Το να γίνεσαι από το να είσαι, μια εξέλιξη δρόμος! Είναι ίσως μια αναμέτρηση του εαυτού μας. Του κάθε εσού απέναντι στο κάθε γινάτι που στις παρυφές του εγωισμού και της φιληδονίας κλείνει το μάτι ηδονικά και σε παρασύρει σε παιχνίδια μισαλλοδοξίας, ατελέσφορα, ηττημένα από το ξεκίνημά τους. Το να γίνεσαι εμπεριέχει όλη την πορεία, αποτυπώνει όλη την προσπάθεια εξέλιξης και μετάβασης σε ένα πιο προχωρημένο επίπεδο. Είναι έννοια που παράγει κίνηση, αέναη δράση, συνεχή εξέλιξη. Δεν δίνει παραπανίσια αξία στον προορισμό, νοηματοδοτεί όμως το ταξίδι. Προσδίδει ελευθερία απαγκιστρωμένη από βαρυσήμαντες επιλογές και ματωμένα διλήμματα. Αντίθετα το να είσαι υποδηλώνει βεβαιωμένη κατάσταση, ξεκάθαρο στόχο με σαφή προσδιορισμένα όρια. Κοινώς, το να είσαι καθοδηγείται, έχει ταβάνι. Η σπουδαιότητα εδώ παρίσταται με άλλου είδους έκφανση. Γίνεται μετρήσιμη, ξεκινάει και ολοκληρώνεται στην απόκτηση του επιθυμητού.
Ας αναφέρουμε μερικά από τα πιο σημαντικά επιθυμητά «γίνεσαι».
Να θέλεις να γίνεσαι θάλασσα μέσα σου και όχι να είσαι κύμα. Το κύμα όσο ορμητικό, μανιασμένο, θυμωμένο και αν το βλέπεις στην επιφάνεια της επιπολαιότητας του συμπαρασύρει τα χρηστά σου ήθη. Χαλιναγώγησε το, θαυμάζοντας την μεγαλοπρέπεια στην απλότητα της θάλασσας που ηρεμεί και γαληνεύει όλων των ειδών τις ψυχές. Να γίνεσαι σαν και αυτή, διάφανος στην επιφάνειά της και βαθύς στην ψυχή.
Να θέλεις να γίνεσαι σιωπή και όχι θόρυβος. Σε μια χώρα που βρίσκεται στο ηθικό λυκόφως με χαρακτηριστικά ακμάζουσας αντιδραστικής φασαρίας φαντάζει πιο φρόνιμο να επιλέγεις να γίνεσαι σιωπή όταν το ορίζουν οι συνθήκες, για να μπορείς να ακούς εσένα όταν με δυσκολία αφουγκράζεσαι τους εσωτερικούς ψιθύρους σου ικανοποιώντας τις ενδόμυχες ανάγκες σου.
Να θέλεις να γίνεσαι περίεργος και διψασμένος για γνώση με νέα ερεθίσματα αποφεύγοντας τα ημίμετρα μιας προστατευμένης και αποστειρωμένης χωρίς εκπλήξεις, ζωής. Όσο ανοιχτός γίνεσαι, τόσο περισσότερο αφήνεσαι στην ευελιξία που προστάζουν οι επιταγές μια συνειδητής εξέλιξης.
Να θέλεις να γίνεσαι η μύγα και όχι η μέλισσα που βρέθηκαν παγιδευμένες σε ένα πλαστικό άδειο μπουκάλι. Η όμορφη, χρήσιμη μέλισσα, χάρη στον αμετάκλητο εσωτερικό της προσανατολισμό, να πετάει πάντα προς τον ήλιο, προς το φως, αδυνατεί να βρει την έξοδο διαφυγής κλεισμένη μέσα στο μπουκάλι με τον πάτο του στραμμένο προς το φως. Αντίθετα η βρώμικη, ενοχλητική, και απωθητική σε όλους μύγα που πηγαίνει παντού, δοκιμάζοντας αμέτρητα απανωτά χτυπήματα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, αλλάζοντας πορεία καταφέρνει να βρει την έξοδο. Ας σφυρηλατηθούμε με ευελιξία, προσαρμοστικότητα, με έλξη στην αλλαγή, κατόπιν επιβεβλημένης απουσίας φανατικά εμμονικών διαθέσεων που μόνο διαταραχές επιφυλάσσουν.
Να θέλεις να γίνεσαι η στιγμή και όχι να είσαι η έγνοια. Η έγνοια γεννά απουσία στο παρόν. Η στιγμή έχει σύμμαχο της την μεγαλύτερη δύναμη που κρύβεται πίσω από ένα στεντόρειο και περήφανο τώρα. Επέλεξε να απολαμβάνεις τις λίγες μα πολύτιμες στιγμές που σου προσφέρουν ξεγνοιασιά, ευδαιμονία, πληρότητα.
Να θέλεις να γίνεσαι η σάρκα όλων των θέλω σου για να αφήσεις να ντρέπονται τα δεν μπορώ σου. Μιας και ο νους σου είναι καταπληκτικός και πιστός υπηρέτης, όχι όμως άξιος αφέντης. Υστερεί στην ηγεσία.
Να θέλεις να γίνεσαι η απόσταση που προστατεύει το ένα φρούτο από το άλλο, ώστε σε περίπτωση που μουχλιάσει το ένα να μην σαπίσει και το υγιές μέσω της επαφής τους. Να γίνεσαι το μέτρο προστασίας από τοξικούς ανθρώπους ακόμη όμως και από έναν ανθυγιεινό εαυτό παίρνοντας την απόστασή σου.
Να θέλεις να γίνεσαι η πάστα των ανθρώπων που αγαπούν, που αισθάνονται οικεία να ξημερώνουν στις 3 και 4 η ώρα τα μεσάνυχτα. Γιατί; Μα γιατί αποπνέουν άδολα, γυμνά και απροκάλυπτα μια ειλικρίνεια, μια αυθεντικότητα, μια πραγματικότητα αποκαλύπτοντας χωρίς δεύτερη σκέψη την ευαλωτότητα τους. Δεν κρύβονται στο φως της βιασύνης, της σύγχυσης, της υποκρισίας που ανατέλλει η μέρα.
Μπορείς να είσαι αδιαμφισβήτητα, μα επιλέγεις να θέλεις να γίνεσαι;
