Καμάκι. Μια λέξη, με πολλές και διαφορετικές έννοιες. Άραγε ξέρουμε να κάνουμε καμάκι; Αν κοιτάξουμε γύρω μας, και δούμε πως γίνεται το καμάκι πλέον, θα απογοητευτούμε. Πάμε μαζί να κάνουμε μια μικρή έρευνα. Καμάκι λοιπόν εν έτη 2018…
Πως γίνεται το καμάκι στις μέρες μας μέσα σε λίγες λέξεις; «Κούκλα κανε με αδδ είμαι μπλοκ». Το διαβάζεις παντού. Κάτω από φωτογραφίες, ποστ, αφιερώσεις, τραγούδια κτλ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το έχεις δει, είμαι σίγουρη. Και αναρωτιέσαι. Πόσο χαμηλά πέφτουν μερικοί και μερικές. Τι τυχερός/τυχερή που είμαι και έζησα το πραγματικό καμάκι, προ ίντερνετ εποχή.
Τότε που οι άντρες αλλά και οι γυναίκες φλέρταραν. Δεν τα έκαναν όλα πίσω από μια οθόνη με άφθονα like, comment και αυτοκόλλητα. Που οι προσωπικές σχέσεις γινόντουσαν πρόσωπο με πρόσωπο, και όχι μέσω μηνυμάτων, ποστ και σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αναμφίβολα αυτό είναι πλέον το καμάκι, στην εποχή που ζούμε. Όλα μέσα από μια οθόνη γίνονται πλέον. Απορώ εκεί έξω, στην πραγματική ζωή, οι άνθρωποι κάνουν καμάκι ή έχουν ξεχάσει πως γίνεται; Και άραγε έχουν κάνει καμάκι ποτέ τους; Και άντε πες κάνουν, ο Θεός να το κάνει καμάκι, το κάνουν σωστά; Ή από την ευκολία και την ασφάλεια, που έχουν πίσω από μια οθόνη, στην πραγματική ζωή τρώνε τα μούτρα τους;
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Κάπου σε είδε σε μπάνισε καλά καλά, σου λέει ωραίο «γκομενάκι», κάτσε να το παίξω Καζανόβας. Πάμε να τσεκάρουμε το προφίλ της, να δούμε τι λέει. Ουάου ωραία φωτογραφία έχει. Τι σχόλιο να κάνω για να την ρίξω; Αρχίζουν λοιπόν τα σχόλια του στυλ, «τι μωρό είσαι εσύ μάνα μου», «Δώσε μου το τηλέφωνο σου, να κανονίσουμε καφεδάκι»; Και αποτελειώνει το πέσιμο, με την καταπληκτική αυτή ατάκα, «κούκλα κανε με αδδ, είμαι μπλοκ».
Κλασική περίπτωση «πέφτουλα», που την πέφτει και σε θηλύκια γάτα. Φαντάσου τι γίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν έχει αφήσει προφίλ για προφίλ, χωρίς να σχολιάσει φωτογραφία, να στείλει μήνυμα, ή να κάνει αίτημα φιλίας. Με αποτέλεσμα από το πολύ πρήξιμο, οι αναφορές πέφτουνε αβέρτα, και το σύστημα τον μπλοκάρει.
Το ότι πολλοί έχουν μεγάλο θράσος το ξέρουμε. Και δεν κοιτάν καν αν η κοπέλα είναι σε σχέση, ή είναι παντρεμένη με παιδιά. Όχι δε μας ενδιαφέρει. Εγώ σου λέει θα ρίξω τα δίχτυα μου, και ό,τι πιάσω. Εγώ να περάσω καλά θέλω. Στέλνω και φωτογραφία σε προσωπικό μήνυμα, με τον «Μήτσο» μου, μήπως και την ρίξω πιο γρήγορα. Να ικανοποιηθώ με κάθε τρόπο, αυτός είναι ο στόχος άλλωστε. Και οι αναφορές και τα block πέφτουν βροχή… Και κάπως έτσι περνάει η μέρα…
Και πιάνω και την άλλη πλευρά, για να είμαι και δίκαιη. Βλέπεις γυναίκες κάθε ηλικίας να ξεφτιλίζονται, για μερικά like. Με βλέμμα λάγνο, ελάχιστα ρούχα, σε προκλητικές στάσεις, όπου όλη μέρα βγάζουν φωτογραφίες. Και τα προσφέρουν όλα στο πιάτο. Που έφαγαν, που ήπιαν καφέ, πως ξυπνάν το πρωί, τις διακοπές και τα μπάνια τους στην θάλασσα κτλ. Και τα δημοσιεύουν ελεύθερα να τις δει κάθε καρυδιάς καρύδι, που υπάρχει στα μέσα κοινωνική δικτύωσης.
Και βλέπεις από κάτω στα σχόλια ένα κοπάδι πρόβατα, να βελάζουν στην θεά της προβατίνας. Ανεβαίνει και η αυτοπεποίθηση της, που έχει 100 άτομα από κάτω, να σφάζονται για πάρτι της. Τι νομίζεις ότι κάνεις δηλαδή; Εκτός ότι ξεφτιλίζεσαι; Εκτός ότι ο κάθε ένας εκεί πέρα, σε βλέπει απλά σαν ένα κομμάτι κρέας; Ένα αντικείμενο ικανοποίησης των ορέξεων του;Ένα τρόπαιο προς έκθεση στους γύρω του όταν σε τυλίξει;
Και μετά αφού περάσετε καλά, χωρίζεται με συνοπτικές διαδικασίες, γιατί δε θέλει να προχωρήσετε παρακάτω. Και καλά ήταν όσο κράτησε. Και μετά εσύ κλαίγεσαι στις φίλες σου, που ήταν ένα γουρούνι το οποίο, απλά πέρασε καλά μαζί σου και δε σε σεβάστηκε. Τον σεβασμό τον κερδίζουμε, δεν τον απαιτούμε. Από την στιγμή που εσύ η ίδια εκτίθεσαι και ξεφτιλίζεσαι, περιμένεις ένας ξένος να σε σεβαστεί;
Μιλάω και για τα δυο φύλα. Και οι μεν και η δε, έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Όλα για την προβολή. Για να χορτάσει το άδειο εγώ σας, φωνάζεται γύρω σας για προσοχή. Με όποιο μέσο διαθέτει ο κάθε ένας. Ξεφτίλισμα σε όλο του το μεγαλείο. Και από τους άντρες, και από τις γυναίκες.
Στις προσωπικές σας σχέσεις πως φέρεστε; Τι κάνετε; Φλερτάρεται; Ξέρετε πως να φερθείτε σε κάποιον η κάποια που σας αρέσει; Ξέρετε να πλησιάσετε με όμορφο τρόπο έναν άνθρωπο; Να κάνετε παιχνίδι; Να τον κερδίσεις τον άλλον με μικρές κινήσεις; Να τον ανάψετε ακόμα και όταν φοράτε τα ρούχα σας; Με ένα σας βλέμμα; Ένα σας χάδι;
Ή μήπως φοβάστε την ανθρωπινή επικοινωνία; Φοβάστε μήπως να φλερτάρετε; Γιατί στην σκέψη, ότι θα φάτε άκυρο φρικάρετε; Το φλερτ είναι τόσο υπέροχο και αισθάνομαι τόσο τυχερή, που το έζησα στις καλές εποχές του. Τότε που η αναπάντητη σήμαινε ότι σε γουστάρω. Τότε που όταν σου άρεσε κάποιος/α, πήγαινες να του/της μιλήσεις και ξεκινούσατε κουβέντα.
Να περπατάς στον δρόμο και να δέχεσαι καμάκι από άντρες. Να σου αφήνει ραβασάκια στην τσάντα, η στη τσέπη σου; Να σου αφιερώνει ποιήματα και τραγούδια; Να πηγαίνεις με την τηλεκάρτα στο καρτοτηλέφωνο, ενώ βρέχει και φυσάει για να τον πάρεις τηλέφωνο, έστω και για λίγα λεπτά; Γιατί κινητό δεν είχαμε τότε. Να βλέπεις τις μονάδες να πέφτουν και να μιλάς γρήγορα, για να προλάβεις να τα πεις όλα…
Και μόλις κλείνει το τηλέφωνο γιατί τελείωσαν τα λεφτά, να τραγουδάς από μέσα σου «Κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα, το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό. Πριν τελειώσουμε, τελειώνει η τηλεκάρτα, δεν προφταίνω να σου πω πως σ’ αγαπώ». Θυμάσαι; Τι υπέροχο τραγούδι.
Που έκοβες ένα λουλούδι και το πρόσφερες στην αγαπημένη σου. Που πηγαίναμε στο παγκάκι και καθόμασταν με τις ώρες, μιλώντας ο ένας στον άλλον. Που δεν υπήρχαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να μάθουμε τα νέα του άλλου, αλλά τα λέγαμε από κοντά. Που στέλναμε εικονομηνύματα με καρδούλες και λουλουδάκια. Και αν ακούγαμε ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, περνάμε τηλέφωνο στον αγαπημένο μας, χωρίς να μιλάμε και του αφιερώναμε το τραγούδι αυτό.
Ωραία χρόνια. Έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις από τα χρόνια τότε. Ας κρατηθεί λίγη μαγεία από το παρελθόν, γίνεται; Τότε που δεν τα δίναμε όλα στο πιάτο, αλλά το αγόρι μας τα κέρδιζε σιγά σιγά και με υπομονή. Τότε που το φλερτ ήταν ρομαντικό, που ντρεπόμασταν ακόμα, και να κοιταχτούμε στα μάτια. Και στα πρώτα ραντεβού ίσα που μας έπιανε το χέρι, και για καληνύχτα μας έδινε ένα φιλί στο μάγουλο.
Που στέλναμε την κολλητή η τον κολλητό μας, να κάνει κατάσταση γιατί εμείς ντρεπόμασταν. Τότε που οι γονείς μας ήταν αυστηροί, και μας άφηναν να είμαστε έξω μέχρι τις 9. Και τρέχαμε σαν παλαβοί να προλάβουμε να βρεθούμε έστω και για λίγο. Που είχαμε μάθει απέξω και ανακατωτά, τα λίγο πιο απόμερα μέρη στο χωρίο μας, και πηγαίναμε να πιούμε έναν χυμό.
Τότε που γράφαμε τις σκέψεις μας σε χαρτί, βάζαμε και λίγη κολόνια πάνω, και το δίναμε στον αγαπημένο μας. Γιατί άλλον τρόπο, να πούμε τις σκέψεις μας δεν είχαμε. Και μετά μας έγραφε και εκείνος τις δικές του. Ή τα CD με συλλογή από τα αγαπημένα του τραγούδια, που μας τα αφιέρωνε. Που τα βάζαμε στο στερεοφωνικό όταν έλειπαν οι δικοί μας από το σπίτι, και καθόμασταν στον καναπέ και λιώναμε από την καψούρα.
Ωραία χρόνια που πέρασαν και έφυγαν. Και κάποιοι από εμάς ήμασταν τυχεροί που τα ζήσαμε. Τώρα βλέπεις ότι η αθωότητα έχει χαθεί. Βλέπεις 13 χρονών παιδιά και λες δεν μπορεί, λάθος βλέπω, λάθος άκουσα. Δεν μπορεί να μιλάνε έτσι, να ντύνονται έτσι… Που θα πάει αυτό το πράγμα; Αυτό είναι το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά σήμερα;
Αφήστε το ίντερνετ στην άκρη. Ντυθείτε, στολιστείτε και βγείτε έξω. Στον αληθινό κόσμο.. Φλερτάρετε, είναι τόσο όμορφο. Αγαπήστε και αγαπηθείτε, δώστε τα όλα στον έρωτα, στην καψούρα. Είναι τόσο όμορφος ο έρωτας. Καμιά φωτογραφία, κανένα σχόλιο και κανένα like δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει. Αν δε ζήσεις την καψούρα με τα όλα της τι κάνεις τότε ρε φίλε;
Αν δεν κυνηγήσεις τον έρωτα, αν δεν πέσεις στα πατώματα, αν δεν περιμένεις να τη δεις έστω και για λίγο κάτω από το σπίτι της, τότε τι; Τι περιμένεις; Να τα ζήσεις όλα μέσα από ένα προφίλ; Μέσα από ένα μήνυμα; Δεν ξέρεις τι χάνεις. Ζήσε… Μην φοβάσαι! Είναι τόσο όμορφο, να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Και ας πονέσεις. Όλοι μας πονέσαμε, μα επιμείναμε, γιατί για όλους μας εκεί έξω, υπάρχει το τυχερό μας, και μας περιμένει να το βρούμε.
Και να θυμάσαι ότι κανένα like,η comment δεν μπορεί να καλύψει την ανάγκη μας για αγάπη. Την ανάγκη μας για σωματική επαφή. Τον πρώτα μας καφέ, τα πρώτα μας αθώα φιλιά. Να μετράμε λεπτά αντίστροφα μέχρι να βρεθούμε. Η καψούρα, το πάθος, τα πρώτα καρδιοχτύπια. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτά τα συναισθήματα, που είναι όλα τα λεφτά…
Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου.
Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ᾿ εμένα.
(από το «Σάρκινο λόγο του Γιάννη Ρίτσου»)
