Πότε σταματάει η αλήθεια και ξεκινά το ψέμα;

«Το χέρι της τον αρπάζει από τον καρπό, και αμέσως αρχίζει να τρέχει. Την ακολουθεί αμήχανος. Μόλις είχε βγει από το σταθμό του Μετρό, και πριν καν χαιρετηθούν, κάπου τον τραβολογούσε. Η απορία του λύθηκε τη στιγμή που είδε τον πλανόδιο μουσικό με την κιθάρα. Υπέθεσε πως γι’ αυτόν το λόγο τον τράβηξε, για να δει τον μουσικό… Αμ δε! “Από εδώ παρακαλώ!”, η φωνή του μουσικού τον καλούσε στο μικρόφωνο. ΩΧ! Με το τραγούδι δε το είχε ποτέ του, και τώρα του έλαχε να γίνει ρεζίλι με την «αγριογκαρίδα» του, και μάλιστα στη μέση της πλατείας… Τελικά πήγε. Το αποτέλεσμα βέβαια, καταστροφικό. Όπως πάντα, δε τραγούδησε, αλλά του βγήκε κάτι ανάμεσα σε γκάρισμα και κήρυγμα. “Έλα, δωσ’ του ένα φιλί!”, ο μουσικός καλούσε την κοπέλα να δώσει ένα φιλί στον τύπο που προσπάθησε να τραγουδήσει. Τον φίλησε λοιπόν. Έπειτα, τα είπανε λίγο οι 3 τους, το ζευγάρι τράβηξε το δρόμο του, και ο μουσικός συνέχιζε να γεμίζει με νότες τη μεγάλη πλατεία…»

Κάθομαι και αναλογίζομαι την παραπάνω μικρή ιστορία, μαζί με άλλες καταστάσεις που έχουν τύχει, είτε σ’ εμένα, είτε σε φίλους ή γνωστούς μου… Είναι όλα τόσο ρομαντικά όσο φαίνονται;

Πού σταματάει η αλήθεια, και πού αρχίζει η μυθοπλασία είναι το ερώτημα. Όχι μόνο στον έρωτα, αλλά και στη ζωή γενικότερα. Δυσδιάκριτα τα όρια, γιατί το θέατρο δε παίζεται μόνο σε μία σκηνή. Παίζεται με μεγαλύτερη επιτυχία και στην ίδια την καθημερινότητα. Ημέρες που ξεκινούν, και κανείς μας δε γνωρίζει πού θα καταλήξουν. Ιστορίες που στην πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετικές από αυτό που φαίνονται. Λόγια και διακηρύξεις ανθρώπων που στην τελική δεν ισχύουν καν. Και δε μιλώ για το «ΘΑ» του πολιτικού λόγου, αλλά για κουβέντες που ξεστομίζονται μέσα σε στιγμές που νομίζουμε πως όλα πηγαίνουν καλά. Απουσία ρεαλισμού πλέον…

Διαβάστε επίσης Η λερωμένη αλήθεια του θύματος

“Κράτα πάντα μικρό καλάθι” μονολογώ, και θυμάμαι τους στίχους από το “Futureal” των Iron Maiden, διότι ταιριάζουν απόλυτα με το ολο σκεπτικό του διαταραγμένου μου μυαλού…

Advertising