Δεν μου αρέσουν οι διακρίσεις, δεν τις προτιμώ. Η ονομασία του έντεχνου αυτόματα υπονοεί πως μόνο αυτό είναι τέχνη, είναι ικανότητα και γόητρο, ενώ τα υπόλοιπα στέκουν… άτεχνα και ατάλαντα. Το έντεχνο είναι μια συκοφαντία τέχνης και σίγουρα δεν δικαιώνει το όνομα και το ύφος που έχει δημιουργηθεί από καλλιτέχνες και κοινό. Είναι η απόδειξη ότι η κακογουστιά εξακολουθεί να κερδίζει έδαφος και οπαδούς, να καλλιεργεί ψηλομυτισμό και να προσβάλει τη λογική.
Αρχικά, η μουσική. Η μουσική των εν λόγω τραγουδιών είναι ως επί το πλείστον αψεγάδιαστη, φανερώνοντας αν μη τι άλλο, πως οι καλλιτέχνες αυτοί διαθέτουν μια εξαιρετική άποψη για την μουσική γενικότερα, είτε δημιουργώντας προσωπικές νότες, είτε αρπάζοντας έτοιμες στο βωμό της συνεργασίας και του νταλαρισμού. Οι κιθαριές ίσως είναι το μόνο βατό κομμάτι σε ένα έντεχνο τραγούδι, αλλά σύντομα θα ξεχαστεί, όταν θα αρχίσουν άτοπες λέξεις να βγαίνουν από το στόμα του πολυμίξερ τραγουδιστή-καλλιτέχνη-μουσικού-παραγωγού κλπ.
Οι στίχοι. Οι στίχοι είναι αβάσιμοι, άτοποι και περιορισμένης αντίληψης. Αγορές Αλ Χαλίλι, Ανδρομέδα και τσίπουρα, βυθισμένες άγκυρες και αστέρια από το ταβάνι, έρωτες που κατοικούν σε αστέρι. Δεν μας χρειάζονται, δεν κρύβουν ρεαλισμό, δεν έχουν βάση. Πραγματικά, οι στίχοι είναι απλοί, υπονομεύουν το κοινό τους, που αν δεν το αντιλαμβάνεται, είναι άξιο της μοίρας του, δεν του προσφέρουν τίποτα πέρα από φαφλατικές έννοιες για τον έρωτα και τη ζωή εν γένει. Το έντεχνο είναι μια μεγάλων διαστάσεων φανφάρα, ένα μπαλόνι τόσο μεγάλο που όταν αρχίσει να ξεφουσκώνει θα πλημμυρίσει με ήλιο την οικουμένη. Το έντεχνο δεν επιθυμεί να ξεψαχνίσει την τέχνη, θέλει το έτοιμο και το αποδεκτό. Γι’ αυτό και τα live που θα τελείωναν οριστικά πριν από μια δεκαετία, συνεχίζουν να τελούνται ακόμα και τώρα. Το έντεχνο δεν ενδιαφέρεται για την τέχνη ούτε και για την άποψη του κοινού για αυτήν, αλλά αρέσκεται στο μοίρασμα αναμασημένων τροφών, πλασάροντάς τις ως γκουρμέ.
Οι κανονικοί μουσικοί. Οι κανονικοί μουσικοί, οι υπόλοιποι δηλαδή που στέκουν δίπλα από τον περφόρμερ, ωιμέ, δεν το απολαμβάνουν, δεν το ζουν, δεν το χαίρονται. Μια απλή παρατήρηση των κινήσεών τους σε ένα λάιβ αρκεί, δεν έχουν ουσιαστικό ρόλο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και εν μέρει έχει λογική, καθώς οι φανς έχουν έρθει να απολαύσουν τον τραγουδιστή, τρόπον τινά. Οι άνθρωποι δουλεύουν, όμως, έχουν ριμαχθεί σε πρόβες, σε πιάσιμο δαχτύλων και χεριών, σε ξέσκισμα αυτιών ελέω φροντμαν καλλιτέχνη. Πρέπει να έχουν έναν ρόλο, η μουσική δεν είναι μια απλή δουλειά, και οι μουσικοί δεν είναι απλοί άνθρωποι. Οπότε έντεχνε, άσε την κιθάρα και τον εγωισμό σου στην άκρη, πέτα τα στα ακίνητα άτομα του κοινού σου, περιορίσου στις ομοιοκαταληξίες πουλί-πολύ και ουρανό-ωκεανό, και άσε τους ανθρώπους να κάνουν αυτό για το οποίο γεννήθηκαν, αυτό στο οποίο είναι άψογοι.
Η συναυλία. Η συναυλία είναι περίεργη. Τα κομμάτια είναι όπως στο youtube, τα έγχορδα το ίδιο, οι αντιδράσεις του κοινού σαν κατ’ οίκον περιορισμό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πας σε ένα λάιβ και να είναι ακριβώς όπως το ακούς στο σπίτι σου. Μπορεί οι τόνοι της φωνής να αλλάζουν και οι μπύρες να διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά τα στιγμιότυπα της συναυλίας είναι συμμετρικά του βίντεο. Αλλά το πιο αστείο είναι το κοινό, οι σκληροπυρηνικοί φανς του καλλιτέχνη, που μετακινούνται περίπου 1 τετραγωνικό μέτρο κατά τη διάρκεια της θητείας τους σε αντίστοιχα λάιβ ανά την χώρα. Η μόνη μουσική στην οποία χτυπιούνται είναι τα λαϊκά, με τις τσαχπίνικες μουσικές που σε προκαλούν να σπάσεις τη μέση και να κουνάς τα χέρια σου σαν να πέφτεις σε υπόνομο και εκλιπαρείς για βοήθεια, φανερώνοντας τόσο το δικό τους επίπεδο, όσο και το ξεπερασμένο της νόρμας του τραγουδιστή με την αταίριαστη φωνή.
Το έντεχνο είναι το άτεχνο που μας αξίζει αν προσκομίσουμε ακόμα περισσότερο στην διαφοροποίηση της μουσικής και της άκριτης αποδοχής του αβάσιμου.
