«Γυρίζω σπίτι. Πτώμα. Ένα κατ’ ανάγκην ανθρώπινο κουβάρι που κυλιέται από τη δουλειά μέχρι το σπίτι. Πτώμα. Καθημερινά αλλάζω 2 λεωφορεία, παίρνω και μετρό, περπατάω και κάνα τέταρτο. Πτώμα.
Με ανικανότητα μεθυσμένου βρίσκω την εσοχή της κλειδαριάς και ξεκλειδώνω, ξεκλειδώνω και τρέχω στο κρεβάτι. Δεν είναι αργά, ίσως λίγο μετά τις 8, αλλά νιώθω ότι είμαι έτοιμος να καταρρεύσω, αισθάνομαι τα πόδια μου βαριά, το υπόλοιπο σώμα, δε, ακόμα πιο ισχνό και ταλαιπωρημένο, όπως και το κεφάλι μου.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο κολλητός μου. Προσπαθεί να με πείσει να βγούμε. Εγώ αρνούμαι πεισματικά. Εξακολουθεί να με πρήζει. Εξακολουθώ να αρνούμαι. Με τα πολλά με «αναγκάζει» να συρθώ από το κρεβάτι στη κουζίνα, και από εκεί στο μπάνιο. Φοράω ό,τι βρω, πετάω και μια κολόνια πάνω μου και φεύγω. Τα πόδια ακόμα με πονούν, το σώμα μου ακόμα είναι έτοιμο να καταρρεύσει.
Δε δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα να βρούμε το που θα κάτσουμε, έτσι και αλλιώς όλα τα ίδια σερβίρουν, μπαίνουμε, καθόμαστε. Καναπές. Η ηδονή που χρειαζόμουν. Αρχίζει να μου μιλάει, να μου αναλύει κάθε στιγμή της καθημερινότητάς του, ενώ εγώ είμαι έτοιμος να κοιμηθώ, σχεδόν κλείνω τα μάτια.
Αυτή η γαλήνη διακόπτεται άνισα από το στερεοτυπικό «Τι να σας φέρω;». Μόνο που το συγκεκριμένο είναι πιο γλυκό, πιο ήρεμο και χαρωπό. Η σερβιτόρα ακόμα πιο ερωτεύσιμη από τη φωνή της, με κέρδισε αμέσως με το χαμόγελο και τη ματιά της. Νομίζω ότι στέκω ενεός για μια αιωνιότητα τουλάχιστον χαζεύοντάς τη να περιμένει καρτερικά την παραγγελία μας. Τη λυτρώνω, μια μπύρα θέλω. Χαμογελάει, φεύγει. Πότε θα ξανάρθει;
Ξαφνικά τα πόδια θεραπεύονται, το κεφάλι σταματάει να υποφέρει από τη μισητή ζαλάδα, το σώμα γαληνεύει. Όλα αυτά με ένα χαμόγελο...
Τη θαυμάζω συνέχεια. Σε κάθε τραπέζι, σε κάθε παραγγελία που δίνει, σε κάθε βήμα και δίσκο που κρατάει. Αναμένω την επόμενή της κίνηση, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Ακόμα και για τον κολλητό μου, που εξακολουθεί να διασπά τη μαγεία που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό μου. Ξαναέρχεται, μαζί με τις μπύρες αυτή τη φορά, και πάλι χαμογελαστή και γεμάτη ζωντάνια. Τόσο ευγενική, τόσο χαρούμενη και στοργική. Λες και με ξέρει καιρό, λες και με σέρβιρε και άλλες φορές στο παρελθόν. Αμέσως μπήκε το μικρόβιο μέσα μου. Θέλω να ανιχνεύσω το πραγματικό της χαμόγελο, αυτό που νομίζω πως άθελά της μου χάρισε.
Η ώρα περνάει, εγώ εξακολουθώ να τη χαζεύω, αυτή να με αγνοεί. Σε κάθε γουλιά, σε κάθε γέλιο και τσιγάρο προσπαθώ να ρίξω κάποια κλεφτή ματιά, να δω που είναι, να δω αν θα με δει και αυτή. Στιγμιαία με κοιτάει, την κοιτάω και εγώ, μου χαμογελάει, της χαμογελάω και εγώ, συνεχίζει τη δουλειά της, τη συνεχίζω και εγώ.
Κάπως έτσι, έφτιαξε η μέρα μου. Πλέον, δε σκέφτομαι ούτε τη δουλειά και την κούραση, ούτε τα γκομενικά του κολλητού μου, παρά μόνο αυτή. Όχι τίποτα φοβερό, μια βόλτα, να τη συνοδεύσω μέχρι το σπίτι της ίσως, να δω αν είναι καλά, αν της αρέσει αυτό που κάνει. Αρκετά φοβερό, μάλλον…
Ο γλυκός πόνος στην κοιλιά όταν σου αρέσει κάποιος εμφανίζεται, και δυναμώνει σε κάθε μου σκέψη για τη συνέχεια. Θέλω να είχα το θάρρος να της μιλήσω, να τη μάθω, να τη βοηθήσω στις παραγγελίες, που αυξάνονταν με την πάροδο του χρόνου, να της χαμογελάσω ξανά.
Ονειρεύομαι να ξυπνάω μαζί της, να της σερβίρω εγώ τον καφέ και αυτή με γλυκό επιτακτικό ύφος να διαμαρτύρεται για το service μου. Να μου χαμογελάει με νάζι, να πηγαίνουμε εκδρομές, να μην την αφήνω από την αγκαλιά μου.
Όλα σταματούν για λίγο. Παρατάει το σερβίρισμα, κοιτάει το κινητό της, φοράει το μπουφάν της, είναι έτοιμη να φύγει. Τη θέλω; Μάλλον πρέπει να την προλάβω. Σηκώνεται. Σηκώνομαι. Η μικρή απόσταση που μας χωρίζει μου φαίνεται τεράστια, σε κάθε πάτημα σκέφτομαι τι να της πω, σε κάθε πάτημα αναζητώ το μέλλον μου μαζί της. Την κοιτάω, με κοιτάει, νομίζω πως παγώνω. Μπαίνει ένας τύπος, την κοιτάει και αυτός, τον κοιτάει και αυτή. Την αγκαλιάζει, τη φιλάει, τον αγκαλιάζει, τον φιλάει. Νομίζω πως παγώνω. Βγαίνω. Εισπνέω αέρα και νικοτίνη, τους βλέπω να φεύγουν μαζί. Τελειώνω το τσιγάρο. Μπαίνω. Πτώμα…»
