Πάνε μέρες τώρα που σκέφτομαι το αν μια συγγνώμη αρκεί. Αν είναι αρκετή προκειμένου να κλείσει όλες τις πληγές που άφησαν οι πράξεις μας ή τα λόγια μας. Είναι σα να πετάς καρφιά πάνω στον τοίχο. Όταν πας να τα βγάλεις, η τρύπα στο τοίχο θα παραμείνει. Θα παραμείνει όσα συγγνώμη και αν του πεις. Εύστοχα θα ρωτήσεις…Mα καλά ποιος λέει συγγνώμη σε έναν τοίχο; Η απάντηση μου είναι απλή. Κανένας! Κάπως έτσι πιστεύω ότι γίνεται και με τους ανθρώπους.
Θα μου πεις είναι προτιμότερο να μην πεις τίποτα; Θα σου πω πως όχι. Είναι σημαντικό να ακούγεται. Να ακούγεται, όχι μόνο για να ακουστεί. Να ακούγεται, μόνο όταν το εννοούμε. Αλλιώς δεν έχει αξία. Γιατί οι λέξεις από μόνες τους δεν έχουν αξία. Φεύγουν σαν τον αέρα. Είναι άυλες. Όπως έλεγαν και οι Λατίνοι «Res non verba», δηλαδή «έργα, όχι λόγια», καθώς τα λόγια φεύγουν ενώ οι πράξεις μένουν. Έτσι πιστεύω αλλά από όσο ξέρω συμφωνούν και οι Λατίνοι μαζί μου.
Πρόσφατα, αποφάσισα να κλείσω κάτι λογαριασμούς που είχα ανοιχτούς με το παρελθόν μου. Σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, απεχθάνομαι το να έχω εκκρεμότητες με το παρελθόν. Θέλω να τελειώνω ένα ένα τα κεφάλαια που είχα αφήσει μισά, πριν ξεκινήσω το επόμενο. Ως γνωστόν, όταν έχεις πολλά μέτωπα ανοιχτά, κουράζεσαι χωρίς λόγο. Χαώνεσαι και το χάος δεν είναι ποτέ καλό. Δεν είναι καλό, διότι σου τρώει χρόνο και ενέργεια, από πράγματα που έχουν αξία και ουσία. Μην νομίζεις πως είναι εύκολο το να κλείνεις τους λογαριασμούς σου με το παρελθόν. Δεν είναι διόλου εύκολο, όμως είναι επιτακτική ανάγκη.
Δεν έχει νόημα το να σου πω το τι ακριβώς είχε γίνει στην συγκεκριμένη περίπτωση. Έτσι και αλλιώς, φτάνει που το γνωρίζουμε εμείς οι δύο. Δεν έχει σημασία το ποιος πήρε περισσότερα, το ποιος έδωσε λιγότερα. Σημασία έχει, ότι και οι δύο πληγωθήκαμε. Κάναμε λάθη! Πολλά! Πότε ο ένας, πότε ο άλλος, πότε και οι δύο μαζί. Πότε ο ένας αδίκησε, πότε ο άλλος αδικήθηκε. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ποτέ δεν είναι αναίμακτες. Υπήρχαν φορές που ο ένας φώναζε, γιατί ένιωθε πως δεν τον καταλαβαίνουν και ο άλλος έκλαιγε γιατί ένιωθε πως δεν ήταν αρκετός. Κάθε μέρα ήταν μια μάχη. Μια μάχη, προκειμένου να αποδείξει κάτι ο ένας στον άλλον. Κάποιες φορές αυτό είχε επιτυχία, κάποιες άλλες ήταν πλήρης αποτυχία. Σπανίως είχε ήλιο στον ουρανό για εμάς. Συνήθως είχε σύννεφα, και βροχές.
Πέρασε καιρός και το τέλος δόθηκε. Δόθηκε με κάπως άσχημο τρόπο θα τολμούσα να πω. Έτσι έμειναν πράγματα που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν. Πράγματα που θάφτηκαν ζωντανά και βίαια, και ταλάνιζαν την ψυχή και το μυαλό. Άσχημο πράγμα να μην προλαβαίνεις να πεις αυτά που έχεις να πεις. Άσχημο, γιατί σε τρώνε σαν το σαράκι. Σε δηλητηριάζει μέρα με την μέρα. Ώσπου, έρχεται η στιγμή που λες «ή τώρα ή ποτέ». Αρχίζεις και γράφεις ένα κατεβατό από λέξεις, χωρίς να ξέρεις αν τελικά αυτό θα φτάσει τον παραλήπτη του. Για αρχή σου φαίνεται πολύ σκληρό και φοβάσαι πως ο άλλος θα πληγωθεί. Ώπα για κάτσε μια στιγμή, αυτή δεν είναι η αλήθεια σου; Ναι, αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις την αλήθεια σου σε κάποιον, γιατί να το κάνεις με τον πιο σκληρό τρόπο; Το διαβάζεις ξανά και ξανά και κάνεις διορθώσεις. Μένεις και το κοιτάς. Το κοιτάς για πολύ ώρα, ώσπου τελικά πατάς αποστολή και λες στον εαυτό σου «εσύ έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις, για να νιώσεις καλά με εσένα, τώρα ότι βρέξει ας κατεβάσει».
Θεωρώ, πως για να κλείσει ένας λογαριασμός με το παρελθόν, πρέπει να ειπωθούν δύο πράγματα. Ένα ευχαριστώ και ένα συγγνώμη. Ευχαριστώ διότι ακόμα και μέσα από την χειρότερη σχέση έχεις πάρει πράγματα. Πράγματα και μαθήματα. Μαθήματα γιατί την έπαθες και έμαθες. Έμαθες πως δεν πρέπει να επιμένεις για κάτι που δεν είναι για εσένα. Μπορεί να μην ήταν για εσένα, όμως σε έμαθε πολλά για εσένα. Και αυτό είναι το σημαντικότερο. Τώρα… όσον αφορά το συγγνώμη, θέλω να πιστεύω πως ξέρεις τους λόγους που πρέπει να το πεις. Σίγουρα θα έχεις κάνει και εσύ τα λάθη σου. Σίγουρα, θα έχουν υπάρξει φορές που είχες πληγώσει και εσύ τον άλλον. Μα…Πάνω από όλα, χρωστάς ένα μεγάλο συγγνώμη στον εαυτό σου, για το ότι τον πλήγωσες εν γνώσει σου.
Μπορεί να είμαι εγωίστρια, όμως ξέρω πότε πρέπει να ρίξω τον εγωισμό μου. Ξέρω το πότε και για ποιόν πρέπει. Η κολλητή μου λέει πως δεν το αξίζουν όλοι και συμφωνώ εν μέρη. Όμως, δεν το κάνω τόσο για εκείνους, όσο για εμένα. Με εμένα θέλω να τα έχω καλά. Βλέπεις, θέλω να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Δεν θέλω να με κυνηγάνε πράγματα που θα έπρεπε να πω αλλά δεν το έκανα. Προτιμώ να μετανιώσω για κάτι που έκανα, παρά για εκείνα που ήθελα να κάνω αλλά τελικά δεν έκανα. Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω και οι άνθρωποι φεύγουν. Εξάλλου, όλοι θα φύγουμε κάποια στιγμή, για αυτό καλό θα ήταν να μην αφήνουμε εκκρεμότητες και λόγια ανείπωτα. Μην το κάνεις για να ακούσεις και εσύ με την σειρά σου ένα συγγνώμη ή ένα ευχαριστώ. Κάνε το για να ηρεμήσει η ψυχούλα σου και το μυαλό σου. Κάνε το για να λυτρωθείς και να απαλλαχθείς από όλα αυτά που σε τρώνε ζωντανό. Κάνε το γιατί ο χρόνος κυλάει και πίσω δεν γυρνάει. Μάθε να μην ζεις με απωθημένα γιατί τα απωθημένα βαραίνουν την ψυχή και το μυαλό και είναι κρίμα να χάνεις το παρόν και το μέλλον γιατί επέλεξες να ζεις στο παρελθόν.
