Η πρωινή βόλτα και οι σκέψεις
Σήμερα το πρωί αποφάσισα να βγω να περπατήσω. Μόνη μου σε μια άγνωστη πόλη. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Το πρωινό ήταν ηλιόλουστο και ήσυχο. Το κρύο φθινοπωρινό αεράκι με χτυπούσε στο σβέρκο και παρέσυρε τις σκέψεις μου. Με ηρεμούσε. Σκεφτόμουν πολλά και πάντα μια βόλτα με έκανε να βάλω ζωή, σκέψεις και συναισθήματα σε μια τάξη.
Ξεκίνησα δίχως κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Στα ακουστικά μου έπαιζε το «Only time»της Enya. Λίγοι άνθρωποι, βιαστικοί να πάνε στις δουλειές του, ήταν μονάχα εκείνη την ώρα στο δρόμο. Αλήθεια γιατί είμαστε συνεχώς τόσο βιαστικοί; Γιατί αφήνουμε τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μας και εμείς δεν κάνουμε τίποτα τουλάχιστον για να είμαστε ενεργοί συμμέτοχοι της; Προχωρώντας είδα ένα ζευγάρι να βγάζει βόλτα τον σκύλο του. Αυτός της κρατούσε το χέρι και εκείνη έγερνε στον ώμο του. Όταν κάποια στιγμή γύρισε να του μιλήσει και τον κοίταξε στα μάτια, εκείνα γέμισαν αγάπη και λατρεία. Αλήθεια πόσο πολύ την αγαπούσε; Κάτι του είπε και εκείνος γέλασε, τα μάτια της φωτίστηκαν, έλαμψε ολόκληρη. Ο σκύλος περπατούσε κουνώντας ρυθμικά και χαρούμενα την ουρά του, σκεπτόμενος πως τελικά η ευτυχία κρύβεται στα απλά. Σε μια πρωινή βόλτα, στην αγάπη, στον έρωτα, και φυσικά στο καλό χιούμορ.
Ο καφές με τα συναισθήματα
Λίγο πιο κάτω είδα ένα μικρό καφενεδάκι. Αποφάσισα να καθίσω, αν και δεν μου αρέσει να πίνω μόνη μου καφέ, η μοναξιά με φοβίζει. Αμέσως μου ήρθε στα ρουθούνια η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ. Ο ιδιοκτήτης ένας ασπρομάλλης μεσήλικας με ευγενική φυσιογνωμία με σέρβιρε και μου έπιασε κουβέντα. Η επιχείρηση ήταν οικογενειακή και δούλευε εκεί από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Το αγαπούσε αυτό το επάγγελμα. Μου εξομολογήθηκε πως πάντα του άρεσε να ψυχολογεί τους πελάτες από τον τρόπο που πίνουν τον καφέ τους. Στο απέναντι τραπέζι καθόταν μια μαμά με την κόρη της. Την είχε στην αγκαλιά της όσο εκείνη έτρωγε με λαιμαργία και έπινε το λευκό της γάλα, που της είχε αφήσει μουστάκι στο άνω χείλος. Τότε εκείνη την σκούπισε με τρυφερότητα και της χάιδεψε τα μαλλιά. Το κοριτσάκι την αγκάλιασε σφιχτά και η μαμά γέλασε χαρούμενα. Μητρική αγάπη, τι να πεις; Σε αγκαλιάζει το παιδί σου και εσύ αναριγείς λες και εκείνη την ώρα σου έχει παραχωρηθεί ο κόσμος όλος.
Μετά από κανένα τέταρτο σηκώθηκα για να συνεχίσω την βόλτα μου. Οι σκέψεις μου είχαν αρχίσει και πάλι να πυκνώνουν, αλλά δεν με έπνιγαν όπως αρχικά, ένιωθα κάπως πιο απελευθερωμένη από αυτές και το βάρος τους. Η μέρα προχωρούσε, και εξελισσόταν σε μια ζεστή και σχεδόν καλοκαιρινή θα έλεγα. Σταμάτησα να βγάλω το μπουφάν μου και τότε μπροστά μου είδα ένα ερειπωμένο σπίτι που έμοιαζε με έπαυλη. Ήταν πανέμορφο και επιβλητικό. Αλήθεια στα καλά του χρόνια, πόσα όνειρα να είχαν γίνει εκεί μέσα; Πόσα οικογενειακά τραπέζια σε κάθε γιορτή αλλά και πόσες φωνές και γέλια είχαν ηχήσει; Σχεδόν είδα ανθρώπους από το παράθυρο να χορεύουν, να γελάνε, να αγκαλιάζονται, να κλαίνε. Έτσι και αλλιώς μια γεμάτη ζωή τα έχει όλα αυτά.
Αγκαλιές, φιλιά και είδη αγάπης…
Προχώρησα και άλλο και είδα πολλά ακόμα. Αυτό που κυριαρχούσε όμως ήταν μικρές πράξεις αγάπης. Ζευγάρια όλων των ηλικιών περπατούσαν χέρι-χέρι ή και αγκαλιά. Πολλές φορές έδιναν και κανένα πεταχτό φιλί ανάμεσα στα γέλια και τις συζητήσεις τους. Είδα μαμάδες και μπαμπάδες να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, τα οποία λατρεύουν και αυτό μπορείς να το διακρίνεις σε κάθε σπιθαμή του κορμιού τους, της στάσης τους και της συμπεριφοράς τους. Γιαγιάδες και παππούδες να τα κακομαθαίνουν. Ανθρώπους να συζητάνε ανέμελοι αλλά και άλλοι συνάμα να είναι βιαστικοί. Ανθρώπους να μην ξέρουν που βρίσκονται και άλλους να μην δείχνουν καθόλου χαμένοι. Σπίτια, τα οποία ήταν γεμάτα ζωή και άλλα τα οποία είχαν ρημάξει από κάθε είδους ήχο και συναίσθημα. Αγκαλιές φιλικές, μητρικές, ερωτικές, προστατευτικές, τυπικές. Γάτες να χουζουρεύουν στα παράθυρα σπιτιών και σκύλους να κουνάνε ουρές περιμένοντας υπομονετικά τα αφεντικά τους.
Τα κόκκινα τριαντάφυλλά και οι δεδομένες στιγμές
Γυρίζοντας στο σπίτι είδα και έναν ολάνθιστο κήπο. Ήταν γεμάτος κατακόκκινα τριαντάφυλλά. Μια γιαγιά καθόταν και έπλεκε σε ένα τραπεζάκι σε μια γωνιά, όσο ο άντρας της περιποιούταν τον κήπο. Τα εγγόνια τους έτρεχαν στον κήπο παίζοντας διάφορα παιχνίδια. Τότε ο παππούς έκοψε από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για τον κάθε έναν, εκτός από την γυναίκα του. Για εκείνη έκοψε τα δύο μεγαλύτερα και πιο κόκκινα και ανθισμένα τριαντάφυλλα. Και τότε το συνειδητοποίησα. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται πολλά για να είναι ευτυχισμένος. Μια αγκαλιά, έναν καλό καφέ, έναν ολάνθιστο κήπο αλλά και έναν άνθρωπο για να μπορέσει να τα μοιραστεί όλα αυτά.
Μπαίνοντας σπίτι οι κακές σκέψεις είχαν φύγει. Είχαν μείνει μόνο τα θετικά. Ζούμε μόνο μια φορά, αξίζει να προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Αποφάσισα να καθιερώσω το πρωινό περπάτημα μια φορά στο τόσο. Οι άνθρωποι χωρίς να το συνειδητοποιούμε θεωρούμε πολλά πράγματα δεδομένα. Μια βόλτα λοιπόν στην γειτονιά σου θα σου δείξει ότι έχουμε ό,τι χρειάζεται για να γίνουμε ευτυχισμένοι, αρκεί μόνο να το συνειδητοποιήσουμε.
