Άνθρωποι, σήμερα είπα θα μιλήσω σ’ ένα δέντρο. Θα το ρωτήσω τι έχει να μου πει για εμάς. Και ελπίζω να δείξει επιείκεια με το είδος μας!
Πρέπει να σκεφτώ τι θα πω…ποια τα ελαφρυντικά του ανθρώπινου είδους, και τι αλήθεια, τι μπορεί να ρωτήσεις ένα δέντρο; Εμείς δεν είμαστε οι κυρίαρχοι της γης; Ό,τι θέλουμε κάνουμε, σιγά μην δώσουμε λογαριασμό σε ένα παλιόδεντρο…
«Ναι» θα απαντήσει το δέντρο «είστε οι κυρίαρχοι της γης, γιατί λένε πως από όλη την πλάση, εσείς είστε εκείνοι που έχετε το δώρο της σκέψης! Του νου! Μα εγώ δεν έχω πόδια να τρέξω όταν καίγομαι ή όταν με κόβεται. Σας δίνω οξυγόνο, καρπούς, καθαρίζω την ατμόσφαιρα, ζουν πουλιά και έντομα πάνω μου. Συνεργάζομαι με την μάνα γη μας. Καθορίζω την θερμοκρασία του πλανήτη μας. Γιατί άνθρωποι θέλετε το κακό μου;»
Το νου, την σκέψη…την σύνεση, την σοφία! Τότε γιατί κάθε χρόνο φωτιές καίνε τα δάση μας, και πλημμύρες πνίγουν τον σοφό κόσμο μας; Μήπως δεν είμαστε και ιδιαίτερα σοφοί τελικά; Μπα…δεν κάνω λάθος, είπαμε είμαστε οι υπερόπτες κυρίαρχοι της γης!
Ας ρωτήσω την θάλασσα.
«Οι άνθρωποι ρίχνουν μέσα μου τα σκουπίδια τους! Σε εμένα, που δίνω ζωή σε τόσα πλάσματα! Κάποιες φορές που ο άνεμος και η βροχή με κτυπά μανιασμένα, ξεχύνομαι στην γη να με συνεφέρει, να με συγκρατήσει, και εκείνοι με βρίζουν που τους χαλώ τα σπίτια! Κάποιοι άνθρωποι χάνονται μέσα μου, μα δεν φταίω, αλήθεια σας λέω. Δεν ξέρω τι παθαίνω, ταράζομαι από τους σεισμούς, μαζεύομαι και ξεχύνομαι απότομα! Άλλες φορές οι άνθρωποι με τα τρυπάνια τους με πληγώνουν, με ταράζουν. Μα προσπαθώ πάντα να συνυπάρχω μαζί σας, άνθρωποι. Τόσα χρόνια σας δίνω τροφή, δίνω ηρεμία στην ψυχή σας, εσείς γιατί μου φέρεστε με αυτό τον τρόπο;»
Μα τι λέει και η θάλασσα για εμάς; Έχει τρελαθεί και αυτή όπως το δέντρο;
Σίγουρα κάνουν λάθος και οι δυο. Θα ρωτήσω τη γη.
«Καλή μου γη, μάνα των όλων, πες μια καλή κουβέντα για τους ανθρώπους»
Και η γη σκέφτηκε αρκετά και είπε:
«Άνθρωποι, σας έδωσα το χώμα μου να καλλιεργήσετε, να τραφείτε. Οι ζωές που ζουν από εμένα μπήκαν και αυτές στο τραπέζι σας. Οι καρποί από τα δέντρα μου, γέμισαν το στομάχι σας. Πάνω μου, περπατάτε. Χτίζετε τα σπίτια σας, τα εργοστάσια, τους δρόμους να περνούν τα αυτοκίνητα σας.
Άνθρωποι με δηλητηριάζεται κάθε ημέρα και περισσότερο! Καταστρέφεται ό,τι δεν ανήκει στο είδος σας. Είμαι μια μάνα πικραμένη, αλλά όπως κάθε μάνα που αγαπά τα παιδιά της, πιστεύω σε εσάς και δεν σταματώ να σας δίνω. Γι’ αυτό μεγαλώνω τα δέντρα μου, μιλώ συνέχεια στην θάλασσα και στην ατμόσφαιρα να συνεχίσουν να είναι γενναιόδωροι. Μεταφέρω συνέχεια την πίστη μου σε εσάς , στα έντομα, τα πουλιά, τα δέντρα. Σε όλους! Εμείς πιστεύουμε σ ’εσένα άνθρωπε, μην μας απογοητεύσεις»
Σοφά η γη απάντησε, και κάθισε στον κύκλο της ζωής μαζί με την θάλασσα και την ατμόσφαιρα. Τριγύρω τους, δέντρα, φυτά, ζώα, πουλιά, έντομα, ερπετά να περιμένουν με αγωνία τον άνθρωπο να δείξει μεταμέλεια και να τους υποσχεθεί πως μαζί θα συνεχίσουν!
