευδαίσθησης. Παγιδευτήκαμε στις επιταγές αυτής της καινούριας εποχής που μας θέλει να παίζουμε κυνηγητό με τον εντυπωσιασμό και κρυφτό με το αληθινό μας πρόσωπο.
Η λελογισμένη χρήση των παλιών φωτογραφικών μηχανών υπαγορεύεται εξ’ ορισμού τους, αφού και μεγάλες ήταν, οπότε δυσχέραινε την μεταφορά τους στην καθημερινότητα μας και η εμφάνιση τους προϋπέθετε επαγγελματία, που σημαίνει οτι το χρεωνόμασταν το κάθε κλικ, το πληρώναμε! Να θυμίσουμε οι παλιές φωτογραφίες αποτυπωνόταν μέσω των φιλμ που κατόπιν περαιτέρω επεξεργασίας απέδιδαν τις φωτογραφίες στα χέρια μας. Τις παραδοσιακές, τις κανονικές. Εκείνες που για ώρες ξεφυλλίζαμε στα φωτογραφικά άλμπουμ και αναπολούσαμε σκόρπιες στιγμές, συνθέτοντας το παζλ της ζωής μας. Εκείνες που ανυπομονούσαμε να αποτυπωθούν, να τις πιάσουμε, να τις δούμε, να τις αισθανθούμε για να ξανά δώσουμε ζωή στις αναμνήσεις μας. Τις χρησιμοποιούσαμε για να φυλάξουμε τις στιγμές και τα αγαπημένα μας πρόσωπα αναλλοίωτα στο χρόνο και τώρα χρησιμοποιούμε τις ψηφιακές για να υπάρχουμε εμείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κίνδυνο η εικονική ζωή που εκπέμπουν να κοντεύει να γίνει η πραγματική μας.
Πάντα το παλιό, αυτό το άναρχα ατελές δοσμένο, το άλλοτε αθώο θα μας γοητεύει και θα μας μεταφέρει με ρομαντισμό την εσάνς μιας άλλης εποχής. Έτσι και οι φωτογραφίες οι παραδοσιακές άλλες ασπρόμαυρες και άλλες έγχρωμες μεταφέρουν το άρωμα μιας άλλης εποχής, συντροφιά με τον αυθορμητισμό που τις συνόδευε καθώς και την ανυπομονησία να αντικρίσουμε το αποτέλεσμα της φωτογραφίας. Πως βγήκαμε, τι τραβήξαμε, τι φάνηκε, πως φανήκαμε! Τα αρνητικά, τα φιλμ, η μυρωδιά της φρεσκοτυπωμένης φωτογραφίας δεν αφήνουν ασυγκίνητους ακόμη και τους λάτρεις της τεχνολογίας . Η νοσταλγία είναι έκδηλη και μαζί της και τα συναισθήματα που αποπνέει η παλιά φωτογραφία.
Τελικά τραβάμε φωτογραφίες για να εξηγήσουμε τα πράγματα και τους εαυτούς μας χωρίς να χρησιμοποιήσουμε λέξεις ή για να αντιληφθούμε το νόημα της ζωής; Μήπως η καλύτερη κάμερα είναι αυτή που φέρω πάντα μαζί μου, τα μάτια μου; Ας εντρυφήσουμε στην τέχνη της φωτογραφίας και ας μάθουμε να φωτογραφίζουμε τον κόσμο όπως ακριβώς είναι, αφού τίποτα δεν είναι πιο ενδιαφέρον από την πραγματικότητα.
