Υπάρχουν πάμπολλα δηλητηριώδη συναισθήματα, πολλές συγκυρίες που οδηγούν σε αυτά τα συναισθήματα, πολλά γεγονότα που σου προκαλούν κρύο ιδρώτα, νεύρα, αμηχανία. Υπάρχουν πολλά από αυτά τα συναισθήματα, και εμφανίζονται ξαφνικά, σχεδόν μαγικά. Όπως και στο μπάσκετ, με ένα μακρινό σουτ, εκτός ισορροπίας, από τα 8 και μέτρα, με το ένα χέρι, εκτός έδρας, για τη νίκη. Σωστά, Rudy;
Γενικά, δεν μπορείς να υπολογίσεις τι θα ακολουθήσει με μια σου επιλογή, με μια σου ενέργεια, με μια σου απόφαση. Στη ζωή το απρόβλεπτο είναι σύνηθες συμβάν, τόσο πολύ, που ίσως παύει και να είναι απρόβλεπτο, γίνεται μια ολότελα προσωπική κατάσταση πλέον, και μοναχό θα στέκει στο χρόνο. Κάτι σαν τα layups του Llull, τα μπασίματα από αριστερά και τα floaters που υπερπηδούν σε ύψος τη μπασκέτα, ή σαν τα τρίποντα εν κινήσει, χωρίς screen, χωρίς προειδοποίηση. Αρκεί μια συγκυρία για να μετατραπεί το απρόβλεπτο σε λογικό, το “τι έβαλε;” στο “that’s what he does”.
Οι καταστάσεις είναι αυτές που σε βοηθούν και ‘σένα να προσαρμοστείς, να αντέξεις και να υπομείνεις, να ανταπεξέλθεις και να ξεπεράσεις ό,τι φαντάζει εμπόδιο, ό,τι φαντάζει εχθρός και πρόβλημα. Η ίδια η φύση του προβλήματος είναι αυτή που σου αποδεικνύει πως σε όλα υπάρχει μια αχίλλειος πτέρνα, πως σε κάθε εχθρό υπάρχει και η αδυναμία του. Κάθε πρόβλημα παραμένει θανάσιμο ακόμα και για αυτό, κάθε πρόβλημα έχει την ικανότητα να μην παραμείνει πρόβλημα για πάντα. Όπως όταν ένας παίχτης μπορεί και να παίξει lockdown άμυνα και να πασάρει θεαματικά αλλά και ουσιαστικά, και να κατεβάσει ριμπάουντ,και να σπρώξει, και να ποστάρει κοντύτερα guards και να ξεσηκώσει το κοινό, αλλά δεν μπορεί να απειλήσει από το τρίποντο καθόλου, αναγκάζοντας την άμυνα να προσαρμοστεί πάνω του χωρίς να είναι πάνω του. Σωστά, Καλάθη;
Ίσως μια κατάσταση, βέβαια, να φαντάζει τρομακτική, τόσο δύσκολη, τόσο μακάβρια και ανίκητη. Ίσως και να σε φοβίζει τη στιγμή που έρχεσαι ενώπιον του, να σε τρομάζει η μορφή του, η οσμή του και να φοβάσαι να αντιδράσεις. Ίσως και αυτό το πρόβλημα, όμως, να μην υπάρχει στα αλήθεια ή τουλάχιστον να μην είναι τόσο δυνατό όσο το φαντάστηκες, όσο σε έκανε να το φανταστείς. Ίσως πάλι στο χορό των δύσκολων καταστάσεων να συμμετέχει σπάνια και στις μεγάλες διαδηλώσεις τους να απέχει, ίσως να μην θέλει να βγει μπροστά, ίσως να μην είναι τόσο πρόβλημα, τόσο “βουνό” τελικά. Όπως όταν ένας παίχτης 2.15 δεν μπορεί να γραπώσει μια μπάλα, που για αυτόν είναι μπαλάκι του τένις. Αχ ρε Big Papa!
Αντί επιλόγου, το μπάσκετ βρίσκει θέση παντού γύρω μας. Είτε πρόκειται για screen αυτοκινήτων στο δρόμο, που σε βοηθάει να περάσεις απέναντι, είτε για παραβολές όπως οι παραπάνω αναφερθείσες, το μπάσκετ καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας. Ίσως επειδή μια άναρχη και χύμα ζωή να χρειάζεται και την πειθαρχεία της κάποτε κάποτε.
