Φοβήθηκα χθες το βράδυ, φοβήθηκα πολύ. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, τα μάτια μου δεν ήθελαν να κλείσουν και ο ιδρώτας μου έπεφτε πάνω μου. Ζεστός, καυτός, ζοφερός ιδρώτας, στο μέτωπό μου και σε όλο μου το σώμα. Φοβήθηκα πολύ.
Σκεφτόμουν τον θάνατο. Τον φοβάμαι, μοιάζει ανίκητος και σίγουρα αναπόφευκτος. Μπήκε το μικρόβιό του στο μυαλό μου και με κατασπάραξε. Δεν μπορούσα να του ξεφύγω, δεν μπορούσα να τον απολέσω από το νου μου, δεν μπορούσα να με βρω, γιατί με είχαν βρει πρώτα οι σκέψεις, οι εκκωφαντικές σκέψεις που ποτέ δεν μιλούν ούτε κάνουν φασαρία, αλλά τρελαίνουν την γαληνότητα του ανθρώπου. Με τρέλαναν και μένα.
Είναι τρομερό πράγμα ο θάνατος. Τρομερό και μόνο στη σκέψη του. Δεν συνηθίζω να φοβάμαι, αλλά τώρα τρέμω, τρέμω σαν ετοιμόρροπο φύλλο πριν το φθινόπωρο, όταν και ξέρει το μέλλον του, όταν έχει καταλάβει τη τύχη του, όταν βλέπει το έδαφος να πλησιάζει απειλητικά. Είναι τρομερό πράγμα ο θάνατος, μπαίνει σαν σφήκα μέσα σου και σε δαιμονίζει από τον πόνο που εσύ φαντάζεσαι πως θα σου προκαλούσε. Στην πραγματικότητα όμως, απλά σε αφήνει να φαντάζεσαι, απλά σε αφήνει να φοβάσαι, να κουρνιάζεις σε σεντόνια και αμυχές κρεβατιού, να τρέμεις, να σπαρταράς και να κλαις. Έκλαψα και εγώ χθες το βράδυ. Έκλαψα τόσο που δεν μπορούσα να διακρίνω πια τον ιδρώτα από τα δάκρυα. Έκλαψα.
Φοβάμαι πολύ το θάνατο και τις συνθήκες του. Τρέμω το μοναχικό κρεβάτι των γηρατειών, τρέμω το νοσοκομειακό άσπρο των τοίχων, την αίσθηση κλουβιού και την αδυναμία ξεγνοιασιάς. Τρέμω την απομόνωση την κοινωνική, τρέμω για τις συνέπειές της, τρέμω στην ιδέα ότι είμαι μόνος μου, ίσως και περισσότερο από την ιδέα πως πεθαίνω μόνος μου.
Δεν αντέχω αυτές τις σκέψεις, και ξέρω πως δεν με αντέχουν και αυτές. Τις φοβάμαι και με φοβούνται, για αυτό μπαίνουν συχνά στο μυαλό μου. Προσπαθούν να με νικήσουν, και το έχουν καταφέρει, με έχουν όντως νικήσει, τις έχω αφήσει εγώ να με ρημάξουν. Είναι εκ φύσεως αδύναμες σκέψεις, για αυτό και ποντάρουν στο τρόμο, στο φόβο και τον όλεθρο της μακαβριότητας. Δεν είναι τίποτα το ουσιαστικό, απλές σκέψεις φόβου, μαζεμένες σε ένα ζορισμένο μυαλό. Δεν είναι τίποτα το ουσιαστικό, και το ξέρω. Αλλά φοβάμαι πολύ.
Και τότε σε είδα, δίπλα μου, να κοιμάσαι γλυκά, να αλλάζεις πλευρό συνεχώς και να βλέπεις καλά όνειρα, ίσως τεράστιες παραλίες με απέραντη άμμο και καταγάλανα νερά. Τότε, μάλλον, κατάλαβα ότι είσαι εκεί, ότι είσαι μαζί μου ακόμα και όταν κοιμάσαι. Στάθηκα να σε κοιτάω, σε κοιτούσα για κάποια λεπτά αποσβολωμένος, χωρίς να με νοιάζει κάτι άλλο, χωρίς να με τραμπουκίζουν σκέψεις γοερές. Σε μια στιγμή γύρισες στο μέρος μου, χωρίς να με κοιτάς, αλλά με κοιτούσες με τα μάτια κλειστά. Κατάλαβες πως δεν είμαι καλά, το ένιωσες, αυτό θέλω να πιστεύω, αυτό μου έδωσε δύναμη εκείνη τη στιγμή και κάθε εκείνη στιγμή. Αμέσως σου έπιασα το χέρι, το έσφιξα καλά στο δικό μου, το έκλεισα και το προφύλαξα καλά. Και τότε με έσφιξες και εσύ. Δεν ξέρω αν ήσουν ξύπνια όλο αυτό το διάστημα, δεν ξέρω αν σε ξύπνησα τώρα. Ξέρω μόνο ότι δεν είμαι μόνος μου. Δεν φοβάμαι πια, γιατί δεν είμαι μόνος μου. Δεν με νικούν οι κυνικές σκέψεις του θανάτου πια, γιατί δεν είμαι μόνος μου.
Έχω εσένα και αυτό αρκεί για να βρω και εμένα.
