Μητέρα θα πει αυτή που δίνει και την ψυχή της για ένα χαμόγελο του παιδιού της.
Μητέρα είναι αυτή που θέλει να πάρει όλο σου τον πόνο και να τον κουβαλήσει η ίδια στην πλάτη της.
Μητέρα τελικά είναι μόνο αυτή που γεννάει και μεγαλώνει παιδιά;
Μια γιορτή για την μητέρα που κατάφερε να αγκαλιάσει το παιδί της.
Τι γίνεται όμως με τις μητέρες εκείνες που έστω για λίγο ένιωσαν μέσα τους αυτό το μικρό πλασματακι, που έκαναν όνειρα, που ήθελαν να το πάρουν στην αγκαλιά τους, που θα έδιναν τα πάντα, αλλά τελικά ένα ξημέρωμα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, η γιατρός είπε, το παιδί δεν υπάρχει πια. Τι θα πει δεν υπάρχει; Μα το ένιωθα μέσα, το ένιωθα στην καρδιά μου.
Μια όμορφη εμπειρία μέσα σε λίγα λεπτά γίνεται ένας εφιάλτης. Πρέπει να σε καθαρίσουμε… Τι να καθαρίσετε εκεί ήταν το δικό μωρό, το αγόρι μου, που θα μου έλεγε σήμερα, χρόνια πολλά μανούλα. Εκείνο το ξημέρωμα που όλα πάγωσαν μέσα μου, που στο νοσοκομείο έτυχα σε απεργία αναισθησιολόγων .
Τι να πω για την μέρα που ξημέρωσε, που μέχρι το μεσημέρι έβλεπα το μικρό μου άγγελο να φεύγει από μέσα μου σε κομμάτια, σε μια τουαλέτα ενός κρύου νοσοκομείου. Πώς η χαρά της μητρότητας, γίνεται εφιάλτης;
Η πρώτη στιγμή που έκανα το τεστ με έκανε ευτυχισμένη και να μην το πιστεύω. Κοιτούσα το τεστ συνέχεια.
Ένα ξημέρωμα με βρήκε στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, που πήγα να πω τα νέα στους γονείς μου. Εκείνη την μέρα άραγε έπαψα πλέον να είμαι μητέρα; Τον πήραν από μέσα μου και τέλος; Δηλαδή τώρα οι μητέρες που δεν τα κατάφεραν, που ένιωσαν για λίγο αυτό το πλασματακι μέσα τους, δεν γιορτάζουν σήμερα; Το μωράκι που έφυγε πριν καν γεννηθεί δεν θα τους πει χρόνια πολλά;
Για μένα μητέρα είναι αυτή που νιώθει την στοργή μέσα της για όλους.
Σήμερα γιορτάζουν για μένα περισσότερο οι μητέρες που πόνεσαν και δεν τα κατάφεραν, που πόνεσαν και έκαναν τα πάντα για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους, μητέρες μόνες που δεν είχαν καμία στήριξη, αλλά έκαναν καταπληκτική δουλειά. Μητέρες που δεν γέννησαν αλλά αγάπησαν σαν δικά τους και ακόμα περισσότερο , παιδιά που δεν ήταν βιολογικά τους.
Εγώ θέλω σήμερα να γιορτάσω για αυτές τις μητέρες που δεν θα νιώσουν το μικρό χεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπο τους, τις μητέρες που το όνειρο του παιδιού έσβησε μέσα σε ένα νοσοκομείο και μετά η ζωή έφερε τα πράγματα δύσκολα και το όνειρο χάθηκε, κάπου μέσα στα αθώα παιδικά χρόνια, που παίζαμε με κούκλες. Από τότε ήθελα να είμαι μητέρα.
Τελικά μητέρα μπορείς να νιώσεις χωρίς να έχεις παιδί; Μπορείς να ξεχάσεις ότι για σένα αυτό το κεφάλαιο έκλεισε; Μητέρα έγινα μικρή όταν έπαιζα με την μοναδική μου κούκλα και ήξερα ότι θα γίνω καλή μάνα. Μητέρα ένιωσα όταν η γιατρός μου είπε είσαι έγκυος και από τότε ένιωθα μια ζεστασιά στην ψυχή μου. Μητέρα δεν σταμάτησα να είμαι όταν μου είπαν το παιδί χάθηκε, δεν έχει μείνει τίποτα. Μητέρα δεν σταμάτησα να είμαι , όταν τα κομμάτια του μωρού μου ξεριζώθηκαν βίαια μέσα από το κορμί μου. Ένα ξημέρωμα που τελικά δεν ξημέρωσε και έσβησε σαν κερί την δική μου μητρότητα.
Άραγε ποιός να ήταν υπεύθυνος για αυτό, μήπως δεν το ήθελα πολύ; Μήπως δεν πρόσεξα αρκετά; Μήνες αυτά τα ερωτήματα. Τελικά δεν καταφέρνουν όλες να γίνουν μητέρες, γιατί η ζωή έχει αλλά σχέδια. Ίσως αυτή την μέρα να τιμήσω λίγο παραπάνω τις γυναίκες που ήθελαν ένα παιδί, έδωσαν την ψυχή τους αλλά δεν τα κατάφεραν να το κρατήσουν έστω για λίγο στην στοργική αγκαλιά τους.
Μητέρες στην ψυχή θα πω, χρόνια πολλά σε όνειρα που έσβησαν και η ζωή δεν τους έδωσε άλλη ευκαιρία… Εμένα που είναι το αγγελούδι μου να πει χρόνια πολλά μανούλα, να μου πει σ αγαπώ;;… Τελικά μπορεί να είμαι περισσότερο μητέρα από άλλες…. Ίσως εκεί ψηλά το αγγελούδι μου με κοιτάει και χαμογελάει υπερήφανα. Για όλες τις μητέρες που έχασαν τα παιδιά τους και δεν θα ακούσουν χρόνια πολλά. Θα το νιώσουν όμως από ψηλά, εκεί που οι άγγελοι προσέχουν τις ψυχούλες που χάθηκαν.
Για την ψυχούλα του…
https://youtu.be/g9cZ2Fo4RAU
