Οι τοίχοι της καλοσύνης δεσπόζουν σε δρόμους με έντονη κυκλοφορία σε διάφορες πόλεις εκλιπαρώντας τους οδοιπόρους να γίνουν συμμέτοχοι στην προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Περιλαμβάνουν διάφορα μηνύματα με ουσία που στόχο έχουν να αφυπνίσουν την κοιμισμένη συνείδηση ανθρωπιάς που υποβόσκει μέσα μας. Ωστόσο εξαιτίας των γρήγορων και εντόνων ρυθμών ζωής, μιας φασαριόζας εποχής του υπερκαταναλωτισμού που μας έχει αποπροσανατολίσει όλους τροφοδοτώντας το αχόρταγο εγώ μας και των ετών της κρίσης αξιών την έχουμε ναρκώσει.
Είναι πολύ όμορφο αισθητικά να βλέπουμε τους τοίχους πόλεων με γκράφιτι, με καλαίσθητες ζωγραφιές αποτυπώνοντας διάφορα συνθήματα της γενιάς για την εποχή που βιώνουμε και όχι μόνο. Δεν λείπουν και οι μουτζούρες που ακόμη και αυτές σπάνε την μονοτονία των θυμωμένων, άχρωμων τοίχων και δίνουν μια νότα κάθε φορά διαφορετικού ηχοχρώματος. Υπάρχουν όμως και κάποιοι τοίχοι, λίγοι, πιο ουσιαστικοί που υμνούν αξίες που κάποιοι έχουμε αφήσει να ξεθωριάζουν μέσα μας. Τοίχοι που παράγουν, μα και αναπαράγουν στίχους θαρρείς και αρμόζουν σε μια σύγχρονη ποιητική συλλογή πιο μοντέρνα με πιο ευθύβολες, ατίθασες, ορμητικές προτροπές. Στίχους που παραπέμπουν σε μια πιο ανοιχτή, πιο καθαρή αντίληψη, που λαμποκοπάει συναίσθημα, δόσιμο, αλληλεγγύη. Αυτά για τα οποία μεγαλύτερες ηλικίες φέρονται πιο σφιχτά και καχύποπτα στην προσφορά τους εξαιτίας των διαφορετικών καιρών που επιλέγουν να ζουν ασυγχρόνιστοι.
Ένα από τα πολλά μηνύματα που αποσκοπούν στην άμεση κινητοποίηση μας είναι το εξής: «Ό,τι χρειάζεσαι πάρε, ότι σου περισσεύει άσε». Σοφότατη και πολύ προσφιλή στις μέρες μας προτροπή. Προτρέπουν τον κάθε περιπατητή, τον κάθε «επισκέπτη» να σκεφτεί τον συνάνθρωπο με πράξεις καλοσύνης. Αφήνοντας φαγητό ή οτιδήποτε μπορεί να φανεί χρήσιμο σε κάποιον που δεν μπορεί να έχει αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Μας υπενθυμίζει πως δεν είμαστε πρωταγωνιστές μέσω των ανασφαλειών μας, των ιδιοτροπιών μας και του εγωισμού μας σε αυτόν τον αυθάδη και κυνικό κόσμο.
Ένα καινούριο κίνημα, μια καινούρια τάση, ένα ξέσπασμα, μια σιωπηλή κραυγή, ένα ουράνιο τόξο, μια αντίδραση; Όπως και αν φαντάζει για τα εκατοντάδες μάτια που το παρατηρούν κάθε φορά το μήνυμα λαμβάνεται και αυτό έχει σημασία. Οι τοίχοι της καλοσύνης μας μιλούν. Σε πόλεις απρόσωπες, βουβές αυτοί έχουν την δική τους φωνή που υψώνουν με κάθε αφορμή. Έχουν την δική τους αποστολή να φέρουν εις πέρας που δεν είναι άλλη από την αλληλεγγύη, την συμπόνοια, το νοιάξιμο προς τον συνάνθρωπο. Είτε αυτός είναι άστεγος, είτε άρρωστος, είτε ηλικιωμένος, είτε άπορος. Ο οποιοσδήποτε χρειάζεται οτιδήποτε, οποτεδήποτε.
Είναι σημαντικό να παίρνεις αυτό που χρειάζεσαι και να αφήνεις αυτό που σου περισσεύει φτάνει να ξέρεις τι χρειάζεσαι και τι είναι αυτό που σου περισσεύει. Αλήθεια, πόσοι από εμάς γνωρίζουμε τι έχουμε, τι χρειαζόμαστε, τι μας περισσεύει, τι να αφήσουμε; Θεωρείτε έχουμε μάθει να αξιολογούμε σωστά τον εαυτό μας και τις ανάγκες του ώστε να διαπραγματευόμαστε με σύνεση, εγκράτεια και αρκετή δόση αυτάρκειας τι ικανοποιεί τις ανάγκες μας και τι τις επιθυμίες μας και εμ πάση περιπτώσει ποια είναι πιο σημαντική η ανάγκη ή η επιθυμία;
