Μια από τις πιο καταραμένες και ρημαγμένες περιοχές του πλανήτη μας είναι το σοβιετικό Chernobyl, αφού στις 26 Απριλίου 1986, η πυρηνική έκρηξη του τέταρτου αντιδραστήρα του τοπικού πυρηνικού σταθμού βύθισε στο πένθος και τη ραδιενέργεια την ουκρανική πόλη.
Μια μοιραία αμέλεια.
Ένα ηχηρός ήχος.
Και μετά όλα τελείωσαν.
Όλη η ζωή, όλη η διάθεση, όλη η πλάση της Κεντρικής Ουκρανίας.
Όλα τελείωσαν.
Για πάντα.
Λίγες ώρες αργότερα, δόθηκε επίσημη εντολή από την κυβέρνηση της Μόσχας να εκκενωθούν άμεσα οι περιοχές μέχρι και εντός 30 ολόκληρων χλμ.
Πόσοι άνθρωπο αναγκάστηκαν να αφήσουν σε μόλις μια λεπτή στιγμή πίσω τους τις δυσκολίες, τα χαμόγελα, τα πάθη, τους έρωτες και τα δάκρυα μιας ολόκληρης ζωής.
Είχαν όμως τη βεβαίωση των αρχών πως σε 3 ημέρες θα γύριζαν ξανά στα σπίτια τους που με τόσο κόπο συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια.
35 χρόνια μετά, δεν έχει επιστρέψει κανείς τους στο Chernobyl.
Και σε 35 χρόνια από σήμερα, πιθανότατα όλη εκείνη η γενιά θα έχει ξεψυχήσει στα πέρατα του κόσμου με μια βαθιά μελαγχολία, αφού όλες οι μνήμες των παιδικών τους χρόνων στα τσιμεντένια πάρκα της γενέτειράς τους θα έχει πια καταστραφεί και λειτουργεί περισσότερο ως όνειρο παρά ως θύμηση.
Ωστόσο, υπήρχε μόλις ένα μικρό κατοικήσιμο παραθυράκι 2.5 χλμ. όπου περιτριγυριζόταν από μεγάλες εκτάσεις χλωρίδας, και οι λιγοστοί άνθρωποι που ζούσαν ήδη σ’ αυτήν την -κάτι σαν μεγάλη- γειτονιά θα εξακολουθούσαν να κατοικούν εκεί, με την υποχρέωση να μην πλησιάσουν ποτέ στο φονικό αντιδραστήρα.
Οι λιγοστοί φίλοι που πήραν το ρίσκο να παραμείνουν στο τόπο που ανατράφηκαν αθώα περνούσαν όλον τον χρόνο τους μαζί.
Έκαναν αγροτικές δουλειές, συζητούσαν, έπιναν και θρηνούσαν παρέα.
Στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο τους όμως, έπαιζαν μπάσκετ!
Οι ίδιοι αποφάσισαν να κατασκευάσουν ένα κλειστό γηπεδάκι σε ένα -πλέον- ακατοίκητο κτήριο λίγο μετά τις μαζικές εκκενώσεις, και εκεί πέρασαν μερικές από τις καλύτερες στιγμές της νέας τους ύπαρξης, προσπαθώντας να ξεφύγουν από αυτή και τις ορέξεις της.
Είχαν δημιουργήσει μάλιστα και μια ομάδα, τους επονομαζόμενους Chernobyl Bulls, επηρεασμένοι από τη μεγάλη δυναστεία και νόρμα της εποχής, τους Chicago Bulls του ΝΒΑ.
Ο αρχηγός τους;
Μα φυσικά, ο Michael Jordano, ένας τίτλος που δινόταν στον κορυφαίο παίκτη του κάθε αγώνα, και ήταν περισσότερο τιμητικός παρά ουσιαστικός.
Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα.
Μας αρέσει να μισούμε, να προσβάλλουμε, να μειώνουμε, να δείχνουμε υποτιμητικά τους άλλους και να γελάμε υποτιμητικά εις βάρος τους.
Θέλουμε να νιώθουμε ανώτεροι, υπεράνω, γαμάτοι, θεοί.
Πόση βία έχει προκληθεί από μας;
Πόσο αίμα έχει χυθεί;
Πόσο θράσος έχει κατακλύσει τη νηνεμία και την αρμονία των ψυχών μας;
Έχουμε την τάση να καταστρέφουμε και όχι να δημιουργούμε.
Να απεχθανόμαστε και όχι να αγαπάμε.
Να κοιτάμε και να μη βλέπουμε.
Να επιβιώνουμε και όχι να ζούμε.
Ως άνθρωποι έχουμε κάνει πολλά λάθη.
Έχουμε διεξάγει πολέμους, έχουμε καταστρέψει τον πλανήτη, έχουμε βιάσει κάθε ίχνος διαφορετικότητας και συμπόνιας στο διάβα μας.
Ακόμα και έτσι όμως, προτιμώ τον άνθρωπο από τον Θεό.
Όχι γιατί δεν τον βλέπω ή γιατί δεν έχω ζήσει πλάι του.
Αλλά γιατί έχουμε κάτι που υπάρχει μόνο σε εμάς, κάτι που το έχουμε γεννήσει εμείς οι ίδιοι, κάτι που δε μας το χάρισε κανείς και δεν θα μας το κλέψει και ποτέ.
Ο μύθος της Πανδώρας είναι κάτι πολύ περισσότερο από παραμύθι και αξιαγάπητη ιστορία για τις κοινωνίες μας.
Αφήσαμε τέρατα κάθε λογής να ξεφύγουν από τα μπουντρούμια της ακολασίας και της ανηθικότητας και ξεχάσαμε πως όλα τους στέκουν ενεά σε ένα μικρό, καλαίσθητο και γλυκό τερατάκι.
Την ελπίδα!
Όσοι παρέμειναν στις ζώνες ραδιενέργειας του Chernobyl πιθανότατα να έζησαν πολύ λιγότερο από αυτό που θα ήθελαν/θα ζούσαν αν είχαν επιλέξει να φύγουν τότε.
Δεν τους ένοιαξε ούτε μια στιγμή.
Γιατί κανένα καλύτερο μέλλον δε μπορεί να συγκριθεί -έστω και για λίγο- με την ελπίδα ενός αβέβαιου μέλλοντος στην αγκαλιά του παρελθόντος.
Και κάθε φορά που απορούμε αν είμαστε ο καλύτερος φίλος, ο καλύτερος σύζυγος, ο καλύτερος γιος και γιατί οι δικοί μας είναι ακόμα δικοί μας, θα έρχεται στο μυαλό μας μια παρέα από την Ουκρανία που δε φοβήθηκε στιγμή το τέρας του θανάτου και θέλησε να μείνει μαζί.
Για πάντα.
Έχοντας ένα μπουκάλι βότκα στο ένα χέρι, μια μπάλα στο άλλο και ένα πλατύ χαμόγελο που θαρρείς πως σε μεταφέρει σε άλλα μέρη, ξεχασμένα από τη θλίψη.
Ποτέ με τους πάντες.
Για πάντα.
