«Να κυνηγάς τα ηλιοβασιλέματα», ψέλλισα και κοίταξα τριγύρω μη με ακούσει κανείς και με περάσει για τρελή. Σαν πως δεν είμαι θα μου πεις, μια τρελή κι ονειροπόλα που ζει για τούτη την ώρα της ημέρας. Κι όλο δοξάζει τα ηλιοβασιλέματα λες και δεν τα χει ποτέ ξανά στη ζωή της. Μια δόλια ρομαντική ψυχή είμαι κι εγώ που ενώ είχα ένα κάρο δουλείες, το πρώτο πράγμα που έκανα όταν μπήκα σπίτι ήταν να ανοίξω το pc και να μοιραστώ μαζί σου τη στιγμή μου. Τον τίτλο τον βρήκα καθώς περπατούσα, μένει τώρα να σου ανοίξω για ακόμη μια φόρα την ψυχή μου, να σε κάνω νιώσεις ό,τι νιώθω, κάθε που ο ήλιος ερωτεύεται τη θάλασσα.
Ζώντας στο Ρέθυμνο της Κρήτης το να βγω να περπατήσω στο ηλιοβασίλεμα είναι ένα από τα μεγαλύτερα προνόμια μου. Έχω μια άλφα αδυναμία με τα χρώματα του ουρανού, καθώς βραδιάζει κι όσοι με ξέρουν καλά, θα σας το επιβεβαιώσουν. Έχω θέμα τέλος, νιώθω να ερωτεύομαι κάθε μέρα την ίδια ώρα. Όχι πρόσωπα όχι, αλλά στιγμές, σκέψεις, αναμνήσεις κι όνειρα. Χάνομαι, από μόνη μου, πάντοτε είχα την τάση να αρμενίζω και να αφαιρούμαι. Πόσο μάλλον τέτοιες ώρες, που όπως λέω και ξαναλέω, σκάει ο ουρανός αγάπη. Κατάντησα γραφική! Σχωράτε με, μα στα ηλιοβασιλέματα είναι σα να χω βρει τη φυγή μου.
Και λέω φυγή, γιατί θαρρώ πως όλοι λίγο- πολύ αναζητάμε μέσα στη μέρα μια μικρή φυγή, κάπου να κοπάσει η σκέψη του νου, να ημερώσει το μέσα μας και να ξαναγεννηθεί. Τα ηλιοβασιλέματα και τα όμορφα τοπία μάθε να τα κυνηγάς, μάθε να τα προσδοκάς και μάθε να τα απολαμβάνεις. Μην κλείνεις τα παράθυρα τέτοιες ώρες, είτε ζεις σε χωριό, είτε στην πόλη, η μαγεία αυτής της ώρας θα βρει τον τρόπο και θα τρυπώσει στο σπίτι σου, στα αμάξι σου, στην ψυχή σου. Μην τα προσπερνάς έτσι αδιάφορα. Θεέ μου και τέτοια ομορφιά, πως σου πάει η καρδιά να μην τηνε λογιάζεις.
Παίρνω που λέτε το καφεδάκι μου, το σακιδιάκι μου, βάζω τα πιο άνετα μου παπούτσια και κάνω τον κύκλο της πόλης. Έχουμε την ευλογία να το αντικρίζουμε σχεδόν από παντού. Βηματίζω γοργά, να φτάσω την κατάλληλη στιγμή κάτω από το Ενετικό κάστρο, τη Φορτέτσα, να το δω σε όλο του το μεγαλείο, να μπορέσω να το ακουμπήσω σχεδόν με τα χέρια μου. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και το παρατηρώ, κάθε φόρα, σαν πρώτη φόρα. Θα το βαρεθώ άραγε ποτέ;, σκέφτομαι. Μάλλον όταν πάψω να πιστεύω στη μαγεία της στιγμής και χάσω το φως μέσα μου. Μα εγώ θα βάλω τα δυνατά μου και δε θα πάψω, θα δεις. Τα ηλιοβασιλέματα θα υπάρχουν, για να τ’ αντικρίζω.
Τέτοιες ώρες έρωτος, όλοι ζουν την αγάπη, είτε μονοί, είτε όχι. Εγώ να σου πω την αλήθεια τη θέλω τη μοναξιά μου τέτοιες στιγμές. Εγώ ψυχή μου τέτοιες ώρες, δε θυμάμαι, δε λησμονώ. Δε μου αρέσει να συνδέω ανθρώπους με ηλιοβασιλέματα, γιατί σα φύγουν από τη ζωή μου τι θ’ απογίνω; Σε ποια γωνιά της μέρα θα κουρνιάζω, δίχως να μη με πονά και να με τρώει τίποτε; Είναι πολύτιμα για μένα τα ηλιοβασιλέματα και σαν τύχει να τα μοιραστώ με κάποιον θα ‘ναι εξίσου πολύτιμος κι αυτός στη ζωή μου.
Πες μου ψυχή μου, τέτοιες ώρες δε δειλιάζει η λογική; Στα ηλιοβασιλέματα έχω καταθέσει όλο μου το είναι, όλα μου τα παράπονα, τα βάσανα, τις ανησυχίες, τις χαρές και τις λύπες. Κάθε μου πόθο κρυφό τον ξέρουν, τους λέω τα μυστικά μου σα μικρό παιδί. Και η πλάκα είναι ότι νιώθω πως με ακούνε. Δε θα με προδώσουν ποτέ, το ξέρω. Κάθε που σκοτεινιάζει ότι τους πω το κρύβουν στον πάτο της θάλασσας και μένει εκεί στη βουή της σφραγισμένο. Δε φοβάμαι μη με μολογήσουν.
Πρόσεξε, λοιπόν, τέτοιες ώρες να τις γεύεσαι. Για ‘σένα υπάρχουν τα ηλιοβασιλέματα, για σένα, μονό ζήσ’ τα. Πλαγιάζει ο ήλιος με τη θάλασσα, καθ’αργά κι ένα σημάδι στον ουρανό γνέφει την ευτυχία τους, να το αντικρίζουν οι άνθρωποι και να γαληνεύουν οι ψυχές τους. Άλλη μια μέρα πέρασε, κοιμήσου. Αύριο πάλι-αύριο πάλι, θα φτάσεις πιο κοντά στον ουρανό.
