Υπάρχουν άτομα εκεί έξω που έχουν έφεση σε κάτι από μικροί…Έλεγαν απ’τα εφτά τους “εγώ θα γίνω αυτό” και το έκαναν παιχνίδι, κάτι σαν πρακτική από τα γεννοφάσκια τους. Είναι τυχεροί! Είναι τυχεροί, γιατί έχουν ένα ταλέντο, ένα στόχο, μια προοπτική και κάτι να τους οδηγήσει παραπέρα. Διαβάζουν στα σχολικά τους χρόνια με ένα σκοπό κι όχι άπλα επειδή πρέπει (και τους επιβάλλεται απ’τον περίγυρο τους).
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν έχουν ιδέα με τι θέλουν να καταρτιστούν. Από μικροί, ήταν λίγο πιο αφηρημένοι, σκεφτόταν πολλά επαγγέλματα και φανταζόταν τους εαυτούς τους σε διαφορετικούς ρόλους, αλλά ποτέ σε κάτι συγκεκριμένο. Ένιωθαν πως δεν κούμπωναν πουθενά, σε κανένα καλούπι εργασίας. Μέχρι που ήρθε εκείνη, η ριμάδα, η ώρα για τη μεγάλη απόφαση. Μιλάω βεβαία, για την ηλικία των 17-18, όταν κάθε νέος καλείται να επιλέξει ένα δρόμο από τους πολλούς.
Εδώ καλά-καλά δεν έχει ανεξαρτητοποιηθεί από το σπίτι του και εσύ ρε σύστημα τον βάζεις να διαλέξει πως θες να ‘ναι σε δέκα χρόνια από τώρα; Κάνει μηχανoγραφικό χωρίς να γνωρίζει πραγματικά που έχει κλίση, χωρίς να έχει κατασταλάξει, βάζει εκεί μια πόλη που του αρέσει και πιστεύει πως όλα θα πάνε μια χαρά “Αφού η πόλη είναι καλή, θα ‘ναι και η σχολή”.
Ήμουν κι εγώ από αυτά τα παιδιά, διάβαζα πάντα όσο μπορούσα όχι επειδή με πίεζαν, άπλα επειδή μου άρεσε. Δεν ήξερα με τι ήθελα να ενασχοληθώ, επιθυμούσα μονάχα να περάσω μια τέλεια φοιτητική ζωή. Είχα σκεφτεί τα πάντα, από ηθοποιός (εδώ γελάμε…) μέχρι χημικός, πράγματα αταίριαστα και εντελώς μακριά το ένα από το άλλο. Τίποτα δε με ευχαριστούσε πλήρως. Και ήρθε η μέρα της απόφασης, είχα στήριξη από γονείς και φίλους, ό,τι κι αν επέλεγα. Μου έλεγαν οι καθηγητές “βάλε αυτό, θα σου ταιριάζει”, δεν τους άκουγα, κοιτούσα απλά να βολευτώ σε μια πόλη, που μου άρεσε. Πέρασα πληροφορική, ένας κλάδος με τεράστιο μέλλον (μακριά από την Ελλάδα), με πολύ ενδιαφέρον κι ένα τεράστιο πλούτο γνώσης. Δεν ήταν όμως για έμενα…Έμοιαζε μακριά από τη δική μου λογική.
Στην αρχή δε με ένοιαζε και τόσο, έβγαινα, περνούσα καλά.Έπειτα, η κατάσταση είχε ξεφύγει, έπρεπε να προσηλωθώ.Υπέφερα, ένιωθα ανόητη, καμία σχέση με τους γύρω μου, δεν κολλούσα πουθενά, πλήρης αποτυχία, ακόμη και με μερόνυχτα προσπάθειας. Έλα, όμως, που έχω ανθρώπους οι οποίοι με αγαπούν και μου είπαν να φύγω, όσο είναι καιρός, να κάνω κάτι άλλο, να βρω τον εαυτό μου. Μα που να πήγαινα; Δεν είχα ιδέα για το τι θέλω. Άρχισα να ερευνώ για πρώτη φορά σχολές, να βρω έστω και κάτι που θα με τραβούσε. Πρόλαβα…Έκανα αίτηση του δέκα τοις εκατό, ακολούθησα τον παιδαγωγικό κλάδο. Ξεκίνησα επιτέλους να ενδιαφέρομαι, δεν ξέρω αν έκανα σωστή επιλογή, αυτό θα το δείξει ο χρόνος, τουλάχιστον απόκτησα στόχο βρίσκοντας κάτι να με γεμίζει.
Γι’ αυτό λοιπόν, εσύ, που δε ξέρεις τι θες, εσύ, που επέλεξες κάτι χωρίς να γνωρίζεις τι σου ξημερώνει, ακόμη κι εσύ, που απογοητεύτηκες από μια σχολή, την οποία είχες ονειρευτεί εντελώς διαφορετικά, μην πέσεις σε κατάθλιψη. Υπάρχουν δυο μονοπάτια, είτε να μείνεις, να το προσπαθήσεις με αποφασιστικότητα μέχρι τέλους και πιθανότατα να την αγαπήσεις κάπου στα μισά, είτε να φύγεις, να βρεις αλλού το δρόμο σου. Κι ας σου πάρει καιρό, καλύτερα πτυχίο μετά τα 25, παρά δυστυχισμένος με μια ταμπελίτσα επαγγέλματος που σε στοίχειωσε. Κι ας μην πάρεις ποτέ πτυχίο, ας βρεις μια δουλειά, να κάνεις κάτι άλλο βρε αδερφέ, η Ελλάδα έχει χορτάσει από σπουδαγμένους, αυτό που χρειάζεται είναι προκομμένους!
Ψάξε κάτι που θα σε φέρει πιο κοντά στον εαυτό σου, να ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία σου, μην ακούς την κοινωνία και τα στερεότυπα της περί καταξίωσης. Καταξιωμένος είναι εκείνος που αγάπα τη δουλειά του, που είναι καλός σε αυτήν και όχι μονάχα ο γιατρός, ο δικηγόρος και ο αρχιτέκτονας.
Απόκτησε το ρόλο που σου αξίζει, στη μεγάλη αυτή, παράσταση της ζωή σου. Αναζήτηση καριέρας: Succeed!
Σύνταξη κειμένου: Κατερίνα Παπαδάκη
Επιμέλεια κειμένου: Κλεοπάτρα Μπράιτ
