Η κοινωνία προχώρησε μα ξέχασε να βγάλει την “όπισθεν”, αδυνατώντας να δει πως οι δρόμοι παρέμειναν ίδιοι, με ανηφόρες, κατηφόρες και ευθείες. Αν σταθείς στην αρχή μια ανηφόρας και αποφάσεις να τη διαβείς, αρκεί πρώτα να σκεφτείς πως μετά σε περιμένει μια ευθεία ή μια κατηφόρα το ίδιο μεγάλη. Αν δεν μπορείς ή δε θες να δεις τι υπάρχει μετά, θα κοντοστέκεσαι ώρα μέχρι να διαλέξεις τι θα κάνεις ή πως θα το κάνεις. Αν δε σκεφτείς, δεν αναγνωρίσεις τον στόχο ή αμελήσεις να ρίξεις μια ματιά μέσα σου, κινδυνεύεις να εκτιμήσεις ατυχώς, ψευδώς ή επιφανειακά το διάβα σου.
Αντιμέτωπος με δυσάρεστες εκπλήξεις στην πορεία σου θα φτάσεις κατάκοπος και χωρίς ελπίδα στο τέλος. Έτσι ακριβώς η ανθρωπότητα αντιμετώπιζε και εκείνη τις ανηφόρες της και κάθε φορά που έγραφε την ιστορία της είτε είχε υπολογίσει που πήγαινε, τι θα συναντούσε και που θα έφτανε ή τίποτα απολύτως από τα παραπάνω. Σε εκείνο το σημείο είναι που ο ρόλος της “όπισθεν” ως ταχύτητα παραμένει πρωταγωνιστικός. Δεν πρέπει να ξεχάσεις να την θυμάσαι.
Και επειδή οι κοινωνίες σε όλες τις πορείες τους μπροστά στον χρόνο χρησιμοποιούσαν τα πρότερα επιτεύγματα τους με σκοπό να πετύχουν τα επόμενα χωρίς ίχνος αυτάρκειας παρά διαβαίνοντας λαίμαργα και φιλάρεσκα τα παρόντα με αυτοσκοπό τα μέλλοντα, δε φαίνεται να τα έχουν πάει όσο καλά θα μπορούσαν. Κι αυτό συνέβαινε γιατί συχνά ξεχνούσαν να βγάλουν την “όπισθεν”. Βιάστηκαν πολλές φορές και δεν τραβήξαν χειρόφρενο στην αρχή μιας ανηφόρας πιστεύοντας πως με την “πρώτη” πάντα σε εγρήγορση δε θα τους πάρει η κατηφόρα. Η σιγουριά σε παλιά κεκτημένα αντί να προκαλέσει ταπεινότητα και πίστη προκάλεσε αμετροέπεια και απιστία. Με όχημα την εμπειρία και οδηγό τη γνώση, οι κοινωνίες τόλμησαν πολλές ανηφόρες μα κάθε φορά που πλησίαζαν την αυτοβελτίωσή τους, την εξάλειψη των αδυναμιών τους, την αντίσταση στους δαίμονές τους πάρκαραν πρόχειρα τις συνειδήσεις τους ξεχνώντας να βγάλουν την “όπισθεν”.
Έτσι λοιπόν γρήγορα τους πήρε μια νέα κατηφόρα πιο απότομη από την προηγούμενη καθώς την υπολόγιζαν πιο μετριοπαθώς. Πίστευαν οι άνθρωποι πως η ιπποδύναμη της εμπειρίας ήταν όλο και μεγαλύτερη κάθε φορά, που θα απέτρεπε την μεγάλη φόρα προς τα πίσω και θα έδινε πιο γρήγορα ώθηση προς τα μπρος. Όμως όσο μεγάλωνε εκείνη τόσο μεγάλωνε και η ιδιοτέλειά τους. Οι άνθρωποι γινόντουσαν πιο εγωκεντρικοί, πιο μοναχικά νάρκισσοι. “Το χούμε” έλεγαν και αυτό σήμαινε πως και τις πετυχημένες απόπειρες να βγάλουν αλώβητοι τις ανηφόρες τους δεν τις κρατήσαν ως παράδειγμα μα πειραματίστηκαν ακόμη και με αυτές για να επιφέρουν βελτιώσεις όπως πίστευαν. Εφησυχασμένες νίκες σύντομα κατέληξαν σε τρακαρισμένες και στραπατσαρισμένες ελπίδες. Δεν αφαιρούσαν την “όπισθεν” σε κάθε νέα αρχή και βρεθήκαν πολλές φορές με σπασμένα φανάρια προς αντικατάσταση.
Μα αν μπροστά στο μεγαλείο της πράξης το πνεύμα φτώχυνε που να βρεις τον παρά, ώστε να βάλεις νέα φώτα στο όχημά σου. Με καμένα φώτα δε θα βλέπεις ούτε θα σε βλέπουν. Δε θα ξέρεις αν πλησιάζεις τον γκρεμό ούτε κανείς θα σου φωνάξει να προλάβεις. Θα μείνεις μόνος και επικίνδυνος. Θα γίνεις αυτόχειρας του κόσμου σου και δολοφόνος της μαγείας του. Και αν βρεις μερικά ψιλά ιστορικής μνήμης και πληρώσεις για ένα βοηθητικό λαμπάκι, ασ’ το να αναβοσβήνει μπας και φωτίσεις έστω κάποια σημεία της ιστορική σου συνέχειας ή ασυνέχειας. Και πάλι όμως με μόνο καύσιμο την υπεροψία ο κινητήρας σύντομα θα φθαρεί. Χρειάζεσαι για καύσιμο σύνεση, μια πεισματάρα ψυχή στο τιμόνι και λάστιχα που να αντιστέκονται σε ολισθηρότητες και λάθος ροπές. Αν διαλέξεις ο δρόμος σου να είναι μοναχικός, θα χρειαστείς πίστη και αν θελήσεις παρέα, πάρε μαζί σου τους ρομαντικούς και ονειροπόλους. Με τους τελευταίους θα τραβήξεις σίγουρα πολύ μακριά. Δεν έχουν όπισθεν αυτοί γιατί έχουν πάντα υλικό για έναν νέο κάθε φορά κόσμο.
Η κοινωνία προχώρησε λένε πολλοί μα ξέχασε να βγάλει την “όπισθεν” συμπληρώνω πάντα εγώ. Οι δολοφόνοι και οι βιαστές είναι ακόμη ανάμεσά μας καθώς δεν καταφέραμε ακόμη να τιθασεύσουμε τα ένστικτα μας. Η κοινωνία φυσικά εξάλειψε τις θανατικές ποινές θέλοντας να προχωρήσει μπροστά αλλά παρέλειψε να δει πως την πήρε η κατηφόρα της αποποινικοποίησης της ηθικολογίας. Η ηθικολογία λέω συχνά πως είναι η “όπισθεν” της ηθικής. Επειδή μιλούμε ηθικά δε σημαίνει πως γίναμε ηθικοί ή παραμείναμε υπεύθυνοι απέναντι στην ηθική που έβαζε τα όρια στην ανηθικότητα. Επειδή οριοθετήσαμε την τιμωρία θεωρήσαμε πως γίναμε πιο δυνατοί από τον ίδιο τον νόμο. Και επειδή ακυρώσαμε τα υπόλοιπα όρια πιστέψαμε πως γίναμε πιο ελεύθεροι στο να νομοθετούμε από το να νομοθετούμαστε λες και αυτό δεν αποτελεί αυτοακύρωση της αυθύπαρξίας μας. Κάποτε τουλάχιστον μπορούσαμε να δημιουργούμε κοινωνίες θεσμοθετώντας την αξία της συλλογικότητας και της συνύπαρξης. Τώρα δημιουργώντας έννομη ανομία δώσαμε στο έγκλημα την ευκαιρία να διαλέξει την υπόστασή του, να παραλύσει μέρος της κοινωνικότητάς μας και έτσι να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στους “επαναστάτες” να κρύβονται πίσω από τις επαναστάσεις τους.
Δεν είναι θανατική ποινή το γεγονός πως επιλέξαμε μεταξύ των συνειδήσεων; Δεν είναι ή έσχατη τιμωρία αυτήν, να νιώθουν δηλαδή φοβισμένες και να τιμωρούνται οι φωναχτές σκέψεις που τόλμησαν να πούνε δυνατά την αλήθεια τους επειδή θεωρήθηκαν από τους “σύγχρονους” ασυγχρόνιστες με το ρεύμα; Το ότι υπάρχει ακόμη “ρεύμα”; Πού το πάς; Δεν είναι αυτό θανατική ποινή στον πλουραλισμό που περιλαμβάνει και το σωστό όσων είναι λάθος και το λάθος των σωστών; Δεν είναι μήπως η σεξουαλική απελευθέρωση άβατο για τους ερωτευμένους που ζουν χωρίς όρια το πάθος τους για την απόλυτα περιοριστική ιδιοτέλεια των συναισθημάτων τους; Αποκλείεται αυτή η απελευθέρωση σύντομα να γίνει άσυλο όσων οι απολαύσεις δίχως τέλος έχουν ηθικοποιηθεί έναντι των απολαύσεων που προϋποθέταν μάχες διεκδίκησης και αποδοχή των συμμετεχόντων; Σα να ‘γινε ήδη άσυλο θαρρώ, αφού πια μπορεί κανείς να πράττει ότι σκέφτεται, είτε είναι κακοποιητής ψυχών και σωμάτων, είτε βιαστής παιδικών ονείρων ή κορμιών αρκεί που μπορεί να μη φοβάται να κάνει τη σκέψη πράξη, να βάλει όπισθεν σε έναν δρόμο γεμάτο με ανθρώπους. Έναν δρόμο που αφελείς νομίζουν πως προχωρώντας μπροστά δε θα πέσει κατά πάνω τους το όχημα που απλά θέλει να δει αν ξέρει να χρησιμοποιεί σωστά τους καθρέφτες του και ας έχει απεριόριστη τη θέα από τα μπροστά παράθυρα.
