Μια φωτογραφία είναι η απόδειξη πως κάτι έγινε όντως, είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία, είναι το κίνητρο για εξέλιξη ή για αλλαγή.
Πόλεμοι, γενοκτονίες, καραβάνια γεμάτα δάκρυα, πόνο και θλίψη. Νοσοκομεία, γεμάτα και ζοφερά, γιατροί με αίμα πάνω στη πληθώρα άσπρου τους, κρεβάτια επί κρεβατιών έναντι πληγών επί πληγών. Καταυλισμοί, έρμαιο των ντόπιων, έρμαιο του κακού και του πανικού, σκηνές τρύπιες από τον αέρα, το κρύο, το μίσος που ανιχνεύεται στην ατμόσφαιρα. Τανκ που γκρεμίζουν οικοδομές, που ποδοπατούν αμάχους, που σκοτώνουν πολλά περισσότερα από ανθρώπους.
Εικόνες φρικιαστικές, που ελλοχεύουν τα παγερά βλέμματα, αυτά που φοβούνται εκείνα των υπολοίπων, αυτά που κρύβουν θρυμματισμένα όνειρα και ξεσκισμένη ευτυχία. Εικόνες που κρύβουν με αγνό τρόπο την αλήθεια, την αποθανατίζουν και έπειτα την εμφανίζουν ξανά, ως θαύμα ανθρώπινο και ρητό.
Η φωτογραφία είναι εκεί όταν η πλειονότητα απουσιάζει, είναι εκεί όταν οι προσφυγικές βάρκες μάχονται να ανέλθουν από τη θάλασσα στη στεριά, όταν το νερό που ονειρεύονται να πιουν ξανά υπερτερεί του νερού που τους κρατάει κάτω, του νερού που παλεύει να τους εξασθενήσει. Οι φωτογραφίες είναι εκεί για να μετατρέψουν τις εικόνες σε μόνιμες κορνίζες ωμής αλήθειας.
Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές των εικόνων δεν τα καταφέρνουν. Παιδιά, γυναίκες, άντρες, και άλλα παιδιά. Τέκνα αθώα, αδύναμα και μικρόσωμα. Κάποια από αυτά δεν τα καταφέρνουν. Οι φωτογραφίες, όμως, είναι και πάλι εκεί, κλικάρουν, δίνουν στα βυθισμένα πτώματα που αντικρίζουν μια ακόμα ευκαιρία μεταθανάτιας ζωής, μια ευκαιρία υστεροφημικής και αθάνατης ζωής, στις σκέψεις του κοινού.
Πολλοί διαφωνούν. Θεωρούν ότι η απαθανάτιση μιας σκηνής φρικαλέας και αποστομωτικής δεν θα πρέπει να εκτίθεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανά τον κόσμο, δεν θα πρέπει να «τρομάξει», να «φοβίσει», να «σκιάσει». Θεωρούν ότι ο τρόμος που βιώθηκε δεν πρέπει να μεταφερθεί και να κοινωνικοποιηθεί, να γίνει τρόμος περισσότερων. Και αυτό είναι το σημείο που κάνουν λάθος.
Ένας θάνατος, ένα δάκρυ, μια σφαίρα αποτελούν μια ωμή πραγματικότητα, ένα λιθαράκι στην επέκταση του βούρκου της σύγχρονης κοινωνίας, μιας κοινωνίας που αρέσκεται να αυτοπεριορίζεται, να μπήγει τις παρωπίδες στα μάτια και τα χέρια στα αυτιά.
Η φωτογραφία είναι η μόνη επιλογή της καταστολής του γεγονότος αυτού, είναι ο μόνος τρόπος το κίνητρο της πράξης να βρει την απόφαση της κρίσης, είναι ο μόνος τρόπος να κυριαρχήσει η ευαισθησία, η αντίληψη, το θάρρος της γνώμης που αντιτίθεται στο σύνηθες.
Η φωτογραφία είναι μια μηχανή στη τελική, μια μηχανή που ελέγχεται από τον άνθρωπο, μια μηχανή που κρίνεται απ’ αυτόν. Στην ουσία, η φωτογραφία είναι αυτή που είναι, εκτελεί πλήρως το χρέος της, τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε.
Θα εκτελέσουμε και εμείς το δικό μας δημοσιοποιώντας τη, λειτουργώντας ως μεσάζοντες ανάμεσα σε αλήθεια και εξέλιξη του κόσμου, ανάμεσα στη φρίκη και τη δικαίωση; Θα εκτελέσει η δημοσιογραφία το καθήκον της για αναμετάδοση μιας πραγματικότητας όσο σκληρής και αν είναι; Θα εκτελέσουν οι πολίτες με τη σειρά τους την υποχρέωσή τους να αφήσουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος απ’ ότι τον βρήκαν κάποτε;
Αναπάντητα ερωτήματα που συχνάζουν σε μυαλά, σε σκέψεις, σε συναισθήματα. Αναπάντητα ερωτήματα που είναι σωστό να μην απαντηθούν με λέξεις, αλλά με φωτογραφίες.
Ίσως γιατί είναι πιο άμεσο, ίσως γιατί μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις…
