Τον πόνο τον βιώνεις από την πρώτη στιγμή που γεννιέσαι. Μέσα από αυτόν γεννιέται μια ζωή, μια ύπαρξη. Αυτός αντίστοιχα από την άλλη, σε συνοδεύει στο ταξίδι σου προς την μετά θάνατο ζωή. Άρα, τον κληρονομείς. Δεν μετριέται, δεν συγκρίνεται, δεν οριοθετείται, δεν υπολογίζεται. Είναι συναίσθημα. Έντονο. Ωστόσο, απαριθμείται. Υπάρχει ο πόνος της απώλειας, ο πόνος της απόρριψης, ο πόνος ο σωματικός. Ο καθένας σου αφήνει τα δικά του σημάδια.
Στο συγκεκριμένο άρθρο θα αναφερθώ σε έναν πόνο ιδιόμορφου χαρακτήρος. Κινείται στο πεδίο του συναισθήματος και σχετίζεται με την αγάπη, τον έρωτα. Στην αγάπη, ο πόνος με την χαρά διαχωρίζονται τόσο δυσδιάκριτα που καμιά φορά παντρεύονται. Έτσι με την σειρά τους γεννούν ταχυπαλμία, τρέλα, ενθουσιασμό, αδρεναλίνη, φόβο. Έχεις νιώσει ποτέ την αίσθηση του ότι τρέχεις με ταχύτητα 150 χλμ την ώρα και ό,τι διαπερνάς φαντάζει σαν βιτρίνα που χάνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου από το οπτικό σου πεδίο; Έχεις βιώσει το συναίσθημα του ότι η καρδιά λειτουργεί σαν ανεξάρτητο μέλος του σώματος. Αυτόνομα? Ξέρεις, λένε πως ό,τι δεν βιώνεις έντονα δεν το ζεις συνάμα.
Τον έρωτα, την ζωντάνια, το φτερούγισμα έρχεται πολύ γρήγορα και κάποιες φορές απρόσκλητα, να διαδεχθεί ένα κενό. Λέξη τόσο χαμηλού αναγραμματισμού όσο και η ερμηνεία της. Είναι νόμος της φύσης. Πρέπει να πέσεις για να σηκωθείς. Άλλωστε, τι είναι η ζωή; Αέναη πάλη χαρμολύπης, στην οποία και τα δύο τα βιώνεις στο έπακρο. Σε σημαδεύουν και πορεύεσαι έχοντας διαγράψει μέσα από τις δικές σου επιλογές τα δικά σου λάθη. Τα λάθη πάντα τα αποζητούμε. Όχι ποσοτικά αλλά ποιοτικά. Μέσα από αυτά θα αντλήσουμε τα διδάγματα μας. Πάρα ταύτα, αποτυπώνουμε σταθερή πορεία που συν το χρόνο γίνεται ένα αξιόλογο παρελθόν. Γιατί μην ξεχνάμε, το παρελθόν μας ορίζει, σε σημείο που μας καθορίζει για να μιλάμε αν θέλουμε για το παρόν. Το οποίο, αναμφίβολα, εμείς οι άνθρωποι πολλές φορές ασυνείδητα υποτιμούμε, παραγκωνίζουμε και μεταπηδάμε στο μέλλον, όχι διαδοχικά, αλλά απότομα. Διαγράφοντας τραγικό λάθος, καθώς μοιάζει να αρνούμαστε να ζήσουμε.
Για να μπορώ να ονειρευτώ πρέπει πρώτα να μάθω να ζω. Απαράβατος κανόνας. Είμαστε αυτό που ζούμε, ότι ζούμε όπως το ζούμε. Ο τρόπος με τον οποίο ζούμε διαμορφώνεται από την καθημερινή μας επαφή, τριβή στο χρόνο και από την απαιτούμενη, εννοείται, χαρακτηρισιακή μας διάρθρωση, η οποία κάθε φορά επιδέχεται βελτίωσης. Η λεγόμενη εξέλιξη μας.
Προσκρούουμε όμως στον ύφαλο της τραγικής ειρωνείας. Πώς γίνεται να πονάς επειδή κάτι εκ του αναμενόμενου αποτελέσματος ήταν (φυσικό) να φτάσει σε ένα τέλμα; Όχι γιατί αποδείχθηκε λάθος οπότε και του επιδόθηκε το τέλος. Όχι γιατί βρέθηκε διάγνωση απόρριψης, εγκατάλειψης αλλά, απλά, λόγω συνθηκών; Ποιός ορίζει ποιες είναι οι συνθήκες και πότε αυτές λειτουργούν υπέρ μας ή κατά μας; Τραγελαφικό. Θα μπορούσε κανείς με μια λέξη να περιγράψει αυτήν την συναισθηματική κατάσταση. Πώς γίνεται η αγάπη που ένιωσες να ζει και μαζί της και όλη αυτή η θέρμη, ωστόσο να μην μπορείς να της χαρίσεις το απαιτούμενο πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί, απλά και μόνο λόγω συνθηκών; Επαναστατεί η αγάπη. Βουβά, μοναχικά. Γιατί; Γιατί δεν αποδείχθηκε ψεγάδι, αντίθετα ήταν πεφωτισμένη, υψηλών προδιαγραφών, εκτυφλωτικής λάμψης όμως, με μια απώλεια. Τον χρόνο. Μεγάλη αξία ο συγχρονισμός. Το λεγόμενο timing. Όλα διέπονται μέσα από τον χρόνο. Νιώθεις αδικημένος, αφού το έζησες στα κόκκινα και του ταίριαξες με πλήρη συνείδηση μια καλύτερη κατάληξη.
Οφείλεις σε αυτό λοιπόν το σημείο να συμφιλιωθείς με τον πόνο. Πηγαίνοντας κόντρα στο κατεστημένο που χαρακτηρίζει με την θεωρία της σχετικότητας την ζωή μας. Ξέρω φοβάσαι την μοναξιά. Σε επισκιάζει η ηρεμία της πλήρης απραξίας. Ανατριχιάζεις στην ιδέα της ανάμνησης, ζωντανής μεν ακόμη, που αναδιπλώνεται μέσα σου κάποιες φορές. Δακρύζεις στην αυτόματη επιβολή του εγώ σου στο παρόν. Δυσπιστείς ως προς την επερχόμενη ελπίδα που απρόσμενα κρύβει το αύριο. Νιώθεις μόνος σου. Εσύ και το εγώ σου θιγμένοι, πληγωμένοι, αδικημένοι και σε απόλυτη σύγχυση. Δεινή η θέση σου σε όλη αυτή την απελπιστικά αδιέξοδη κατάσταση.
Ακόμη και αν υφίσταται έτσι, μπορείς να ξεφύγεις. Απλώς έγκειται στο πόσο γρήγορα θα αντιληφθείς το μεγαλείο της ζωής και τον απρόβλεπτο παράγοντα που την διέπει. Ας καταλήξουμε στο ότι η έκφανση της δημιουργίας με οποιοδήποτε μορφή συγκλίνει στην ευρύτερη αποδόμηση του μοιρασμένου μας εγώ και την εκ νέου αναγέννηση του, εξευγενίζοντας τον πόνο. Τι μένει, άρα; Να ρισκάρεις. Ψυχρά και ωμά. Χωρίς περιθώριο σκέψης. Κλείνοντας επιδερμικά την πληγή με ένα χαντζαπλάστ. Γνωρίζοντας ωστόσο, πως θα υπάρξουν μέρες που θα ξεκολλήσει και το αίμα θα ξανατρέξει. Όμως, προσωρινά. Αυτό το προσωρινά είναι που πρέπει να μας καλύπτει. Το αύριο είναι κληρονομιά του σήμερα. Δεν πρέπει να μας επισκιάζει. Ζούμε το τώρα με απόλυτο έλεγχο και πλήρη συνείδηση της κατάστασης. Είσαι μονός σου. Παλεύεις για το αναθεματισμένο εγώ σου και προχωράς βήμα-βήμα το δίχως άλλο.
