Θα σου μιλήσω ανοιχτά, δεν είμαι καμία θεούσα, μήτε και πάω κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Από παιδί είχα αυτήν την εσωτερική ανάγκη του να πιστεύω στο Θεό και να κάνω την προσευχή μου. Ένας παράγοντας πιθανότατα να ήταν το ότι μεγάλωσα σε μια θεοσεβούμενη οικογένεια, που με μύησε στην πίστη, όμως, σαν δεν έχει ο άνθρωπος ένα παράθυρο ανοιχτό στη ψυχή του, να δεχτεί την ύπαρξη του Θεού, όσο και να του πιπιλίσουν τα αυτιά, δε θα κατορθώσουν τίποτε. Ίσως, να προσποιείται πως πιστεύει, τυπολατρικά.
Δεν ασπάζομαι το πως έχει γίνει η εκκλησία και οι παπάδες. Δε δέχονται τους νέους με τις ανησυχίες τους, τρομοκρατούν με τις αρχέγονες αντιλήψεις τους και τα υποκριτικά τους κηρύγματα, δεν πείθουν κανέναν. Κατάντησε η εκκλησία ένα ταμείο- ένα ταμείο που τους πλουτίζει! Όλα αυτά είναι υπαρκτά και τα υποστηρίζω, αλλά είναι η μια πλευρά του νομίσματος.
Πήγαινε σε ένα ξωκλήσι, βρες έναν ενάρετο και ταπεινό πνευματικό, άκου τη λειτουργία ήσυχα, χωρίς κουτσομπολιά από γριές (προς θεού, δεν έχω κάτι με την τρίτη ηλικία!) και οικογενειακές ιστορίες. Θα νιώσεις γαλήνη, λες και δεν πατάς πια στη γη, θα ηρεμήσει η ψυχή σου! Ίσως να νιώσεις άνετα, να μιλήσεις για ότι σε απασχολεί και να ζητήσεις βοήθεια. Άμα θες να πιστέψεις, θα βρεις χίλιους τρόπους.
Είσαι νέος και δεν σου πρέπει να πιστεύεις σε αυτά τα αφηρημένα, κάτι που δεν μπορείς να δεις με τα μάτια σου, γιατί να το πιστέψεις. Πρέπει λέει, να αμφισβητείς το οτιδήποτε και να επαναστατείς σε καθετί παλιό. Ο άνθρωπος σου λένε, μπορεί να κάνει τα πάντα, σε λίγο θα γίνει και Θεός! Μάλλον, έχει γίνει Θεός- ο Θεός της καταστροφής των πάντων, της ειρήνης, του περιβάλλοντος, του πολιτισμού κ.α.
Σε μια τέτοια εποχή υπάρχουν ακόμη κάτι νέοι, οι οποίοι πιστεύουν με σεβασμό στην ύπαρξη κάτι ανώτερου. “Μα δεν είναι μόδα” θα σου πουν, να πιστεύεις! Άπιστο- άπιστο σε θέλουν, να μην ελπίζεις σε τίποτα. Πόσο ματαιόδοξο ρε, φίλε, όλο αυτό. Παραδέχομαι και θαυμάζω τον άνθρωπο και τις δυνάμεις του, μα να θέλει να γίνει και Θεός, ο ισχυρότερος! Μου θυμίζει τη Βαβέλ!
Ντρέπεσαι να κάνεις το σταυρό σου ρε, βλέπω κάτι παιδιά να περνούν από εκκλησίες, να κάνουν το σταυρό τους και οι γύρω τους, η παρέα τους να παραξενεύονται. Τι είναι αυτά ρε; Ισοπέδωση αξιών! (Και όχι δε θέλω να φανώ, σαν καμία Ελένη Λουκά).
Δε ξέρω αν υπάρχει Θεός, δε ξέρω πως είναι η σωστή πίστη, είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας. Πιστεύω στην Αγία Τριάδα και στην Παναγία, προσκυνάω εικόνες Αγίων και τους ασπάζομαι. Δε με νοιάζει, δε με αφορά τι κάνει ο φίλος μου και ο κάθε φίλος μου, δεν έχω σκοπό να προσηλυτίσω κανέναν. Μη σε ακούω όμως, να μου βρίζεις ό,τι πιστεύω και ό,τι αγαπώ! Νιώθω την προστασία τους κάθε μέρα, το βλέπω, επειδή θέλω να το δω και μου κάνει καλό. Δε σε κρίνω ο,τι και αν πιστεύεις, μα σε παρακαλώ, μη μου βρίζεις ο,τι προσκυνώ, μη με κάνεις να ντρέπομαι που νιώθω!
Επαναστατώ, πιστεύω σε ο,τι ονομάζουν απαρχαιωμένο, ο Θεός δεν είναι μόδα! Είσαι πλασμένος με την ελεύθερη βούληση είτε να τον πιστέψεις, είτε να τον απορρίψεις! Κανε τη διαφορά, κανε ό,τι νιώθεις και μην ακούς κανέναν!
“Είναι η καρδιά που αισθάνεται τον Θεό και όχι η λογική” (Blaise Pascal).
