Δε χρειάζομαι πολλά για να χαρώ, για να αισθανθώ καλά με μένα, για να αισθανθώ καλά με μας. Μου αρκεί μια νύχτα, μια βόλτα στην παραλία, ίσως και λίγο κρύο, έτσι ώστε να βρω την ευκαιρία να κουρνιάσω πάνω σου, να μυρίζω τα ρούχα σου και τα μαλλιά σου, να αισθανθώ καλά με μένα.
Αυτή τη νύχτα, λοιπόν, θέλω να πάμε μια βόλτα. Να την αποφασίσουμε, όμως, τελευταία στιγμή. Να είναι εντελώς ξαφνική ιδέα, εκεί που είμαστε αγκαλιασμένοι και ερωτευμένοι. Να βγούμε, να μας χτυπήσει λίγο ο αέρας, σου είπα, θέλω να μείνω στην αγκαλιά σου σήμερα.
Όπως περπατάμε, να σου κρατάω το χέρι, σφιχτά, πολύ σφιχτά. Να νιώθουμε εκεί, να νιώθουμε ο ένας τον άλλο, να νιώθουμε εμάς, μαζί. Και εκεί που σε κρατάω για αρκετά μέτρα προς την παραλία, να γυρίσω, να σου χαμογελάσω, πάλι, και να σε κοιτάω. Να σε κοιτάω για ώρα, να με κοιτάς και εσύ. Και μετά να σκύψω στα χείλη σου. Και να τα φιλήσω, να τα φιλήσω ξανά, να καταλάβω πόσο εθισμένος είμαι σε σένα, στα χείλη σου.
Να η παραλία…
Θέλω να κάτσουμε. Θέλω να πέσεις εσύ στην αγκαλιά μου τώρα, και εγώ να σε κοιτάω συνέχεια, να σε χαζεύω και να σου μιλάω. Να σου μιλάω συνέχεια, όλη την ώρα. Να νιώθω εκεί, να σε αγκαλιάζω και να σε νιώθω και εσένα εκεί.
Θέλω να κοιτάμε τα αστέρια, κοίτα πόσα πολλά. Μας κοιτάνε κι’αυτά. Δεν ξέρω πολλά για τους πλανήτες και την ταχύτητα του φωτός, ούτε για την απόσταση και τα αστέρια τα ίδια. Ξέρω για σένα, όμως, ξέρω να σε αγαπώ, να σε νοιάζομαι, να σε διεκδικώ κάθε μέρα, ξέρω για σένα, αστέρι μου.
Θέλω να σου λέω διάφορα για τους πλανήτες, σημεία που έχω διαβάσει εδώ και εκεί, για τα αστέρια και για το πόσο μακριά είναι, ενώ κοιτάω το πιο λαμπρό από αυτά, ενώ κοιτάω εσένα.
Ο ουρανός καθαρίζει, το κρύο υποχωρεί και αυτό. Το φεγγάρι, ακόμα πιο φωτεινό τώρα, μας φωτίζει, σαν να μας προστατεύει, σαν να μας τονίζει, σαν προβολέας του θεάτρου, σαν να είναι η δική μας παράσταση.
Αλλά είμαστε πιο λαμπροί από αυτό…
