Καρκίνος. Μια λέξη χίλιοι φόβοι. Όλα ξεκινάνε με μια υποψία που υπάρχει στο μυαλό σου και φοβάσαι να την πιστέψεις. Κάνεις όλες τις εξετάσεις και το χειρότερο κομμάτι είναι αυτό… Η αναμονή για τα αποτελέσματα. Και σου έρχεται κεραυνός η διάγνωση. Καρκίνος του θυρεοειδή.
Καρκίνος. Μια λέξη χίλιοι φόβοι. Όλα ξεκινάνε με μια υποψία που υπάρχει στο μυαλό σου και φοβάσαι να την πιστέψεις. Κάνεις όλες τις εξετάσεις και το χειρότερο κομμάτι είναι αυτό… Η αναμονή για τα αποτελέσματα. Και σου έρχεται κεραυνός η διάγνωση. Καρκίνος του θυρεοειδή.Με έπιασαν τα κλάματα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Εισαγωγή στο Ιπποκράτειο, εξετάσεις, παρακέντηση, βιοψία, αιματολογικές εξετάσεις, ραντεβού με ενδοκρινολόγο. Και στο τέλος χειρουργείο. Εισαγωγή 5 Σεπτέμβρη του 2013 και το χειρουργείο έγινε την επόμενη μέρα. Ολική θυρεοειδεκτομή.
Τον Οκτώβρη ραντεβού στο Θεαγένειο να ανοίξω καρτέλα, να γίνει η πρώτη γνωριμία με τους γιατρούς και το προσωπικό, τα βήματα που ακολουθούμε τώρα και ξεκινάει άλλος Γολγοθάς. Ξανά εξετάσεις και μετά ραδιενέργεια για να σκοτώσουμε ό,τι καρκίνο έμεινε μέσα μου. Τα όργανα μου ήταν σε στέρηση λόγο που έβγαλα τον θυρεοειδή, και που έκοψα τα φάρμακα μου, για να μπορέσω να κάνω τις θεραπείες.
Είχα τρέμουλο, κόπωση, ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, κλάμα από απόγνωση που δεν ήξερα τι μου συμβαίνει, καθόλου άξιους γιατρούς να με στηρίξουν ψυχολογικά, λεφτά δεν είχαμε καθόλου, πλήρης απομόνωση.Όλη μέρα επί βδομάδες μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Τα πατώματα καλυμμένα με πλαστικό, το κρεβάτι ήταν ανάμεσα σε δύο τοίχους οι οποίοι ήταν γεμάτοι μολύβι γιατί προστατεύει από την ακτινοβολία που εκπέμπω, μια τηλεόραση για παρέα, η οποία μια δούλευε μια όχι. Μοναξιά… Μόνη στους τέσσερις τοίχους.
Η μόνη διέξοδος μου ένα παράθυρο ψηλά ίσα που έβλεπες έξω τον κόσμο. Να κοιτάω τους ανθρώπους να ζουν την καθημερινότητα τους, αγνοώντας τι σου ξημερώνει αύριο. Πως μπορεί να αλλάξει όλος ο κόσμος σου, με μια μόνο λέξη. Να σκέφτομαι αν θα τα καταφέρω, αν θα βγω νικήτρια από αυτήν τη δοκιμασία, να σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι υποφέρουν σαν και έμενα αυτήν τη στιγμή. Και πόσοι από μας θα τα καταφέρουμε…
16 Δεκεμβρίου βγήκα από το νοσοκομείο. Μετά από πόσους μήνες μπήκα ξανά στο σπίτι μου. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Φώναζα πως ήρθα σπίτι. Τα ποσοστά ραδιενέργειας άρχισαν να πέφτουν στις εξετάσεις μου και αυτό ήταν καλό. Ο χειρούργος μου έκανε πολύ καλή δουλειά, ο γιατρός μου μου είπε ότι θα κάνω Χριστούγεννα με την οικογένεια μου. Καθίσαμε όλοι μαζί και φάγαμε στο τραπέζι.
Λίγο καιρό μετά πήγα στο νοσοκομείο με τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου. Ο γιατρός πήρε τον φάκελο στα χέρια του, τον άνοιξε διάβασε τα αποτελέσματα, δεν έπαιρνα ανάσα, νομίζω άφησα ένα κομμάτι μου εκεί μέσα. Σηκώνεται μου απλώνει το χέρι, και μου λέει «Συγχαρητήρια εύχομαι να μη σε ξανά δω εδώ μέσα». «Τι εννοείται;», τον ρωτάω. «Γιατρεύτηκες, είσαι καλά. Δεν έχεις πλέον καρκίνο μέσα σου». Βγήκα από το γραφείο και έτρεμα περπάτησα με το ζόρι 10 βήματα και έπεσα κάτω, άρχισα να κλαίω, να τρέμω από το κλάμα. Γιατρεύτηκα, είμαι καλά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Έπεσα στην αγκαλιά του ανθρώπου μου και κλαίγαμε από χαρά. Τελείωσε αυτός ο Γολγοθάς… βγήκα νικήτρια.
Νοιώθω πως μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή. Νίκησα τον καρκίνο. Δεν έχω ξεχάσει τίποτα, τα θυμάμαι όλα , άλλα τουλάχιστον τα κατάφερα. Πριν αποχαιρετίσω το Ιθαγένειο, παρακάλεσα να σωθούν όλοι άνθρωποι και ειδικά τα παιδάκια που είναι εκεί μέσα. Κανένας να μην υποφέρει. Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό…
Εύχομαι σε όλους όσους παλεύουν κάθε μέρα, με οποίο τέρας και αν έχουν μέσα τους να βγουν νικητές. Μην τα παράτας πάλεψε η ζωή είναι όμορφη. Μέσα σε εκείνους τους τέσσερις τοίχους τόσο καιρό, με παρέα τον εαυτό μου αναθεώρησα. Αν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, θες δε θες εκεί μέσα τα βρίσκεις. Γιατί στον καρκίνο σύμμαχος σου, είναι ο εαυτός σου ο ίδιος.
Υ.Γ: To παραπάνω κείμενο είναι βιωματικό, από την καλή μου φίλη Νατάσα, που πάλεψε με το τέρας που λέγεται καρκίνος και βγήκε ζωντανή. Μακάρι όλος ο κόσμος να έβγαινε ζωντανός από αυτήν τη μάχη!
