«Με έχει πεθάνει ο λαιμός, ξερνάω αίμα. Νιώθω φάμπρικες αίματος να χτίζονται μέσα μου, να πονάω και να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Αδιαφορώ.
Νιώθω μόνος, αυτό με ενοχλεί πολύ, νιώθω μόνος. Δε ξέρω. Νομίζω πως ποτέ δεν ξεπέρασα το διαζύγιο των γονιών μου. Δεν ήταν ότι ήμουν μόνο μικρός, απλά ήθελα να έχω ένα στήριγμα, να μιλάω σε κάποιον, να έχω και τη γνώμη του άλλου σύντροφο. Και χώρισαν. Ως ενήλικας το σκέφτομαι και το βρίσκω λογικό, δε γίνεται να ανέχεσαι άλλο κάποιον που πλέον σε αηδιάζει και μόνο η οσμή του, που μισείς τη ρουτίνα και τα παπούτσια του. Ως παιδί… Ως παιδί με πόνεσε, ακόμα με πονάει. Σκέφτομαι ότι αν δεν είχα γεννηθεί, ίσως και να μη χώριζαν, αν δεν ήμουν εγώ ίσως να ήταν ακόμα μαζί. Κλείστηκα σε μένα, κλείστηκα στον εαυτό μου και τις σκέψεις μου.
Ήθελα να μείνω με τη μάνα μου, από τότε δεν ήξερα να κρίνω τους ανθρώπους. Έμεινα μαζί της, το σώμα μου δηλαδή, το μυαλό σκόρπιο και μαζεμένο. Στο σχολείο δεν είχα φίλους, όχι ότι με ένοιαζε κιόλας. Είχα περισσότερο χρόνο για μένα, να σκεφτώ και να δημιουργήσω. Μόλις είχα πάρει την πρώτη μου κιθάρα, δώρο του θείου μου, έπαιζα συνέχεια μαζί της. Δεν είχα όρεξη για αθλήματα, ούτε για διάβασμα, μόνο γι’ αυτή. Να κλείνομαι στο δωμάτιό μου και να δίνω ζωή στους εφιάλτες μου. Η μάνα μου φώναζε να διαβάζω περισσότερο και να προσέχω στη τάξη, εγώ περιφρονούσα. Με πέταξε και από το σπίτι, αναγκάστηκα να μάθω απ’ έξω τα παγκάκια της γειτονιάς. Καμιά φορά βέβαια, τρύπωνα στην αποθήκη της, κοιμόμουν, έγραφα στίχους, ύψωνα κωλοδάχτυλο και μετά έφευγα.
Είπα ότι δεν είχα φίλους; Λάθος. Είχα. Ερωτεύτηκα τη μαριχουάνα, δε δίσταζα να καπνίζω για ατελείωτες ώρες. Δεν είναι ότι απλά μου άρεσε, μου έκανε παρέα, περνούσαμε την ώρα μας, της μιλούσα και με έκαιγε. Εξακολουθούσα να γράφω στίχους. Έψαχνα σύμμαχο σ’ αυτή τη τρέλα, να φτιάξω ένα συγκρότημα, να κάνω το μόνο πράγμα που κάπως με ευχαριστεί.
Παράλληλα, η κοινωνία με ξενέρωνε συνεχώς, πολύ αδικία, ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση και αδιαφορία. Άνθρωποι έπαιζαν μαζί μου, με απέρριπταν από κωλοδουλειές, αρνούνταν να είναι τίμιοι. Δεν πειράζει, η θλίψη μου με έκανε πιο δημιουργικό, πιο ωμό και αληθινό. Σας ευχαριστώ, η τέχνη μου το είχε ανάγκη.
Στο υπόγειο του σχολείου γνώρισα τον Krist, εξηγημένο παιδί. Του πρότεινα να ενώσουμε τη θλίψη μας, δέχτηκε, την ενώσαμε. Χαζοπαίζαμε, καπνίζαμε και κλαίγαμε. Αληθινή φιλία. Οι απόψεις μας ταίριαζαν, αν και δεν μιλούσαμε πολύ, απλά κοιταζόμασταν. Δεν ξέρω αν ευθύνονται τα ναρκωτικά, αλλά ένιωθα ένα ισχυρό δέσιμο μαζί του. Εξηγημένο παιδί.
Μου αρέσει να παραπονιέμαι για το κάθε τι. Με έπρηζε η Courtney ν’ αλλάζω τα πράγματα που δεν μου αρέσουν, αλλά δεν με ενδιαφέρει αληθινά. Απλά μου αρέσει να γκρινιάζω φαντάζομαι. Μα το θεό, είμαι πολύ καλός σ’ αυτό. Μπορώ να το κάνω όλη μέρα, να παίζω κιθάρα, να κάνω χόρτο και να κλαίω. Δεν το παίζω ήρωας, αδιαφορώ για όλα, και όλα αδιαφορούν για μένα.
Όσο ήμουν μόνος μου, όλα αυτά τα βροχερά βράδια στην Ουάσιγκτον, τα βρήκα με τις σκέψεις μου, με τους εφιάλτες και τα νεύρα μου. Γίναμε φίλοι, κολλητοί σχεδόν. Τους βρήκα στο κεφάλι μου, τους έκανα τραγούδια, μεταμορφώθηκαν σε σκιές που κινούνται στο χώρο σε κάθε νότα. Μετά γνώρισα τη Courtney. Στην αρχή θεώρησα πως όλα θα καλυτέρευαν, πως όλα θα άλλαζαν, πως όλα θα σβήνονταν. Μισώ τους ανθρώπους, καλά, μεγάλη λέξη το μισώ, μάλλον αδιαφορώ και για αυτούς. Αρχικά, η Courtney μου έδωσε την εντύπωση πως είναι διαφορετική. Όχι. Με αγαπούσε, και εγώ θαρρώ. Αλλά η αγάπη σε πνίγει, η υπερβολική αγάπη σε τρώει. Σου φαίνομαι για υπερβολικός; Απλά θέλω μια μπύρα και ένα χάπι και είμαι εντάξει.
Nevermind. Μάλλον έχω ταλέντο. Και τα παιδιά φυσικά. Ο Grohl ήρθε από σπόντα για ντράμερ, κατέληξε φίλος, μπήκε στην ίδια μοίρα με το αλκοόλ και τις ουσίες, τον αγάπησα και αυτόν. Σπάνια τη χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, σπάνια την αισθάνομαι. Γιατί θα μου πεις. Έτσι θα σου πω.
Με πεθαίνει ο λαιμός. Φτύνω αίμα. Μια φυσιολογική μέρα για μένα. Και είμαι μόλις 27.
Δε μ’ αρέσει η ζωή, μου φαντάζει σαν μια απαραίτητη διαδικασία για να συνηθίσεις την κόλαση. Ίσως να είναι καλύτερη η κόλαση. Ίσως και όχι.
Γενικά, οι άνθρωποι είμαστε υπερεκτιμημένοι, προσβάλουμε, νομίζουμε ότι είμαστε ανώτεροι. Άντρες ποδοπατούν συμφέροντα γυναικών, γυναίκες εκδίδονται για ένα ποτό, ποτά προσφέρουν θάνατο στους άντρες. Δεκτό.
Είχε έρθει ένας σε μια συναυλία στο Ντιτρόιτ, πάνε χρόνια, και άρχιζε να φωνάζει, να επικαλείται θεούς και δαίμονες να κάψουν τους ομοφυλόφιλους, να ξεκληρίσει τους ανώμαλους. Θύμωσα πολύ. Φυσικά δεν έκανα τίποτα, ένα μείγμα αδιαφορίας και δειλίας με κυρίευσε. Αρκέστηκα στο να κλειστώ σε μένα, ω, τι έκπληξη.
Δε νομίζω ότι προσφέρω τίποτα σε κάποιον, δε νομίζω ότι κάποιος προσφέρει τίποτα σε μένα. Έτσι είναι αυτά. Περισσεύω. Δεν είναι για μένα αυτός ο κόσμος, δεν είμαι εγώ για αυτόν τον κόσμο. Δεν είμαι ανώτερος, απλά δεν έχω άλλες αντοχές. Απλά δεν έχω καθόλου χώρο για θλίψη και πίκρα. Αν με ανοίξεις και δεις τη ψυχή μου, θα στεναχωρηθείς, δεν είναι σωστό.
Όσο μιλάω μόνος μου, σε ένα άδειο σπίτι, σε μια άδεια ζωή, βρήκα μια καραμπίνα. Περίεργο, αλλά δεν τη θυμάμαι. Εμφανίζεται μπροστά μου λυτρωτικά, σαν μητέρα που θέλει να αγκαλιάσει το παιδί της, το οποίο μόλις έπεσε από το ποδήλατο. Έρχομαι, «μαμά».
It’s better to burn out than to fade away.
Να έχετε ειρήνη, να αγαπάτε και να νοιάζεστε.
Kurt Cobain. »
