Μιας και περνάω τη φάση που φιλοσοφώ το όλο θεματάκι που λέγεται ύπαρξη, βρέθηκα σε μια πνευματική συζήτηση(τρομάρα μου!) με ένα φίλο ο οποίος όντας λιγουλάκι πιο ψαγμένος και σοφότερος μου -θα έλεγε κάποιος- μου πέταξε μέσα στην πάλη ανταλλαγής ιδεών μας(ου λα λα!), τον όρο το «παράδοξο της ταυτότητας» και ως ένα βαθμό, ταρακουνήθηκε το μέσα μου, να πούμε. Τι είν’ τούτο χρυσέ μου, και το πετάς έτσι, χωρίς οίκτο στον «άμαθο» πληθυσμό;
Έ, και για να μη σας τα πολυλογώ το ‘ψαξα το ζήτημα, όχι μόνο για μη φανώ καμιά άσχετη, αλλά για να γίνω πια, πιο σχετική, να μπορώ να τοποθετηθώ και να εκφέρω εμπεριστατωμένη άποψη επί του θέματος, βρε παιδί μου (στον εσπρέσο που πίνω.). Άκου τώρα, για την ιστορία, από που ξεκίνησε όλο αυτό το παράδοξο, να σου φύγει η μαγκιά… Ο Θησέας λέει, έσωσε 20 Αθηναίους από τη θυσία που προορίζονταν για το Μινώταυρο, της Κρήτης. Όντας γενναίος και μερακλής, η Αθήνα θέλησε -και με το δίκιο της- να τον τιμήσει γι’ αυτό του το ανδραγάθημα και αποφασίστηκε το εξής: Κάθε κομμάτι του πλοίου του που θα παλιώνει να αντικαθίσταται με ένα καινούργιο, ως που στο τέλος, το πλοίο από σακαράκα, έγινε υπερλούξ, τύφλα να έχουν τα κρουαζιερόπλοια! Ωραίο το πλοίο, το καμάρωνε ο κοσμάκης, αλλά εξαιτίας του, κάθομαι εγώ σήμερα και προβληματίζομαι, σπάω το κεφαλάκι μου και πρήζω κι εσένα, αγαπητέ αναγνώστη (σχώραμε, έχω τα υπαρξιακά μου…).
Τι ερώτημα τέθηκε τώρα; Είναι λέει αυτό, το ανακαινισμένο πλοίο, όντως το πλοίο του Θησέα, αφού κάθε μέρος του αντικαταστάθηκε από ένα νέο; Παραμένει πράγματι το πλοίο του, ή έχασε τον παλαιότερο χαρακτήρα του; Αυτό το ερώτημα, πέρασε σε ανθρωπινή υπόσταση, μιας και οι αρχαίοι -τους ξέρετε τώρα, και την ντομάτα αντικείμενο συζήτησης την κάνουν- που λέει ο λόγος. Είναι ο άνθρωπος, ο ίδιος με τον δέκα χρόνια νεότερο εαυτό του; Μιλάμε για το ίδιο άτομο; Ή για κάποιο διαφορετικό που πήρε με τον καιρό τη θέση του; Μου ‘φυγε το κλαπέτο να πούμε, με τούτη την απορία… είναι δηλαδή σα να μου λες ότι εγώ, είμαι άλλη Κατερίνα από αυτήν που ήμουν και ότι σε δέκα χρόνια από τώρα θα ‘μαι μια άλλη πάλι, καινούργια version, θα μπορούσα να λέγομαι και Ιοκάστη (άσχετο, άλλα μου άρεσε)… Τι είναι όμως, αυτό που αλλάζει; Μένει τίποτα ίδιο; Μπορώ να μιλάω για τον εαυτό μου, ως κάτι το σταθερό; Πολλά μου πέσανε βρε παιδί μου, τι τον ήθελα τόσο στοχασμό. Άλλα μιας και το ξεκίνησα, κάνε κουράγιο και άντεξε με λίγο ακόμα, γιατί κάπου επιθυμώ να καταλήξω.
Ας φύγουμε από ‘μένα που, είμαι ανεξήγητη κι ας περάσουμε σε εσένα. Ήσουνα νιος και γέρασες, άλλαξες εξωτερικά και εσωτερικά, τούτο που σε διαφοροποιεί κυρίως από το παλιότερο εγώ σου, είναι οι αναμνήσεις τις οποίες αποκτάς, μέσα από τις εμπειρίες που ζεις, στην πάροδο του χρόνου(καλά και τα κύτταρα σου τα οποία αλλάζουν και αναδομούνται συνεχώς, αλλά αυτά είναι επιστημονικά, δε θα τα θίξω εγώ, Βιολογία Γ’ λυκείου σελ. 54 κεφ. 3….Πλάκα κάνω…). Άρα, είσαι οι αναμνήσεις σου και τίποτα παραπάνω; Δηλαδή αν σε βάλω σε άλλο σώμα, ένα που να σ’αρέσει και να το γουστάρεις (έλα, τώρα που γυρίζει), με τις ίδιες αναμνήσεις και τον ίδιο εσωτερικό κόσμο που κατέχεις αυτήν τη στιγμή, θα είσαι ο ίδιος; Μπερδεύτηκες; Κι εγώ! (Αχ αυτό το παράδοξο…).
Θα καταλήξω τώρα, δώσε βάση. Είσαι πάντα, ο Χρήστος, ο Τάκης η Μαρία κλπ, θα κουβαλάς πάντοτε τις αναμνήσεις σου, θα αλλάζεις με τα χρόνια, ως που στο τέλος θα γίνεις ολοκαίνουργιος ( πέφτει μελωδικά soundtrack, το τραγούδι «ολοκαίνουργιος» του Κιάμου). Αυτό που πάντοτε θα μένει ίδιο, απαράλλαχτο και θα σε διακρίνει ως οντότητα, είναι η ψυχή σου… Το σώμα θα φθαρεί, το μέσα όχι. Η ψυχή, αν της το επιτρέψεις, θα τελειοποιηθεί και θα ‘ναι αυτό που θα σε ταυτίζει με τον εαυτό σου, ακόμα κι αν αλλάξεις σώμα.. Άρα, κοίταξε να την καλλιεργήσεις και να τη θρέψεις σωστά. Είσαι η ψυχή σου και τίποτε παραπάνω…
Υ.Γ: Ζήσε όμορφα και μη σκοτίζεις τη ψυχούλα σου με ανουσιότητες…
