Το Ρέθυμνο σε προκαλεί κάθε μέρα να μην αφήσεις ίχνος του απάτητο, κάθε γωνιά του ξεχειλίζει ιστορία, παραμύθι, τραγωδία. Ίσως αυτή του η γοητεία να το κάνει τόσο συναρπαστικό, που να το βαριέσαι μόνο όταν πια λουφάξεις στην αδράνεια και σταματήσεις να το εξερευνάς. Δεν είναι η πόλη μου, μα σίγουρα είναι η πόλη που αγάπησα απρόσμενα. Σαν ένας έρωτας κεραυνοβόλος. Και λέω απρόσμενα, γιατί δεν είχα ποτέ σκοπό να το γνωρίσω, μα όπως όλα τα ωραία, έτσι κι αυτό μπήκε ξαφνικά, σχεδόν αιφνιδιαστικά στη ζωή μου.
Καθώς πήρα την απόφαση να αλλάξω τη σχολή μου και να κινηθώ ως προς τον παιδαγωγικό τομέα, ήμουν πολύ χαρούμενη που θα ασχολούμουν με κάτι τόσο ενδιαφέρον, αλλά καθόλου που θα αναγκαζόμουν να αποχωριστώ το μεγάλο μου έρωτα που λέγεται Ηράκλειο Κρήτης (καλά δε θα πήγαινα και μακριά, αλλά και πάλι). Φανατισμένη Ηρακλειώτισσα κάποτε, χωρίς καμία υπερβολή, εθισμένη σε ηρακλειώτικους καφέδες και τσάρκες στον Κούλε και στα τείχη, θεωρούσα ότι όλες οι άλλες πόλεις της Κρήτης είναι όμορφες αλλά μονάχα για το καλοκαίρι, ενώ το Ηράκλειο είναι σταθερή αξία, όμορφο πάντα μέσα στη ζωή και κέντρο της Κρήτης. Κάτι τέτοια έλεγα και σήμερα με κοροϊδεύω, καθώς γνωρίζω καλά ότι η άγνοια είναι η εύκολη παγίδα της κριτικής. Αν κάτι δεν το ‘χεις δει και βιώσει με τα μάτια σου, είναι παιχνιδάκι να το κρίνεις και να σχηματίζεις λανθασμένη αντίληψη. Ακόμα κι όταν πέρασα στη σχολή μου, δεν ήθελα να ξεκολλήσω από την μια και μοναδική πόλη που πλάστηκε για μένα έλεγα, το Ηράκλειο και είπα να μην το αποχωριστώ, αλλά να κοπώ στα δυο.
Στις αρχές αυτής μου της απόφασης, πήγαινα στο Ρέθυμνο με μίση καρδιά, αλλά ένεκα που μου άρεσε η σχολή και είχα βρει ένα στόχο. Έπειτα, μπήκε στη ζωή μου κάτι βασικό που ας μη γελιόμαστε όλοι το έχουμε ανάγκη, μια όμορφη παρέα, φίλοι που μοιραζόμασταν ίδιους στόχους και που εξαιτίας τους άρχισα να βλέπω αυτήν την ξένη ως τότε πόλη, μια πόλη που θα μπορούσα να κάνω σπίτι μου. Στο Ηράκλειο είχα τα κολλητάρια μου κι έτσι δεν ένιωθα την ανάγκη για πολλά- πολλά σε αυτήν την πόλη. Άλλωστε όπως έλεγα, θα ερχόμουν θα έκανα το μάθημα μου και θα έφευγα επιτόπου. Όμως, έχει τόσο όμορφες προσωπικότητες αυτή η σχολή που θα ήμουν άδικη, σχεδόν κουτή, να μην έκανα κάποια προσπάθεια να τις γνωρίσω και σήμερα να ‘ναι μέσα στους διαλεχτούς μου φίλους, τους οποίους νιώθω πολύ, μα πολύ περήφανη που τους έχω. Για να μη στα πολυλογώ, πλέον το Ρέθυμνο μου ‘χε δώσει στόχους ζωής και μια όμορφη παρέα, τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Ά, ναι! Να το μάθω, όπως του αξίζει!
Ξεκόλλησα το μυαλό μου από τα στεγανά την περήφανης Ηρακλειώτισσας κρητικοπούλας (πρωτευουσιάνα) και ήρθα στα συγκαλά μου. Λέω, δες εδώ μια ομορφιά που προσπερνάς κάθε μέρα με τα ΚΤΕΛ τόσο μηχανικά κι αδιάφορα, δες εδώ ένα τόπο που σε περιμένει κι εσύ του γυρίζεις την πλάτη. Άρχισα να το ανακαλύπτω με τα πόδια, οι πλακόστρωτοι δρόμοι του και τα πανέμορφα μυστικά στενάκια του σε θέλουν πεζό ή με ποδήλατο. Σου λένε, άσε το αμάξι στο πάρκινγκ κι έλα, έλα, να με δεις, κουνήσου! Όμορφα σπιτάκια το ένα δίπλα στο άλλο, από μια εποχή ξεχασμένη που ζει ακόμα από την πνοή των κατοίκων της. Γκράφιτι περίτεχνα με μοτίβα και συνθήματα ζωής, φιλίας και έρωτα. Μια πόλη που αγάπα σε κάθε της εκατοστό. Ψηλά να στέκει η Φορτέτσα, το ενετικό φρούριο, ανοιχτό για όλους. Τη μέρα, βλέπεις τα πελάγη να ενώνονται σχεδόν ακουμπάς τη θάλασσα και γίνεσαι θεός για λίγο. Το βράδυ, γεύεσαι λίγο από φως, όλη η πόλη με τα φωτάκια της ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Ρομαντική εικόνα, για ρομαντικές ψυχές
Θάλασσα, αχ! Θάλασσα παντού. Nα σκάει το κύμα δίπλα σου, από το λιμανάκι μέχρι το τέλος της πόλης, εκεί που κάθε ηλιοβασίλεμα παίρνει αξία. Το χειμώνα είναι θεριό και το φοβάσαι, άγριο μα όμορφο και το καλοκαίρι μια γαλήνη άλλο πράγμα, άνοιξη στην ψυχή, στο μυαλό και στο σώμα. Το χειμώνα είναι ένα παραδοσιακό θαλασσινό τοπίο και το καλοκαίρι, ένα κοσμοπολίτικο τουριστικό θέρετρο. Έχει την πλακά του και το γούστο του. Αλλάζει πρόσωπα και χαρακτήρες, δεν είναι εύκολο να το βαρεθείς. Κτίρια ιστορικά, μουσεία τέχνης, εκπαίδευσης, κέντρα νεολαίας κι όλα αυτά μια πολύ μικρή γεύση από το μεγαλείο του Ρεθύμνου, που μονό αν θες εσύ ο ίδιος, θα το δεις. Δεν είναι μονό ξενύχτι και κραιπάλη, είναι πολλά αλλά και ουσιαστικά. Είναι τοπία, είναι γεύσεις, είναι συναισθήματα. Κάθε κορφή του κι άλλη οπτική, κάθε γειτονιά κι άλλη αίσθηση, από τον Κουμπέ, μέχρι τα Περιβόλια, από την παραλιακή, μέχρι την παλιά πόλη και την πλατεία Μικρασιατών, ένα ταξίδι στο χρόνο, μια σύγκρουση και ένωση του παλιού και του καινούργιου, της Ανατολής και της Δύσης .
Ζει κάθε εποχή όπως του πρέπει, τα Χριστούγεννα, όλα λαμποκοπούν θυμίζει εκείνα τα γραφικά αμερικανικά διαφημιστικά σποτάκια. Το καλοκαίρι, μια παραλία, όλη η πόλη σαν το Μαλιμπού Μπιτς ένα πράγμα, λες θα πεταχτώ για μια βουτιά και το εννοείς, ρε παιδί μου. Όσο για τις απόκριες; Αχ! Ρεθυμνιώτικο καρναβάλι, μια πόλη που ονειρεύεται και πάλι, πραγματικά! Δρώμενα, ξέφρενες μουσικές, πολύχρωμες στολές και το ποτό να ρέει.
Και μιας και ανέφερα για ποτό, ας περάσω στη διασκέδαση. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις μεγαλουπόλεις, ίσως θα ήθελα λίγα τζαζ και ροκ μπαράκια, αλλά και πάλι τα κρασάδικα του, το φαγητό του και τα κλαμπάκια του είναι ό,τι πρέπει, για να διασκεδάσει κανείς. Βγαίνεις στις εννιά και γυρνάς στις, το πρωί τέλος πάντων. Ζωντανή μουσική σχεδόν σε κάθε μαγαζάκι από νέα παιδιά με μεράκι, που δίνουν παλμό και γιορτινή λαλιά στην πόλη, μέχρι τα μεσάνυχτα. Έπειτα, αν δε θες να γυρίσεις, σπίτι όλο και κάπου θα yoλάρεις ασύστολα. Αρκεί να έχεις διάθεση για πάρτι, καθώς μετά τις δώδεκα παντού γίνεται κι από ένα, τόσο που λες, τι φάση δεν κοιμούνται ποτέ; Πίστεψε με, κοιμούνται (Κι εγώ πολύ).
Με αυτή τη συνοπτική περιγραφή ελπίζω να κατάλαβες πόσο ξεχωριστή είναι αυτή η μικρή πόλη για μένα, ένα μεγάλο χωριό θα πει κάποιος, ένα μεγάλο παραθαλάσσιο χωριό, που ξυπνάς το πρωί κι αντικρίζεις τη θάλασσα, ακούς τον ήχο της και η μέρα σου ξεκινά.
Για το Ρέθυμνο που αγαπώ.
